Εντός και εκτός των τειχών της πόλης

Σ’ αυτή τη χώρα σχεδόν κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη! Αυτή η λέξη είναι πάντα… άγνωστη για πολλούς που έχουν θέσεις ευθύνης. Σ’ αυτούς τους πολλούς, ο όρος «ευθύνη» έχει το… χρώμα που μας άφηνε ένα κείμενο, όταν παιδιά μας το διάβαζε ο δάσκαλος και υπήρχαν λέξεις που τις ακούγαμε για 1η φορά και μετά ρωτούσαμε να μάθουμε τι σημαίνουν. Θυμάστε; Τότε που ο δάσκαλος μας ρωτούσε: «Έχετε κάποια άγνωστη λέξη;». Ο δάσκαλος μας εξηγούσε το νόημα της άγνωστης λέξης, εμείς κρατούσαμε σημειώσεις, πολλές φορές αυτή η διαδικασία μας βοηθούσε να καταλάβουμε τι πραγματικά ανέφερε μια πρόταση.

Σ’ αυτή τη χώρα, κάποιοι κάνουν σαν να μην… αναγνωρίζουν τη λέξη «ευθύνη», είτε με ποινική, είτε με πολιτική χροιά! Όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι, και τονίζουν ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη, ακόμα και σε υποθέσεις που έχουν «άρωμα» σκανδάλου. Σ’ αυτή την περίσταση, το να ειπωθεί, δηλαδή, από κάποιους «δεν φέρουμε ευθύνη», θα γίνει από πολλούς που σίγουρα ξέρουν το νόημα της συγκεκριμένης λέξεως, η οποία έχει ειδικό βάρος. Και όπου και εάν σταθείς «ξεφυτρώνουν» υποθέσεις με παρατυπίες.

Πρέπει να έχεις… κάκαλα για να διεκδικήσεις, να κερδίσεις θέση ευθύνης, αλλά όταν κάτι δεν πάει καλά να πεις: «Αναλαμβάνω την ευθύνη»! Όχι απλά να λες «Όλα στο… φως»! Διότι, όταν το «φως»… φωτίζει και τη δική σου λανθασμένη πορεία να μην βάζεις «ομπρέλα προστασίας» πάνω απ’ το κεφάλι σου, για να κρατήσεις μακριά τις ακτίνες, κάτι που συνάμα γεμίζει με πολλές «σκιές» την παρουσία σου.

Ευθύνη, λέξη γένους θηλυκού, με την εξής ετυμολογία: «Οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από μια θέση που κατέχει κάποιος ή μια ιδιότητα που έχει. Η υποχρέωση εκπλήρωσης των καθηκόντων και λογοδοσίας ή απολογίας για τις σχετικές ενέργειες».

Το πιο ωραίο το άκουσα σε μια πολιτική εκπομπή πριν από μερικές ημέρες. «Είναι καλό να αποδίδονται πολιτικές, εάν υπάρχουν και ποινικές ευθύνες, να ενεργεί όπως πρέπει η δικαιοσύνη, αλλά απ’ την άλλη, αυτό να μη γίνεται με αυστηρό τρόπο με Υπουργούς. Ξέρετε, στο τέλος δε θα έχουμε πρόσωπα για να γίνονται Υπουργοί!», ακούστηκε! Νόμιζα ότι με… γελούσαν τα αυτιά μου. Λίγες ημέρες αργότερα, μια γυναίκα πολίτης τόνισε σε κάμερα: «Όλοι θέλουν να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, αλλά όταν πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δεν το κάνει κανείς».

Όλα αυτά σ’ έναν λαό που όχι απλά έμαθε να ζει με την ατιμωρησία, την ασυδοσία και τη μη απόδοση ευθυνών, αλλά υπάρχουν πολλοί που μπορεί να… επιβραβεύονται όταν συμβαίνει αυτό. Για να μην πω ότι οι ίδιοι, ξέρετε αυτοί οι πολλοί που λέγαμε, υπερηφανεύονται γι’ αυτό. Μιλάμε γι’ αυτούς που φαίνεται να ζουν σ’ έναν δικό τους κόσμο, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Θυμηθείτε τα τελευταία χρόνια, αλλά και τις πρόσφατες εβδομάδες και ημέρες τι έχουν δει τα μάτια μας και τι έχουν ακούσει τα… αυτιά μας! Με τη λέξη «ευθύνη» να είναι… πάντα για πολλούς «άγνωστη» στα κείμενα που μας παρουσιάζουν!

ΥΓ. 1: Υπάρχει στη χώρα μας ποδόσφαιρο των «μπράβων» και των «δυνατών», γίνονται τραγελαφικές καταστάσεις, με τη βία να παίζει… μπάλα; Όχι μωρέ, υπερβάλω. Ποτέ δεν θα καταλάβω το πώς κάποιοι έχουν θέση σε αγωνιστικούς χώρους, μόνο και μόνο λόγω του… ύψους τους. Θα σας επαναλάβω τα παρακάτω λόγια, όπως γράφτηκαν πριν από μερικές εβδομάδες: «Πάντα το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα η χώρα σε όλα τα επίπεδα της, ζουν σε στιγμές… αλλαγής! Ήρθαν οι τωρινοί για να αλλάξουν προς το καλύτερο όσα έκαναν οι προηγούμενοι, οι οποίοι άλλαξαν όσα έκαναν οι πιο παλιοί, που πολλές φορές μπορεί να είναι και οι τωρινοί Μόνο που πάντα σε ορισμένα ζητήματα θα μένουμε… στάσιμοι, χωρίς να παραγνωριστούν βήματα που έχουν γίνει προς τα εμπρός». Έργα θέλει ο χώρος και το… μαχαίρι στο «κόκκαλο». Τις «αλλαγές» και τις «επανεκκινήσεις» μας τις έχουν πει και άλλοι…

ΥΓ. 2: Πριν από μερικές εβδομάδες, υπήρξε ανακοίνωση που έκανε λόγο για «καμικάζι», μιλώντας για… κάποιους που οφείλουν να… μοιράζουν με δικαιοσύνη τα «κουκούτσια». Εγώ είδα ότι το πρόσωπο που δέχτηκε τα «βέλη», κάτι που δε συνέβη για 1η φορά από σύλλογο προς τον ίδιο, μετά από τις φετινές «παραστάσεις» του, πήρε… προαγωγή. Από τον Πειραιά στη Λέσβο, και από τον 3ο επίπεδο ανέβηκε στο… 2ο. Φαίνεται, όπως σας είχα αναφέρει, ότι κάνει καλά τη… δουλειά του, σε όλα τα επίπεδα, κάτι που μπορεί να συμβαίνει και με άλλους που πήραν προαγωγή! «Άτσα», όπως λέει και το επιφώνημα, βάζοντας και λίγο… αλάτι στην αρχή! Υπάρχουν και άλλοι που κάνουν την ίδια… δουλειά, αλλά μένουν… κολλημένοι στα νερά του «μεγάλου λιμανιού»!

ΥΓ. 3: Κάτι… έλειπε από την πρωταθλήτρια στο πιο υψηλό επίπεδο που κλήθηκε να παίξει, το κατάλαβαν και οι δικοί της. Υπήρξαν και εξωγηπεδικοί παράγοντες που της… έκοψαν τα «φτερά», το έκαναν σαφές και οι άνθρωποί της, όπως φάνηκε δεν δημιουργήθηκε δίχτυ… προστασίας, την ώρα που κάποιοι συνεχίζουν το έργο χρόνων με τα «σπόρια», που μπορεί να τα… πασπαλίζουν και με «χρυσόσκονη». Η πρωταθλήτρια δεν είχε δυνατές βάσεις, ειδικά στα αποδυτήρια, έδειξε… ευάλωτη την πιο κρίσιμη στιγμή, ήρθαν και άλλα πράγματα… ανάποδα σε αγωνιστικό επίπεδο, στο πιο καθοριστικό σημείο, έτσι έγινε και το… έργο κάποιων άλλων, ακόμα πιο εύκολο.

«Οι επιτυχίες μπορούν να έρθουν, πάντως, και μέσα από… διαφορετικές αντιλήψεις μέσα σ’ ένα σύνολο. Αρκεί τις κρίσιμες στιγμές οι κινήσεις να είναι με το… βλέμμα όλων στον κοινό στόχο», σας είχα τονίσει μέσα στον Απρίλιο. Τελικά, αυτές οι διαφορετικές αντιλήψεις… οδήγησαν και στο «σπάσιμο», στο «κραχ» που λέμε, μέσα σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή!

ΥΓ. 4: Έγινε και αυτό… Να μην έχει πραγματοποιηθεί, ακόμα, η απονομή στην πρωταθλήτρια. Δεν ξέρω εάν έχει συμβεί σε άλλο μέρος!

ΥΓ. 5: Ερώτηση για δυνατούς «λύτες». Πόσο απέχει η Τανάγρα απ' το... περίπτερο; «Ένα... βανάκι δρόμος!!!», θα πω εγώ. Να τους προσέχετε τους περιπτεράδες, ξέρουν πολλά, την ώρα που μπορεί κάποιος να δει… λίγα απ’ όσα μπορούν να πράττουν. Έχουν το προνόμιο, να δείχνουν σε κάποιον, όταν πάει για παράδειγμα να πάρει μια εφημερίδα, ένα μικρό μέρος του χώρου που κινούνται, όσο είναι το παραθυράκι που τους… χωρίζει με τους πελάτες. Αυτά για μερικούς που μπορεί να μας περνάνε όλους για… χάνους.

ΥΓ. 6: Σε προηγούμενη αναφορά μου είχα τονίσει πόσο σημαντικό είναι να αξιοποιηθούν τα παιδιά των Κ-16 της ΕΠΣ, μετά τη νέα επιτυχία τους και την πορεία τους έως τον τελικό σε πανελλαδικό επίπεδο. Οφείλουμε να δούμε, όμως, στα… μάτια ακόμα μια αλήθεια, με όσα συνέβησαν μετά το τέλος του ματς. Ο... κατάλογος που ανέγραφε: «9 και 6,6,6,6,6 αγωνιστικές τιμωρίας» δεν είναι ό,τι πιο τιμητικό. Εσείς λέτε, άλλωστε, πόσο σημαντικά στοιχεία είναι η συμπεριφορά, ο σεβασμός και γενικότερα η παιδεία.

ΥΓ. 7: Έλαμπε… από μακριά στις κερκίδες, η παρουσία του στα «στενά» της Νίκαιας είναι συχνή. Τον ξέρουν στη συγκεκριμένη περιοχή και λόγω των επαγγελματικών δραστηριοτήτων του. Κοινό σημείο τους αποτελεί και η αγάπη τους για τη «στρογγυλή θεά». Σύμφωνα με ανθρώπους που είναι κοντά στο «καμάρι» της Νίκαιας, ο ίδιος έχει τονίσει ότι μπορεί να συμβάλει και αυτός στην πορεία προς νέες ανόδους, στην επιστροφή στα «σαλόνια», στο να έρθει η «Λαμπρή» και η… Ανάσταση.

Στον τελευταίο αγώνα, με χρώμα και από την… Αργολίδα, είχε κοντά του και εκπρόσωπο των πάγκων, το όνομα του οποίου... ζωγραφίζει εν μέρει τoν προεδρικό θώκο της Περιφέρειας Κρήτης... Λέτε να είναι ο επόμενος; Η κίνηση για την ανατροπή στην Αργολίδα κόντρα στον «βασιλιά»… σώθηκε, άλλωστε, στην πορεία της, θα μείνει στην ιστορία η κόντρα με τον Βασίλη, όπως είχε εκδηλωθεί και ένα απόγευμα με το… βλέμμα στο λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου. Εκτός, και εάν επανέλθει στο μέλλον στα... μέρη μας, τον συνδέουν, άλλωστε, πολλά μαζί μας! Το να δημιουργηθεί στο μέλλον ακίμα πιο πρόσφορο έδαφος θέλει κόπο, κινήσεις, επιμονή και υπομονή…

ΥΓ. 8: Σενάρια για συγχωνεύσεις ήρθαν στην επιφάνεια, σας είχα μιλήσει εδώ και καιρό μέσα απ’ τον «Πολίτη Αργολίδας» για ενέργειες που γίνονται. Μέχρι και για προσπάθεια «μεταγραφής» σας είχα μιλήσει. Θα γίνουν και διαψεύσεις, είτε επειδή μπορεί να εμπλακούν οργανισμοί που δεν έχουν σχέση, είτε διότι κάποιοι θέλουν να ενεργήσουν με μυστικό τρόπο για να μην στραβώσει κάτι. Εάν τελικά ευδοκιμήσει κάτι, να ξέρετε ότι θα είναι από… κάπου, που μπορεί να μην έχει ακουστεί τίποτα. Πλέον, τα έξοδα είναι πολλά, οι δυνατοί σύλλογοι θέλουν συστράτευση δυνάμεων που έχουν κοινούς πόρους. Εάν ρωτάτε εμένα, είμαι πάντα υπέρ των… Ενώσεων. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να είναι απλά πρώτοι στο… χωριό. Αρκούνται σ’ αυτό. Έχουν και τους λόγους τους, θα έλεγα τα οφέλη τους…

ΥΓ. 9: Μπορεί να κλείνει τώρα ένα χρόνο στην ομάδα, αλλά εδώ και εβδομάδες είχε ξεκινήσει – μπορεί και να συνεχίζει – κινήσεις για να κλείσει προπονητή για το λιμάνι. Είχε επικοινωνία και με μάνατζερ, αλλά δεν ξέρω εάν οι οικονομικές απαιτήσεις κάποιων ονομάτων, μπορούν να καλυφθούν. Φαίνεται, ότι εκτός από παίκτης και προπονητής στις ακαδημίες, έχει και άλλον ρόλο, ώστε να έρθει ένα καλό «όνομα», προκειμένου τη νέα σεζόν, η εικόνα να είναι αυτή που θέλει και η διοίκηση.

Για να δημιουργηθούν, πάντως, «ζεστές» συνθήκες… προσέλκυσης, που θα μπορούν να λιώνουν όποιες «κρύες» σκέψεις, στις οποίες μόνο… παγωτό επιβιώνει, θα πρέπει να δημιουργηθεί… περιβάλλον, που θα ανεβάσει τον πήχη σε πολλούς τομείς. Έτσι, μπορεί να «λιώσουν» οι όποιες αναστολές μπορεί να έχουν κάποιοι, προκειμένου να έρθουν για φάνε και ένα γευστικό παγωτό, είτε στο λιμάνι που αναφέρουμε, είτε – αρχικά – σε άλλη περιοχή με γαλάζια νερά!

ΥΓ. 10: Την ώρα που ήμουν έτοιμος να σας γράψω για το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε όλοι μας περιβαλλοντική συνείδηση, κάτι που φαίνεται και από το πώς διαχειριζόμαστε απόβλητα (ανακυκλώσιμα και μη) και σκουπίδια, διαβάζω και βλέπω για φωτιά σε σιδερένιο κάδο στην Ερμιόνη, αλλά και για πυρκαγιά στο Άργος σε χώρο σκουπιδιών, όταν γινόταν η αποκομιδή τους. Τι να γράψεις και τι να πεις. Η… επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οφείλουμε, πάντως, να γνωρίζουμε πού πετάμε και πού αφήνουμε τα απόβλητά. Όπως και το τι θα πρέπει να φιλοξενεί κάθε κάδος, πριν γίνει η συλλογή.

ΥΓ. 11: Ήρθε το ΣΔΟΕ για ελέγχους στην οικονομική υπηρεσία του Δήμου Σπετσών; Στο επίκεντρο οι απευθείας αναθέσεις, σύμφωνα με το «mononews.gr». Ωχ…

ΥΓ. 12: Ανησυχητικό το γεγονός πως υπάρχουν ντόπιοι παραγωγοί, ντόπιοι καλλιεργητές γης, ντόπιοι επιχειρηματίες, οι οποίοι πουλάνε. Αυτό που ακούς είναι ότι δεν τα.. βγάζουν πέρα και δεν θα μπορέσουν να αφήσουν κάτι στα παιδιά τους. Πουλάνε και πολλά πάνε σε ξένα χέρια. Θα ασχοληθούμε με αυτό το σημαντικό θέμα στο μέλλον.

ΥΓ. 13: Κάποιοι δεν έχουν ξεχάσει τις υποσχέσεις για βελτιώσεις σε γήπεδα και αγωνιστικούς χώρους. Ωραία να τα λέμε, να τα ευχόμαστε και να υποσχόμαστε σε γιορτές και στις… πίτες, αλλά ακόμα μια σεζόν ολοκληρώθηκε και σε λίγες εβδομάδες ξεκινάει νέα αγωνιστική περίοδο. Απλά θυμίζω ότι υπήρχαν γήπεδα στα οποία την προηγούμενη σεζόν δεν πάτησε… πόδι, ενώ σε άλλα έγιναν αγώνες κάτω από δύσκολες συνθήκες, ακόμα και με κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα αθλητών και θεατών. Σε κάποιο γήπεδο φάνηκε, μάλιστα, με τον πιο παραστατικό τρόπο ότι δεν είναι για σπουδαία «ραντεβού», που μπορούν να προσελκύουν πολύ κόσμο.

ΥΓ. 14: Είδα ότι αυτή την εποχή, νωρίς το απόγευμα, μέσα στη ζέστη, μία… αρένα ποτιζόταν. Τώρα, που οι αθλητικές δραστηριότητες συλλόγων έχουν ολοκληρωθεί. Λέτε να κινητοποιήθηκαν κάποιοι; Μην ξεχνάτε ότι οι περισσότερες «αρένες» είναι… Δημοτικές, με ό,τι σημαίνει αυτό.

ΥΓ. 15: Δεν είναι όλα ρόδινα σε παρατάξεις που έχουν την πλειοψηφία και κυβερνούν σε Δήμους στον νομό μας. Υπάρχουν και «φωνές» που μιλούν για αλλαγή πολιτικής, κυρίως στο θέμα των επαφών με τους πολίτες και τα προβλήματα που παρουσιάζονται από πολλούς. Στον Δήμο Ναυπλιέων είναι, για παράδειγμα, ολοφάνερο με όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες ότι υπάρχει θέμα στην άσκηση εξουσίας, είτε συνολικά, είτε από πρόσωπα. Με το «ρευστό» τοπίο που υπάρχει ανάμεσα σε όσους αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτό έδειξαν και κινήσεις του επικεφαλής.

ΥΓ. 16: Πώς φτάσαμε στο γεγονός να σταματούν κάποιοι την πρόσβαση στον αιγιαλό με σύρματα και βράχους; Η υπόθεση έχει πολύ… ζουμί. Προς το παρόν θα σας πω να… προσέχετε τους… μικροεπενδυτές ή θα έλεγα καλύτερα τους… μεσάζοντες των «μεγάλων». Θα επανέλθω.

ΥΓ. 17: Είναι δυνατόν να κάνεις εγκαίνια σε αποκατάσταση οδοστρώματος, σε ολοκλήρωση έργου στον νομό μας, και λίγες… ώρες μετά, αφού προηγήθηκε βροχή να σημειώνεται καθίζηση στον δρόμο, λόγω σπηλαίωσης; Ούτε η Αγία Ελεούσα δεν μπορεί να κάνει το… θαύμα της! Και εκείνες τις ημέρες εργολάβος έργων μου ανέφερε πόσο σημαντικό είναι, όταν πέφτει χώμα σε άνοιγμα, να υπάρξει ομαλό γέμισμα, συμπληρώνοντας το κενά, καθώς το υλικό θα κάθεται…

ΥΓ. 18: «Την έναρξη ενός σημαντικού έργου οδικής αναβάθμισης σηματοδοτεί η υπογραφή της σύμβασης για τη "Συντήρηση – Αποκατάσταση της εισόδου Κρανιδίου (Επ. Οδός Νο 4)", συνολικού προϋπολογισμού 500.000 ευρώ, με χρηματοδότηση από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) της ΠΕ Αργολίδας. Το έργο αφορά τη βελτίωση της κύριας πρόσβασης προς το Κρανίδι, ενισχύοντας την ασφάλεια και τη λειτουργικότητα ενός δρόμου που εξυπηρετεί καθημερινά τόσο τους μόνιμους κατοίκους όσο και τους χιλιάδες επισκέπτες που κατακλύζουν την περιοχή ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες», ανακοίνωσαν αρχές Μαΐου, ο Δήμος Ερμιονίδας και η Περιφέρεια Πελοποννήσου.

Μιλάμε για ένα… κομμάτι δρόμου για το οποίο εδώ στον «Πολίτη Αργολίδας», σας είχαμε αναφέρει ότι όταν βρέχει το πρόβλημα είναι μεγάλο και υπάρχει λόγος που δημιουργούνται αρνητικά θέματα. Όπως φαίνεται αυτά τα προβλήματα, ειδικά με τον όγκο νερού, είχαν διαπιστωθεί και από τους αρμόδιους.

ΥΓ. 19: Θέλω να αναφέρω μια παρατήρηση που είχα κρατήσει από τις αρχές Μαΐου, όταν βρέθηκα στη Θράκη και πριν γίνει το όλο θέμα με τους πυροβολισμούς κατά πρακτόρων της ΕΥΠ και τις συλλήψεις Τούρκων που ακολούθησαν. Διένυσα την Εγνατία Οδό προς Θεσσαλονίκη-Κομοτηνή και ανάποδα. Στα 10 αυτοκίνητα που συναντούσα, είτε στο ίδιο είτε στο αντίθετο ρεύμα, το πολύ δύο είχαν ελληνικές πινακίδες. Τα άλλα οκτώ είχαν τουρκικές και βουλγάρικες. Τροφή… προς σκέψη.

Πριν στεγνώσει το μελάνι…

Πραγματοποιούνται και… θαύματα στα ελληνικά γήπεδα, αλλά για εμάς… μετράει αυτές τις ημέρες ότι έγινε τελικός Κυπέλλου άψογος που θύμισε ξανά γιορτή! Δεν αντιλέγω στο τελευταίο και έτσι πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο, γιορτή. Μαζί σας είμαι και εγώ και γι’ αυτό οφείλουμε όλοι να παλεύουμε.

Με τα (νέα)… θαύματα, όμως, τι θα κάνουμε; Θα ασχοληθεί κανείς; Και θέτουμε αυτά τα ερωτήματα, με βάση τα όσα λένε σύλλογοι απ’ τα… μέρη μας και από γειτονικούς νομούς, με βάση τα όσα πιστεύει μεγάλη μερίδα του κόσμου, που ασχολείται με την «στρογγυλή θεά», όχι μόνο στο… κέντρο, βλέποντας το ποδόσφαιρο και ως μέσο διασκέδασης. Γίνονται «σφαγές» σε ελληνικά γήπεδα; Υπάρχουν ομάδες που ευνοούνται σε βάρος άλλων; Διότι το ποδόσφαιρο είναι για όλους. Συμφωνούμε και σ’ αυτό!

«Όσοι παρευρέθηκαν στο γήπεδο έγιναν μάρτυρες. απίστευτων και κωμικοτραγικών πραγμάτων, που πάνε το ποδόσφαιρο 100 χρόνια πίσω. Οι φίλαθλοι δεν πίστευαν σε όσα έβλεπαν τα μάτια τους με συγκεκριμένες αποφάσεις. Κινδύνεψε η σωματική ακεραιότητα τόσο της αποστολής, όσο και του διαιτητικού τρίου», διαβάζουμε σε ανακοινώσεις.

Πού ζούμε τελικά; Πάντα το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα η χώρα σε όλα τα επίπεδα της, ζουν σε στιγμές… αλλαγής! Ήρθαν οι τωρινοί για να αλλάξουν προς το καλύτερο όσα έκαναν οι προηγούμενοι, οι οποίοι άλλαξαν όσα έκαναν οι πιο παλιοί, που πολλές φορές μπορεί να είναι και οι τωρινοί Μόνο που πάντα σε ορισμένα ζητήματα θα μένουμε… στάσιμοι, χωρίς να παραγνωριστούν βήματα που έχουν γίνει προς τα εμπρός.

ΥΓ.1: Απορία; Γιατί είναι πολλοί από αυτούς που «μοχθούν», οι οποίοι πιστεύουν ότι εάν έρθει στη… γιορτή, του ποδοσφαίρου ντε, «μαχαίρι» για να κόψει το «καρπούζι» από συγκεκριμένο – μεγάλο – λιμάνι της χώρας, δεν ξέρουν τι θα τους… ξημερώσει κατά τη διάρκεια της δράσης; Υπάρχει και το άλλο… φαινόμενο. Οι συγκεκριμένοι που κρατάνε το «μαχαίρι» να είχαν παλιά τη «ταμπέλα» με το μεγάλο λιμάνι στο όνομά τους, ή να συνεχίζουν να διατηρούν σχέση μ’ αυτό, αλλά να… υπηρετούν σε άλλα μέρη της χώρας! Μα γιατί οι περισσότεροι να τα έχουν με το… μεγάλο λιμάνι της χώρας; Δεν έχετε το Θεό σας κάποιοι… Κάνετε σαν να σας «έσφαξαν»!!!

ΥΓ. 2: Γράφεις συγκεκριμένα ονόματα στο... ψακτήρι και βλέπεις ένα κατεβατό με παράπονα. Και αυτοί συνεχίζουν τη δράση τους σαν να έχουν «μπαταρίες»... ντούρασελ! «Κάτι θα κάνουν καλά, δεν εξηγείται αλλιώς», θα σκεφτεί ένας νορμάλ άνθρωπος, που πιστεύει στα... θαύματα! 

ΥΓ.3: Μα καλά η ΔΕΑΒ τι ήθελε στον παραλιακό μας δήμο, κατά τη διάρκεια της «γιορτής»; Με επικεφαλής, μάλιστα, τον Γιώργο με το μουστάκι, πρώην… εκπρόσωπο αυτών που έχουν το «μαχαίρι»! Δεν μας έφταναν οι ενισχυμένες αστυνομικές δυνάμεις; Τι περίμεναν ότι θα γινόντουσαν επεισόδια; Δεν ξέρουν σε ποια περιοχή έγινε η «παράσταση» και ότι ο κόσμος εκεί είναι ήρεμος; Ο Γιώργος ήταν, πάντως, ξεκάθαρος μετά το παιχνίδι, «δεν έγραψα τίποτα στην έκθεση μου», αναφώνησε! Η έκθεσή του θα θυμίζει τις επιστολές που έστελνε ο Απόστολος Παύλος προς Κορινθίους, προς Ρωμαίους, προς Εφέσιους, προς Θεσσαλονικείς. Με κυρίαρχο «χρώμα» το λευκό. Όλα αγνά, σ' έναν κόσμο «αγγελικά»... πλασμένο!

ΥΓ. 4: Ο παρατηρητής αγώνα γιατί άλλαξε λίγες ώρες πριν από το παιχνίδι; Αν μπορεί, ας μας απαντήσει κάποιος.

ΥΓ. 5: Τελικά, υπάρχουν κάποιοι που… παίρνουν παραπάνω «σπόρια» από άλλους; «Σπόρια» που στην πορεία μπορεί να… αλλάξουν «γεύση» και «κατόχους»; Γίνονται αυτά στη χώρα μας; Είπαμε, ζούμε εδώ και περίπου έναν χρόνο σε εποχές… γιορτής! Εκτός από τους «μεγάλους» υπάρχουν και οι «μικροί». Εκεί που πραγματικά γίνεται «πανηγύρι». Μην τους… ξυπνάτε! Για όλους υπάρχουν «σπόρια», αρκεί να μην σε προλάβουν άλλοι! Ειδικά εάν σε βρουν... μπόσικο μέσα στο τερέν. Δεν θα καταλάβεις το πότε μπορεί να σε... τρυπήσουν! 

ΥΓ. 6: Όπως μου μετέφερε «πουλάκι» που πετούσε πάνω από τον παραλιακό δήμο, η αποστολή της τριάδας θύμιζε… αποστολή! Οργανωμένα πράγματα, με τάξη και ασφάλεια. Με μαύρα ρούχα ήρθαν, με μαύρα έπαιξαν, με μαύρα αποχώρησαν, ήταν μέσα σε μαύρο βανάκι, με φιμέ τζάμια για να μην τους βλέπει κανείς. Ερχόμενοι, πέρασαν, μάλιστα μέσα από τα… χωριά, δεν ακολούθησαν τον κεντρικό δρόμο, από «αυτή την οδό μας έδειξε το GPS», ακούστηκε να λέει ο οδηγός.

Το «πουλάκι» νόμιζε ότι ήταν κάποιος επίσημος που πήγαινε για φαγητό σε κανά καλό εστιατόριο της περιοχής! Μετά τη «γιορτή» έφυγαν, μάλιστα, απ’ τα… στενά, σαν κυνηγημένοι! «Η αποστολή εξετελέσθη», μου τόνισε το «πουλάκι». «Μην τα πιστεύεις αυτά, απόλαυσε το παιχνίδι», του απάντησε εγώ, ο κόσμος μας είναι, άλλωστε… αγγελικά πλασμένος. Το «πουλάκι» γιατί, όμως, να τα πιστεύει αυτά; Μου έστειλε και φωτογραφίες…

Εντός και εκτός των τειχών της πόλης…

Πάνω από 20 χρόνια έχουν περάσει από την 1η φορά που απασχόλησε το θέμα της σχέσης των γονιών με τα παιδιά τους, τον αθλητισμό, τους προπονητές και τους συλλόγους, εφόσον ανήκουν αυτά σε ακαδημία κάποια ομάδας. Αυτό που προσπαθούσα να αφουγκραστώ είναι η γνώμη των ειδικών, ώστε να μεταφέρω τα σωστά μηνύματα προς τους γονείς, αλλά και τα παιδιά… Πέρασαν τα χρόνια και οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει πολύ. Με τα τμήματα υποδομής και τις ακαδημίες ασχολούμαι πολλά χρόνια και με εμπειρία από μεγάλους συλλόγους της χώρας.

Στο συμπέρασμα που κατέληξα είναι το εξής: «Οι γονείς είναι για το… σπίτι, και οι προπονητές για το γήπεδο». «Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες», όπως λέει και το σλόγκαν γνωστής διαφήμισης! Στο γήπεδο ξέρουν οι ειδικοί, αυτοί που έχουν «φάει» χρόνια στα… θρανία για να μάθουν αυτό που κάνουν. Και πιστέψτε με, κάτι ξέρουν παραπάνω απ’ όλους μας. Με τους προπονητές να έχουν και παιδαγωγική προσέγγιση στα όσα μαθαίνουν στους νεαρούς αθλητές.

Σ’ αυτή εδώ τη στήλη θα μεταφέρω τη γνώμη ειδικών, έτσι όπως τη βρήκα σε σχετικά δημοσιεύματα. Θέλω να διαβάσετε με προσοχή. Μετά θα ακολουθήσουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα και για το θέμα που θίγουμε, αλλά και για άλλα ζητήματα.

Ας δούμε πρώτα το θέμα που έγραψε στην «Καθημερινή» η Λίνα Γιάνναρου, φιλοξενώντας και δηλώσεις του αθλητικού ψυχολόγου Γιάννη Ζαρώτη:

Τοξικές κερκίδες με φανατισμένους γονείς

Όταν ο γιος του, στα 9 τότε, άρχισε να του ζητάει επιμόνως να ξεκινήσει ποδόσφαιρο, ο Πάνος, γνωρίζοντας ως φίλαθλος το κλίμα που επικρατεί στα γήπεδα, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, αποφάσισε να γυρίσει ένα προς ένα τα σωματεία της Αθήνας παρακολουθώντας προπονήσεις. Κατέληξε σε εκείνο που είδε ότι ο προπονητής είχε μια πιο παιδαγωγική προσέγγιση. «Δεν φώναζε, δεν ματαίωνε τα παιδιά, δεν τα χαρακτήριζε. Είχα δει πολλούς άλλους να ουρλιάζουν στα παιδιά, να τα κοροϊδεύουν – "να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός", το "στειλες στον γάμο του Καραγκιόζη" – και τέτοια». Δεν ήθελε κάτι τέτοιο για το παιδί του. Ο σκοπός ήταν να περάσει καλά, να γυμναστεί, να κοινωνικοποιηθεί.

Γρήγορα, βέβαια, διαπίστωσε ότι δεν ήταν σε θέση να ελέγξει όλες τις παραμέτρους. Στα ματς, ακόμη και στις προπονήσεις, οι φωνές, οι βρισιές, οι αποδοκιμασίες προέρχονταν από τους γονείς στις κερκίδες. «Έχω δει να βρίζουν τον τερματοφύλακα του αντιπάλου, ένα μικρό παιδάκι, να βρίζονται με άλλους γονείς – "τι ξέρεις, μωρή εσύ, από ποδόσφαιρο", φώναζε ένας σε μια μαμά που ζητούσε φάουλ–, να βρίζουν τον διαιτητή, να βρίζουν το παιδί τους. Όλα τα έχω δει».

Έχει πιάσει και τον εαυτό του να ξεφεύγει. «Προφανώς δεν έβρισα, αλλά άρχισα να φωνάζω στο παιδί "διεκδίκησε!", "πιο δυνατά!", τέτοια πράγματα. Ήρθε ο προπονητής και μου είπε: "Θα σας παρακαλέσω να σταματήσετε, δημιουργείτε στο παιδί μια επιπρόσθετη δυσκολία". Φυσικά σταμάτησα, αμέσως κατάλαβα πόσο λάθος ήταν αυτό που έκανα. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορείς να ξεφύγεις. Ταυτιζόμαστε με τα παιδιά μας σε υπερθετικό βαθμό».

Ο αθλητικός ψυχολόγος Γιάννης Ζαρώτης είναι εξοικειωμένος με την εικόνα των φανατισμένων γονιών των κερκίδων. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με αθλητικά σωματεία πραγματοποιώντας σεμινάρια για προπονητές, αλλά και για γονείς, τον ρόλο τους, την υπερεμπλοκή τους στις δραστηριότητες των παιδιών τους, θέματα συμπεριφορών, την επίδρασή τους στην ψυχολογική κατάσταση των αθλητών κά.

«Τα σεμινάρια στους αθλητές έπονται. Δύσκολα θα διαχειριστούμε τον έφηβο συναισθηματικά εάν δεν ρυθμίσουμε το περιβάλλον του. Πολλοί γονείς, μολονότι στην αρχή ξεκινούν με στόχο το παιδί τους να αθληθεί, να εμπλακεί σε μια φυσική δραστηριότητα, σταδιακά ταυτίζονται με το αντικείμενο, γίνονται οπαδοί του παιδιού τους», σημειώνει στην «Καθημερινή». Οι γνωστοί προπονητές εξέδρας των γηπέδων, μόνο που οι οδηγίες απευθύνονται στα ίδια τα παιδιά τους. Έχοντας συχνά ελάχιστη εμπλοκή με το άθλημα, αποκτούν αυτοπεποίθηση ειδήμονα. Αφού βλέπω, ξέρω.

«Γι’ αυτό και στα 12-13, το 70% των παιδιών εγκαταλείπει τον αθλητισμό αφού πλέον σταματάει να διασκεδάζει λόγω της εμπλοκής των γονιών. Εμπλέκονται τόσο πολύ, ώστε ασκείται αφόρητη πίεση και στο σπίτι. Πολύ συχνά μου εξομολογούνται παιδιά ότι μπορεί οι γονείς τους να τους λένε ότι δεν τους νοιάζει η νίκη ή η ήττα, αλλά αν δεν κερδίσουν, τις επόμενες ημέρες δεν μιλάει κανείς στο σπίτι. Το πρώτο πράγμα που εντυπώνεται σε ένα παιδί είναι η έκφραση του προσώπου του γονιού του. Εκεί θα δει τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Έχω χειριστεί περιστατικά με υπερεμπλεκόμενους γονείς, στα οποία η πορεία του παιδιού δημιουργεί τέτοια ένταση που το αποτέλεσμα στον αγώνα καθορίζει το πώς θα περάσει η οικογένεια τις επόμενες ημέρες, πώς θα είναι μεταξύ τους. Έτσι, κάποια στιγμή το παιδί βγαίνει από το περιβάλλον του αθλητισμού και ησυχάζει όλη η οικογένεια».

«Οι γονείς κοουτσάρουν από την κερκίδα», επιβεβαιώνει και προπονητής παιδικών τμημάτων μπάσκετ, που επιθυμεί να μη μιλήσει επωνύμως. «Τα παιδιά παίζουν και αντί τον προπονητή τους κοιτάνε την κερκίδα, για να καταλάβουν εάν έκαναν κάτι καλά ή όχι. Πολλοί σύλλογοι παρατηρούν αυτές τις συμπεριφορές, αλλά επειδή εισπράττουν τις αφήνουν να εκδηλώνονται. Στην Ελλάδα, οι ομάδες δεν έχουν ψυχολόγους, διατροφολόγους, μια δομή που να εξασφαλίζει τη σωστή λειτουργία τους. Πολλά σωματεία, άλλωστε, διοικούνται από γονείς, οι οποίοι συχνά παρεμβαίνουν και στον προπονητή, πχ ζητώντας να βάλουν το παιδί τους να παίζει περισσότερο. Εκεί είναι στο χέρι του προπονητή να φύγει ή να μείνει». Ο ίδιος έχει ζήσει απίστευτα περιστατικά, με γονείς να τσακώνονται στις κερκίδες, να κράζουν τους διαιτητές, τους αντίπαλους προπονητές. «Να φωνάζουν στα παιδιά τους να πάνε δυνατά πάνω σε αντίπαλο ή να μη δώσουν το χέρι στον αντίπαλο. Έχω δει μετά από αγώνες παιδιά να τα κατσαδιάζουν οι γονείς τους έξω από το γήπεδο επειδή δεν έπαιξαν καλά».

Οι αιτίες

«Πολύ συχνά μου εξομολογούνται παιδιά ότι μπορεί οι γονείς τους να τους λένε ότι δεν τους νοιάζει η νίκη ή η ήττα, αλλά αν δεν κερδίσουν, τις επόμενες ημέρες δεν μιλάει κανείς στο σπίτι».

Τι πυροδοτεί αυτές τις συμπεριφορές; Σύμφωνα με τον κ. Ζαρώτη, πολλοί γονείς ήθελαν οι ίδιοι να πετύχουν στον αθλητισμό, δεν τα κατάφεραν και θέλουν να δουν το παιδί τους να πετυχαίνει. «Βλέπουν το παιδί ως προέκτασή τους, όταν επιτυγχάνει αυτό είναι σαν να επιτυγχάνουν εκείνοι. Ζουν αναζητώντας ικανοποίηση μέσα από το άθλημα. Σε μεγαλύτερες ηλικίες, βλέπουμε και γονείς που διαχειρίζονται το παιδί σαν ένας μάνατζερ, σε σημείο που αναζητούν τι θα κάνει στο μέλλον στο άθλημα». Όπως λέει, η μοριοδότηση για τις Πανελλήνιες είναι ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα των γονιών.

«Ο στόχος τους είναι να πάρει τα μόρια και να σταματήσει. Είναι πολύ σύνηθες να έχουμε πάντρεμα του ανταγωνισμού των Πανελληνίων με τον ανταγωνισμό του αθλήματος». Η τέλεια καταιγίδα. Ως επιστέγασμα έρχεται και η πίεση από τους προπονητές. «Δυστυχώς, βλέπουμε πολλούς προπονητές, όχι μόνο ποδοσφαίρου αλλά και άλλων αθλημάτων, με συμπεριφορές που όχι μόνο δεν αρμόζουν στην ηλικία των παιδιών αλλά ούτε καν σε ανθρώπινη κατάσταση».

Μιλώντας στην «Καθημερινή», προπονητής μπάσκετ αναφέρει μια άλλη παράμετρο: «Οι προπονητές κατά βάση αμείβονται με χαμηλούς μισθούς. Συχνά χειρίζονται πέντε διαφορετικά τμήματα ή κάνουν τρεις δουλειές. Υπάρχει πίεση να πάρουν ένα παιχνίδι, γιατί αλλιώς θα φύγουν από την ομάδα». Σε κάθε περίπτωση, συχνά οι γονείς τείνουν να αποδέχονται αυτές τις συμπεριφορές από τον προπονητή χωρίς να τις αναλύουν.

Όπως λέει ο κ. Ζαρώτης, ο γονιός θα πρέπει να επιλέγει προπονητή και όχι σύλλογο, μολονότι τα δεδομένα δείχνουν ότι το βασικό κριτήριο είναι η εγγύτητα στον τόπο κατοικίας. «Το θέμα όμως είναι η εξέλιξη του παιδιού. Ψάχνουμε έναν άνθρωπο που θα αναδείξει το υγιές σκέλος της άθλησης, το ευχάριστο κομμάτι. Μην ξεχνάμε ότι ο προπονητής αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά. Επίσης, αν ο σύλλογος κλίνει προς ένα ανταγωνιστικό προφίλ, αν προβάλλει υπέρμετρα τη νίκη και τη συμμετοχή σε πρωταθλήματα, είναι επιλογή του γονέα εάν θα συνεχίσει. Η πλειονότητα πάντως των συλλόγων τείνει προς τα εκεί».

Η σχέση με την άσκηση

Οι επιπτώσεις ποικίλλουν. Συνηθέστερα ένα τραυματικό γεγονός ή μια ήπια κακοποιητική συμπεριφορά από τον προπονητή μπορεί να οδηγήσει το παιδί να αναπτύξει αρνητική εικόνα του αθλητισμού και της άσκησης. «Ο τρόπος που θα διαπραγματευθούμε με τον αθλητισμό στην παιδική ηλικία ορίζει τη μετέπειτα σχέση του ατόμου με την άσκηση. Είναι σημαντικό να προλάβουμε τα γεγονότα, γιατί είναι δύσκολο να αναστραφεί η κατάσταση. Αν δούμε ότι δημιουργείται θέμα στην αυτοεκτίμηση του παιδιού, τότε η πρώτη κίνηση μπορεί να είναι μια κατ’ ίδίαν συνομιλία με τον προπονητή. Αν δεν αλλάξει κάτι, θα πρέπει να αναζητηθεί συνεργάσιμος προπονητής».

Τέλος, ας σημειωθεί, ότι όπως λέει και ο έμπειρος προπονητής παιδικών τμημάτων, σε μικρό ποσοστό τα παιδιά που διακρίνονται σε μικρή ηλικία γίνονται τελικά αθλητές υψηλού επιπέδου: «Πολλοί αφοσιώνονται στα μαθήματα ή δεν αντέχουν την πίεση. Αντίστοιχα, κάλλιστα ένα παιδί που στα 14 δεν είναι ιδιαίτερα καλός, να εξελιχθεί σε τεράστιο αθλητή».

Περιστατικά βίας καταγράφονται και στα σχολικά πρωταθλήματα

Οι υπερεμπλεκόμενοι γονείς, η αφόρητη πίεση στα παιδικά γήπεδα, ο ανταγωνισμός, οι φωνές, η ένταση. Εχουν άραγε όλα αυτά μερίδιο ευθύνης και για τα φαινόμενα βίας που ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια την κοινωνία; «Οποιαδήποτε μορφή βίας σε παιδική ηλικία και πρώιμη εφηβεία θα εμφανιστεί μοιραία στο μέλλον», τονίζει ο αθλητικός ψυχολόγος Γιάννης Ζαρώτης. «Τα παιδιά που αναπτύσσουν βίαιες συμπεριφορές έχουν υποστεί βία. Εχουν μάθει να λειτουργούν με τη βία. Η βία αναπαράγεται ως καθημερινή συμπεριφορά».

Δεν είναι τυχαίο ότι περιστατικά βίας καταγράφονται πλέον και στα σχολικά πρωταθλήματα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, χαρακτηριστικά, σε αγώνα ποδοσφαίρου ανάμεσα σε μαθητές στην Πυλαία Θεσσαλονίκης εισέβαλαν άγνωστοι στο γήπεδο και με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους επιτέθηκαν σε μαθητές που παρακολουθούσαν τον αγώνα. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στο ίδιο γήπεδο, 16χρονος είχε απειλήσει με μαχαίρι καθηγητή και τον είχε χτυπήσει σε αγώνα ποδοσφαίρου για το σχολικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης.

Τα φαινόμενα είχαν εμφανιστεί στην Αγγλία ήδη πριν από μία δεκαετία. Το 2016, μόνο κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου με παιδικούς και εφηβικούς αγώνες στην κομητεία του Σάρεϊ, ένας γονιός είχε απειλήσει να μαχαιρώσει διαιτητή, άλλος κουτούλησε εθελοντή βοηθό διαιτητή και κάποιοι νεαροί ποδοσφαιριστές, με την ενθάρρυνση των προπονητών τους, απείλησαν να καταστρέψουν τα αποδυτήρια ενός γηπέδου. Η βία από γονείς και φίλους σε παιδικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην Αγγλία έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε κάποιος μπορεί σύντομα να σκοτωθεί, προειδοποιούσαν οι διοργανωτές.

«Η βία βαίνει αυξανόμενη τα τελευταία πέντε χρόνια», σχολιάζει ο κ. Ζαρώτης. «Δυστυχώς, η πρόβλεψη για το τι θα ακολουθήσει δεν είναι πολύ θετική. Τα πράγματα θα γίνουν αρκετά χειρότερα. Το φαινόμενο είναι πολυσύνθετο, με οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους, ακόμη και τον ρόλο των video games, ωστόσο στο εξωτερικό –όπως στην Αγγλία– εξελίσσεται πολύ αρνητικά, με δολοφονίες από συμμορίες παιδιών 16-17 ετών. Η τάση θα φθάσει και στην Ελλάδα. Ήδη έρχονται στο γραφείο μου γονείς με παιδιά που έχουν εμπλακεί σε βίαια περιστατικά ζητώντας βοήθεια. Σε πολλές περιπτώσεις ζητούν ένα χαρτί που να λέει ότι δυσκολεύονται με την κοινωνική τους συμπεριφορά. “Οτιδήποτε για να τελειώσει το σχολείο”».

Σε διαδικτυακή ημερίδα με θέμα την αντιμετώπιση της βίας στον παιδικό αθλητισμό του Κέντρου Κοινωνικής Δράσης και Καινοτομίας, η υπεύθυνη προγραμμάτων Παιδικής Προστασίας του Γραφείου της UNICEF στην Ελλάδα είχε μιλήσει για τη σημαντική ευθύνη που έχουν οι αθλητικοί οργανισμοί όσον αφορά την υιοθέτηση διαδικασιών προστασίας παιδιών, αναφέροντας ενδεικτικά ότι θα πρέπει να υπάρχουν κριτήρια πρόσληψης προπονητών και προπονητριών, να υιοθετούνται κώδικες δεοντολογίας που να δεσμεύουν το προσωπικό των συλλόγων, να υπάρχει εκπαίδευση του προσωπικού κά.

Οδηγίες για τους γονείς με βάση τα όσα αναφέρει και η FIFA

Στο «respectcup.gr» μπορεί να βρει κάποιος τις οδηγίες της FIFA για τα παιδιά, τον αθλητισμό και τους γονείς.

Διαβάστε αναλυτικά:

Παίζουμε για να μάθουμε όχι μόνο για τη νίκη

Η καθοδήγηση της FIFA είναι σαφής. Το παιδικό ποδόσφαιρο δεν είναι ποδόσφαιρο για ενήλικες. Κάθε παιχνίδι είναι ένα φιλικό. Έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τα μικρά παιδιά να μάθουν το παιχνίδι, να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, την εμπιστοσύνη τους και την αυτοεκτίμησή τους. Το παιδικό ποδόσφαιρο δεν είναι για βραχυπρόθεσμες νίκες, είναι για τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη των μικρών ποδοσφαιριστών. Θα υπάρξει αρκετός χρόνος αργότερα για τις ομάδες να επικεντρωθούν στην νίκη, γι' αυτό παρακαλούμε να χαλαρώσετε, καθίστε πίσω και «αφήστε το παιχνίδι να είναι ο δάσκαλος».

Γιατί έχουμε προκριματική φάση

Τα παιδιά αγαπούν τον ανταγωνισμό. Αν αγωνίζονται οι ομάδες «Α» και οι ομάδες «Β» στην πραγματικότητα επιβραδύνει την ανάπτυξή τους. Έχει ως αποτέλεσμα οι αγώνες να πολύ μονόπλευροι και μη ανταγωνιστικοί. Αν τελειώσει ο αγώνας με 8-0, οι παίκτες της ομάδας «Α» δεν βελτιώθηκαν και απλά έκαναν περίπατο. Οι παίκτες της ομάδας «Β» βελτιώθηκαν ακόμα λιγότερο. Με την προκριματική φάση έχουμε πιο ανταγωνιστικό τουρνουά και έτσι πολύ περισσότερες προκλήσεις, με περισσότερες ευκαιρίες για να μάθουν και να βελτιωθούν. Όλοι οι παίκτες γίνονται καλύτεροι παίκτες και οι καλοί παίκτες γίνονται ακόμα καλύτεροι.

Γιατί όλοι οι παίκτες πρέπει να παίζουν σε όλες τις θέσεις

Οι γονείς συχνά λένε ότι το παιδί τους είναι ένας «μέσος» ή «επιθετικός». Η FIFA λέει ότι το να παίζεις σε μία μόνο θέση επιβραδύνει την ανάπτυξή τους. Γιατί; Διότι, για να γίνει το παιδί ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, θα πρέπει να δεί και να κατανοήσει το παιχνίδι από κάθε οπτική γωνία. Όταν παίζεις ως τερματοφύλακας ή αμυντικός σε βοηθά να γίνεις καλύτερος επιθετικός και το αντίθετο.

Γιατί δεν πρέπει να δίνεις οδηγίες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού

Τα παιδιά είναι εδώ για να μάθουν. Και μαθαίνουν κάνοντας λάθη. Όσο περισσότερα λάθη κάνουν, τόσο περισσότερο μαθαίνουν. Η FIFA το ονομάζει αυτό η «χρυσή ηλικία της μάθησης». Έτσι, για την επιτάχυνση της ανάπτυξης τους, πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους αποφάσεις και να κάνουν εκατοντάδες λάθη, τόσο περισσότερο τόσο το καλύτερο. Είναι δελεαστικό να φωνάξετε και να δώσετε οδηγίες, λέγοντάς τους που να μαρκάρει, και πότε να σουτάρει. Φαίνεται ότι τα «βοηθάτε», αλλά στην πραγματικότητα δεν βοηθάτε. Εάν οι ενήλικοι συνεχίζουν να λένε στα παιδιά τι να κάνουν, τα παιδιά θα σταματήσουν παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, θα σταματήσουν να κάνουν λάθη και έτσι να θα σταματήσει η μάθηση και η βελτίωση. Σίγουρα δεν θα πηγαίνετε στην τάξη του παιδιού σας και να φωνάξετε τις απαντήσεις ενώ μαθαίνετε μαθηματικά. Επομένως, σας παρακαλούμε να μην σταθείτε δίπλα στο γήπεδο φωνάζοντας και δίνοντας οδηγίες, ενώ μαθαίνουμε ποδόσφαιρο. Οι προπονητές θα πρέπει να δώσουν συμβουλές σχετικά με την τακτική στο ελάχιστο και ακόμα καλύτερα οι συμβουλές να δίνονται πριν και μετά τον αγώνα και στο ημίχρονο. Με λίγα λόγια, μην φωνάζετε, απλά αφήστε τα παιδιά να παίζουν.

Γιατί ο δυνατότερος ήχος πρέπει να είναι ο ήχος των παιδιών

Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα σε ένα ήρεμο περιβάλλον. Τα μικρά παιδιά διαπιστώνουν ότι ένα «τείχος του θορύβου» από την «κερκίδα» μπορεί να τους αποσπά την προσοχή, να δημιουργεί σύγχυση, να είναι απωθητικό ή ακόμη και τον αισθάνονται εκφοβισμό. Τα βογκητά της γονικής απογοήτευσης που ακολουθούν μια κακή πάσα, ένα λάθος ή ένα χαμένο σουτ μπορεί να ωθήσει τα παιδιά μακριά από το να προσπαθούν νέες δεξιότητες υπό τον φόβο της αποτυχίας και των αποδοκιμασία των ενηλικών. Η FIFA λέει ότι «πίεση από την κερκίδα πρέπει να σταματήσει». Το RESPECT CUP επιδοκιμάζει την σιωπηλή στάση των γονέων και της κερκίδας. Ο κανόνας είναι απλός. Ο ήχος της κερκίδας θα πρέπει να είναι χαμηλότερος από τον ήχο των παιδιών στο γήπεδο.

Ο προπονητής είναι αυτός που ξέρει καλύτερα

Αυτά από τους ειδικούς. Και να ξέρετε ότι οι προπονητές γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους πότε ένας παίκτης τους, ειδικά νεαρός, είναι έτοιμος να αγωνιστεί και να προσφέρει αυτά που μπορεί. Αυτοί είναι που ζουν τους παίκτες τους κάθε ημέρα, και γνωρίζουν την κατάστασή τους όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο. Πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό ένας νεαρός να αγωνιστεί όταν πραγματικά είναι έτοιμος από όλες τις πλευρές.

Επίσης, όταν ένας παίκτης είναι μέλος μιας ομάδας που απαρτίζεται πάνω από 25 άτομα, ακόμα και όταν απλά συμμετέχει σε μια αποστολή του δίνει… πολλά, θα έλεγα ακόμα και η συναναστροφή του με προπονητές-παιδαγωγούς και με πιο έμπειρους παίκτες. Δεν θα σταθώ μόνο στο τι αποκομίζει με την επαφή που έχει με τον αθλητισμό κάθε μέρα μέσω της προπόνησης.

Διαβάστε τι έγραψε ο Argirios Pagartanis (δημοσιογράφος) στο Facebook μετά τον θάνατο του Νίκου Σαργκάνη και θα καταλάβετε πολλά:

«Όλοι έχουν να θυμηθούν κάποια από τις μεγαλειώδεις εμφανίσεις του Νίκου Σαργκάνη. Έκανε τόσες πολλές, άλλωστε. Αυτό, όμως, που προσωπικά μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη πολύ έντονα είναι ένα περιστατικό-λεπτομέρεια, ασήμαντο μπροστά στη μεγάλη του καριέρα, το οποίο όμως δείχνει ξεκάθαρα πόσο ΜΕΓΑΛΟΣ ήταν.

Μεσημέρι Κυριακής 1991 στον "ΦΙΛΑΘΛΟ", Δεκέμβριος ήταν, από νωρίς εμείς οι μπασκετικοί για να οργανωθούμε για το κυνήγι αποτελεσμάτων και φύλλων αγώνα (Β' και Γ' Εθνική, χαμός) και ξαφνικά βγαίνει από το γραφείο ο Βαγγέλης ο Μπαρλάς ο διευθυντής και με βλέπει μπροστά του. "Άσε ό,τι κάνεις, φεύγεις τώρα για Βύρωνα, πας να γράψεις Αθηναϊκός-Πιερικός" (νομίζω αυτό ήταν, ή με τη Δόξα Δράμας, έχουν περάσει 35 χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς)! Α' Εθνικής παιχνίδι! Είχε αρρωστήσει αιφνιδίως ο συντάκτης που είχε οριστεί να πάει, τα άλλα παιδιά κατευθύνονταν ήδη στα γήπεδα που γνώριζαν ότι θα πάνε, δεν... περίσσευε κανείς, ούτε υπήρχαν κινητά να συνεννοηθούν να πάει κάποιος άλλος.

Προτιμήθηκε η... έσχατη λύση, ένας μπασκετικός να γράψει ποδοσφαιρικό ματς. Πρόλαβαν να μου κάνουν καζούρα, "κοίταξε μην γράψεις βήματα και μπλοκ άουτ και τέτοια", με νουθέτησαν κιόλας να ρωτήσω τους έμπειρους συναδέλφους από άλλες εφημερίδες για το τι να κάνω, πώς να γράφω τις ευκαιρίες, τα γκολ κτλ. Τέλος πάντων.

Εφοδιασμένος με την κάρτα της ΓΓΑ μπήκα στο γήπεδο του Βύρωνα "αέρα", που λένε. Κι επειδή δεν ήξερα τα κατατόπια, βρέθηκα στα... αποδυτήρια, λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι. Κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο, ούτε τότε, ούτε τώρα. Η πόρτα των αποδυτηρίων άνοιξε, βγήκαν τα παιδιά του Αθηναϊκού και από τους τελευταίους ο Σαργκάνης. Στα 38 του χρόνια τότε, σεβάσμιος, αλλά... αναπληρωματικός. Βασικός θα έπαιζε ο Γιώργος ο Δάφκος σε εκείνο το ματς.

Ξαφνικά ένας ηλικιωμένος συνάδελφος (που έκανε και τηλεοπτική καριέρα), ο οποίος βρισκόταν κοντά, κι είχε πιάσει ψιλή κουβέντα με τον Σπύρο τον Καλογιάννη, τον εμβληματικό πρόεδρο του Αθηναϊκού τότε, τον αφήνει σύξυλο και πλησιάζει τον Σαργκάνη για να του πιάσει κουβέντα. Μια τυπική χειραψία ο Σαργκάνης και βλέμμα ίσια μπροστά, λίγο πριν βγει να πάρει τη θέση του στον πάγκο.

Επέμενε ο συνάδελφος. Και μία ερώτηση, κι άλλη ερώτηση, δεν πτοήθηκε από τη σιωπή. Κάποια στιγμή του λέει ο Σαργκάνης "σε παρακαλώ, να τα πούμε μετά; Έχουμε παιχνίδι μπροστά μας". "Μα, αφού δεν παίζεις", του απαντά ο συνάδελφος. "Λάθος κάνεις, ΠΑΙΖΩ ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ", του είπε ο Σαργκάνης και έφυγε.

Έμεινα μάρμαρο προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι άκουσα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που τότε είχε ζήσει τα πάντα. Τα πάντα, όμως. Κι ήταν αναπληρωματικός σε ένα τυπικό ματς Α' Εθνικής (όχι κάποιο ντέρμπι, δηλαδή) κι αυτοσυγκεντρωνόταν λες κι έπαιζε τελικό.

Πέρα από τα αναμφισβήτητα προσόντα του, πέρα από τα αντανακλαστικά του, την ηγετική του φυσιογνωμία, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά ήταν και ο απόλυτος ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ του. Κάτι που συναντούσες πολύ δύσκολα εκείνες τις εποχές, ακόμα και σ' αυτό το επίπεδο. Καλό κατευόδιο, Νίκο Σαργκάνη. Σφράγισες μια ολόκληρη εποχή. Θερμά συλλυπητήρια και κουράγιο στους δικούς του».

Γράφω ξανά τα λόγια το του μεγάλου Σαργκάνη: «Λάθος κάνεις, ΠΑΙΖΩ ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ», 

Θα αναφέρω και όσα είπε ο Θανάσης Σαλταπίδας, που παίζει ποδόσφαιρο πάνω από 24 χρόνια, στη συνέντευξή του στο «Πολίτη» για τον αθλητισμό και τα νέα παιδιά: «Μόνο θετικό αντίκτυπο έχει η ενασχόληση με τον αθλητισμό. Εμένα μου άλλαξε τον τρόπο συμπεριφοράς και σκέψης. Μέσω του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού έγινα πιο ήρεμος, πιο πειθαρχημένος, ξεκίνησα να ακούω. Από το να έχω πειθαρχία, κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο αθλητισμός. Έγινα καλύτερος στη ζωή μου, στη δουλειά μου, στην οικογένειά μου, σε όλα, όπως είπα, άλλαξε και ο τρόπος σκέψης μου. Άλλαξα πολύ στην πορεία, ως παιδί ήμουν για παράδειγμα πολύ νευρικός, ηρέμησα ως άνθρωπος με το ποδόσφαιρο. Μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα στα παιδιά. Στις μικρές ηλικίες το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός πρέπει να προσφέρουν χαρά στα παιδιά, τα οποία πρέπει να χαίρονται και να ευχαριστιόνται απ’ αυτή την ενασχόλησή τους. Να νιώθουν όπως αισθάνομαι εγώ τώρα, όπως αισθανόμουν μικρός, δηλαδή να σε τραβάει το γήπεδο, επειδή σου αρέσει αυτό».

ΥΓ. 1: Όπως έμαθα, υπήρξαν γονείς που έκαναν… παράπονα σε ανθρώπους συλλόγου, επειδή οι τελευταίοι αναφέρουν ότι μέσω της δουλειάς που γίνεται στις ακαδημίες, προσπαθούν και για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Έκαναν παράπονα κάποιοι ότι με όσα γράφονται, είναι σαν να παραμελείται η δουλειά της οικογένειας. Αντιθέτως θα πω εγώ. Τα βασικά πράγματα για τη ζώη του ένα παιδί τα μαθαίνει από την οικογένειά του, απ’ τους γονείς. Όπως είχα γράψει για παράδειγμα: «Μην κοιτάς τα παιδιά με την παραβατική συμπεριφορά, αλλά τους γονείς τους». Παράλληλα, «δουλειά» σ’ αυτό το θέμα γίνεται και στο σχολείο, γίνεται και στους συλλόγους με τους προπονητές και όχι μόνο. Εκεί όπου παίζει… μπάλα και ο όρος «διαπαιδαγώγησή» και έτσι συμπληρώνεται η-βασική-δουλειά που γίνεται στο σπίτι. Μη μπερδεύεστε κάποιοι…

ΥΓ. 2: Θα σταθώ και στα παρακάτω λόγια του Θανάση Σαλταπίδα στη συνέντευξη του στο «Πολίτη»: «Βασικό κομμάτι είναι να υπάρχουν γήπεδα, εγκαταστάσεις σύγχρονες, όχι μόνο για τους συλλόγους, αλλά και για τους πολίτες. Σκέψου πόσο σημαντικό θα είναι να υπάρχει κάπου ένα πρότυπο αθλητικό κέντρο, που θα παρέχει όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες. Αυτό θα πρέπει να είναι βασικό μέλημα και όσων ασχολούνται με τα κοινά. Εάν μου μιλάς ειδικότερα για το ποδόσφαιρο και για την Ερμιονίδα, είμαι υπέρ της ενότητας και της συνεργασίας συλλόγων και γενικά όλων των δυνάμεων, ώστε να δημιουργηθεί κάτι ισχυρό».

Και τα αναφέρω διότι, όπως και άλλα Μέσα, αναφέρουν, πλέον, ότι είναι πολλά τα γήπεδα στον νομό που χρίζουν βελτίωσης και συντήρησης, αλλά τα έργα έχουν μείνει… πίσω. Άραγε, το γήπεδο στο Πόρτο Χέλι, που… καλλωπίστηκε, ποιος το χρησιμοποιεί;

ΥΓ. 3: Επίθεση σε παίκτες συνέβη σε αγώνα του νομού μας από κάποιον που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με τη λήξη του ματς, όπως διάβασα σε σχετικά ρεπορτάζ. Γενικά, υπάρχει μια… τάση φίλαθλοι, θα πω ακόμα και παράγοντες ομάδων, που δεν είναι δηλωμένοι σ' αυτό που λέμε «Φύλλο Αγώνα», να… μπουκάρουν με τη λήξη των παιχνιδιών στους αγωνιστικούς χώρους. Γνωρίζετε ότι αυτό δεν επιτρέπετε; Γνωρίζετε το γιατί κάποιος γράφετε σε σχετικά έγγραφα από τους αξιωματούχους του αγώνα, ώστε να είναι μέσα στο γήπεδο;

Ακόμα και εάν θεωρείτε ότι η ομάδα μας αδικήθηκε, ο κάθε σύλλογος έχει τους κατάλληλους ανθρώπους για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, ακόμα και με επίσημο τρόπο. Ο κάθε φίλαθλος που… μπουκάρει μέσα, μόνο κακό μπορεί να κάνει και μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την υποστήριξη στην αγαπημένη ομάδα του καθενός.

ΥΓ. 4: Η αποχώρηση του Σέρβου συζητιόταν καιρό, καθώς έπρεπε να βρεθεί κάποιος που μπορεί να σώσει το… καράβι. Έγινε πράξη και ήρθε ο Γιάννης από το γειτονικό λιμάνι. Νωρίτερα, όπως έμαθα, είχε γίνει αλλού κρούση, αλλά δεν… ευθύμησε αυτή η περίπτωση. Ο Θανάσης δεν ήταν θετικός σ’ αυτήν την προοπτική, θα ήταν, άλλωστε, πισωγύρισμα με το βιογραφικό που έχει «χτίσει»… Ο Θανάσης φυσικά και έρχεται στα μέρη μας, αλλά προς το παρόν, μόνο για να βλέπει φίλους.

ΥΓ. 5: Μαθαίνω ότι το «αφεντικό» έχει επαφές – και λόγω των επιχειρηματικών σχεδίων του – και με τα πιο νότια του νομού. Η «Αμερική»… συνορεύει, άλλωστε, με το «Μεξ(η)-κό». Δεν ξέρω εάν αυτές οι επαφές – μελλοντικά – επεκταθούν! Ο ίδιος ξέρει, εάν θέλει να… παίξει μπάλα και σε άλλα «γήπεδα»!

ΥΓ. 6: Μιας και μιλάμε για παιδιά, διάβασα πρόσφατα ότι:

«Για πρώτη φορά, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου Δρεπάνου ένωσε τις δυνάμεις του με τους καθηγητές, τα παιδιά, τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου για μια αξιέπαινη δράση: το λιομάζωμα στο σχολείο.

Με κοινή προσπάθεια, κατάφεραν:

• Να μαζέψουν τις ελιές.
• Να τις μεταφέρουν στο λιοτρίβι.
• Να εξασφαλίσουν το λάδι που θα προσφερθεί στο Γηροκομείο και στο Συσσίτιο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Ναυπλίου κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων.

Μια Πράξη Αγάπης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Η πρωτοβουλία αυτή δεν είναι μόνο μια πράξη προσφοράς, αλλά και ένα εξαιρετικό παράδειγμα συνεργασίας και ευαισθητοποίησης για μαθητές και γονείς.

Συγχαρητήρια σε όλους για την ιδέα, την εκτέλεση και τη διάθεση να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο».

Πολλά «μπράβο», είναι από τις πράξεις που μόνο καλό μπορούν να κάνουν στα παιδιά!

ΥΓ. 7: Κάποιοι διαιτητές παρουσιάζονται, πάντως, πολύ… ευαίσθητοι στην κριτική. Παιδιά, ηρεμήστε λίγο. Δεν είστε άμοιροι… ευθυνών σ’ ένα παιχνίδι, και όταν γίνονται λάθη, φυσικά και θα αναφέρονται, από κανονικούς δημοσιογράφους.

ΥΓ. 8: Σας είχα μιλήσει για το θέμα που θα αντιμετώπιζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την… εξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας και το άνοιγμά του, εδώ και χρόνια, προς το κέντρο και τον προοδευτικό χώρο. Πριν από μερικές ημέρες παραιτήθηκε ο Αλέξης Πατέλης από επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού. Κάποιοι στάθηκαν στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε πριν από μήνες για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, μιλώντας για παρασκήνιο πίσω από τις σχέσεις τους.

Για τον ίδιο λόγο η Λαϊκή Δεξιά, ρίχνει «βέλη» στον Άκη Σκέρτσο. Όπως διάβασα, οι… καθαρόαιμοι της ΝΔ του χρεώνουν την απομάκρυνση του κόμματος από τις ρίζες του και το γεγονός ότι είναι αμετακίνητος υπουργός, αν και «φερτός» και «διορισμένος», όπως λένε.

Όλα αυτά, ενώ αποτελεί παρελθόν για τη ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς, την ίδια ώρα που η… Φωνή της Λογικής οργανώνεται στα μέρη μας και με τον Καμπόσο στη «μηχανή» της. Σας είχα γράψει για την επίσκεψη Μητσοτάκη στα μέρη μας. Αυτό που... βγάζει, πάντως, κυβερνήσεις, είναι το κέντρο!

ΥΓ. 9: Δεν είναι ότι πιο ασφαλές για όλους μας, μέλη της μαφίας, είτε είναι Τούρκοι, είτε είναι Έλληνες, είτε άλλης εθνικότητας, να λύνουν τις διαφορές τους με πυροβολισμούς… μέρα μεσημέρι, μέσα σε κόσμο που τρέχει για να καλυφθεί από τις σφαίρες, ενώ κάποιοι πέφτουν νεκροί. Σοκάρουν οι εικόνες…

ΥΓ. 10: Τα λέγαμε για το νερό, το δίκτυο ύδρευσης – βάζω και την αποχέτευση – στα μέρη μας. «Για να μην πούμε το νερό, νεράκι…», σας είχαμε γράψει, φυσικά χωρίς να παραγνωρίζουμε τις ενέργειες που έχουν γίνει. Το θέμα «καίει» και θα πρέπει οι πιέσεις απ’ όλους να είναι… ασφυκτικές.

Και ξαφνικά αυτοί που μεταφέρουν λύματα, ανακοινώνουν νέα αύξηση στα έξοδα μεταφοράς τους προς τον βιολογικό και το... βυτίο κοστίζει πλέον σχεδόν διπλή τιμή σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Αυτό θα συμβεί για συγκεκριμένες Δημοτικές κοινότητες, όπως έμαθα. Και απ’ εδώ «φωνάζουμε» για πολίτες που έχουν… βγάλει λάστιχα στους δρόμους και χύνουν τα νερά από πλυντήρια και νεροχύτες φόρα παρτίδα στα… πόδια μας! Με αυτές τις αυξήσεις, βλέπω όλοι οι δρόμοι σ' αυτές τις κοινότητες να… γεμίζουν με σαπουνάδες!!! Για να μην το προχωρήσω και άλλο…

Μιας και πιάσαμε το συγκεκριμένο θέμα, κάποια από όσα προβλέπονται στον σχεδιασμό για συγχωνεύσεις των ΔΕΥΑ, μόνο καλό μπορούν να κάνουν. Βέβαια, σε κάθε Δήμο υπάρχουν… διαφορές, και άλλες παραμέτρους, που πρέπει να ληφθούν υπόψη.

ΥΓ. 11: Αυξάνονται οι επενδύσεις στην Αργολική Ριβιέρα! Όπως με πληροφόρησε «πουλάκι» που πετάει πάνω απ’ το Κρανίδι, μεγάλη εταιρεία ψάχνει χώρο για να μπορέσει να στήσει την… πραμάτειά της. Το αυτί μου… έπιασε ότι ασχολείται με είδη σπιτιού. Κοιτάει και ψάχνει για μεγάλο χώρο.

ΥΓ. 12: Ούτε ένα ταξίδι στη Βιέννη δεν μπορεί να διοργανώσει κάποιος και πολλοί… ανησύχησαν. Με την καλή έννοια το αναφέρω, θα πω καλύτερα ότι οι περισσότεροι αγχώθηκαν. Κάνουν καλό τα ταξίδια παιδιά, μπορεί να βρεθεί και καμιά καλή ιδέα για να εφαρμοστεί και εδώ. Έχει και εκεί, πάντως, καλό φαγητό!

Πριν στεγνώσει το μελάνι

Πολλές φορές την κακή και αρνητική συμπεριφορά σε αγωνιστικούς χώρους την προκαλούν και… υποστηρικτές ομάδων από τους οποίους περιμένεις να εκδηλώσουν την όποια ενέργειά τους με… καθυστέρηση και «φιλτράροντας», θα πω εγώ, ακόμα και ενδεχόμενη οργή τους, που στη προκειμένη περίπτωση δεν βρέθηκε λόγος για να υπάρχει. Και αναφέρω τις λέξεις «καθυστέρηση» και «φιλτράρισμα», καθώς μιλάμε για τους… όψιμους φίλους κάποιου συλλόγου, που δεν περιμένεις να κινηθούν στα… μουλωχτά και να την «πέσουν» για παράδειγμα σ’ αυτούς που προσπάθησαν να… μοιράσουν το «καρπούζι» στη μέση.

Εγώ που είμαι και πονόψυχος, να δεχτώ, όπως και οι τελευταίοι είπαν, ότι έγιναν λάθη. Και να φανταστεί κάποιος ότι ο… οργισμένος είδε τη μεγάλη του αγάπη – μόνο γι’ αυτό το συναίσθημα θα έκανε τα πάντα, αλλά και εκεί υπάρχει όριο – να φτάνει σε σπουδαία εκτός έδρας επιτυχία, με δραματικό τρόπο, αλλά δε θέλησε να ασχοληθεί με τους πανηγυρισμούς, την ώρα που όλοι αλληλοσυγχαίρονταν.

Όπως μου μετέφερε «πουλάκι» που πετούσε πάνω από γήπεδο την ώρα της κακοκαιρίας, ψάχνοντας να βρει μέρος για να προστατευτεί, είδε έναν από τους λεγόμενους… όψιμους υποστηρικτές να βγάζει «κεραυνούς». Τη στιγμή που… άμεσοι πρωταγωνιστές της νικήτριας ομάδας, μιλούσαν με τους διαιτητές, κάνοντας και κάποια παράπονα, έφτασε κοντά τους ένας καλοντυμένος κύριος – μπορεί να έχει και αυτός σχέση με τον σύλλογο, δεν γνωρίζω περισσότερα – και από τα… πλάγια – σας είπα πήγε στα… μουλωχτά – έκανε λεκτική επίθεση, το λεγόμενο «ντου», ή αλλιώς... μπούλινγκ, στους ανθρώπους με τα… γκρι, έχοντας αφήσει τις κερκίδες. Οι τελευταίοι ήρθαν σε δύσκολη θέση, ο ένας παραδέχτηκε, ίσως και για να τον αποφύγει, ότι έκανε λάθη, αλλά και για τους δυο αντιπάλους.

Βλέπετε, ο «πρωταγωνιστής» μας είχε πάρει και αυτό το ύφος των… χιλίων καρδιναλίων, με τα χέρια στις τσέπες, σαν να έλεγε στους… απέναντί του, «ξέρετε ποιος είμαι εγώ;». Μετά άρχισε να δείχνει με το δάχτυλό του, με οργισμένο ύφος και λόγο. Ίσως να νόμιζε ότι έδινε… παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου. Σ’ αυτή την… κακόγουστη παράσταση, έριξαν, μάλιστα… αυλαία άμεσα, οι «δικοί» του, όπως μου είπε το «πουλάκι». Στην αρχή προσπάθησαν να παίξουν και αυτοί «άμυνα» μαζί του, αλλά τελικά τον έβγαλαν… σηκωτό από το γήπεδο, αφού οι προσπάθειές τους για να τον ηρεμήσουν, φαινόταν πως πήγαιναν στον «βρόντο». Οι «δικοί» του λειτούργησαν περισσότερο… όψιμα στη συμπεριφορά τους, έχοντας, μάλλον και τη σχετική χάρη γι’ αυτό.

Το κακό σ’ αυτή τη χώρα, είναι ότι βλέπεις σε τέτοιες καταστάσεις να «μπλέκουν» κάποιοι που φοράνε το «κοστούμι» – που μπορεί να αποδειχτεί και «μανδύας» – του καλού πολίτη που μάχεται. Οι ίδιοι μπορεί την επόμενη ημέρα να μιλάνε για το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει καλή συμπεριφορά στους αγωνιστικούς χώρους και σεβασμός προς όλους.

Θα μου πεις ότι αυτά γίνονται σε γήπεδα. Δεν αμφιβάλλω, έχουν δει και μένα τα ματάκια μου. Μπορώ να σας πω ότι και εγώ έχω φωνάξει υποστηρικτικά, αλλά μέχρι εκεί, αυτό δεν είναι μεμπτό. Αλλού είναι η ένσταση. Όπως για παράδειγμα δεν αρμόζουν σε πολιτισμένο χώρο τα υβριστικά συνθήματα, περιμένεις την αρμόζουσα συμπεριφορά από ώριμους ανθρώπους, που δεν είναι απλά φίλαθλοι (άντε να πω οπαδοί που και εκεί υπάρχει όριο) και μπορεί για παράδειγμα να ασχολούνται με τα κοινά και τον δημόσιο βίο, με τη διαπαιδαγώγηση παιδιών, με την υγεία πιτσιρικάδων. Από σένα περιμένω, κύριε, να κάνεις τη διαφορά και να δώσεις το σωστό παράδειγμα, από σένα που πολλοί σ' έχουν… κορώνα στο κεφάλι τους. Και όχι να αποκαλύπτεις δημόσια την… άκρη – λεκτικά ομιλώντας – της γλώσσας σου! Και στο αναφέρω αυτό, διότι το παραπάνω περιστατικό έγινε, μάλιστα, μπροστά σε παιδιά, που είχαν μείνει αποσβολωμένα με τις εικόνες…

Συγχύστηκα κυριακάτικα με όσα έμαθα με δυο τηλέφωνα που έκανα το πρωί, αλλά «πριν στεγνώσει το μελάνι», ήθελα να τα… καυτηριάσω. Νομίζουν κάποιοι, ειδικά στα μέρη μας, ότι είναι στο «απυρόβλητο», και δεν τους ακουμπάει κανείς, αφού η κριτική είναι άγνωστη λέξη γι’ αυτούς. Όταν ασκείς επιρροή, ασκείς εξουσία και έχεις δημόσιο λόγο, οφείλεις εσύ πρώτος να δείχνεις τον σωστό δρόμο. Εάν ήταν η πρώτη φορά που το έπραξες, οφείλεις να μη το ξανακάνεις, εάν όχι, κοίτα να βρεις τη... φώτηση και να διορθωθείς.

Και να θυμάστε κάτι, ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται όταν είναι στα… πάνω του, αλλά και όταν βρίσκεται στα... κάτω του. Επίσης, πολλοί... πέφτουν στην «παγίδα» να κρίνουν καταστάσεις από... ψηλά, χωρίς να γνωρίζουν από... μέσα τι πραγματικά έχει συμβεί και τι έχει αποφασιστεί. Αυτά... Όπως είπε και ο Πυθαγόρας... «Εν οργή μήτε τι λέγειν μήτε πράσσειν». Ακόμα και εάν δικαιολογημένα βγάζεις μέσα σου... αστραπές.

Εντός και εκτός των τειχών της πόλης

Τελικά, ο ανθυποπυραγός δεν έβαλε απλά «φωτιά», αλλά φαίνεται ότι τον ενδιέφερε να «καεί» ολοσχερώς η μία πλευρά, αρκεί να μην «βραχεί» ο ίδιος! Όσο περνούν οι ώρες έρχονται και περισσότερες πληροφορίες, για το πώς «καιγόταν» ο ίδιος πριν από τον «εμπρησμό», ώστε να μην «καεί» και αυτός απ’ τη «φωτιά» του στη μία πλευρά.

Μου είπαν πως είχε αγωνία για πολλά θέματα, που μπορούσαν να τον κάνουν να… γλιστρήσει κατά τη διάρκεια της «παράστασης». «Ίδρωνε» και αναζητούσε να βρει πολλές «ομπρέλες», αλλά το έκανε με πολύ… άγαρμπο τρόπο! Θα πήγαινε σε οποιοδήποτε… διάκο για να του κάνει ακόμα και «θαύμα», ώστε να τον εξαφανίσει! Βλέπετε, εάν είχε τη δυνατότητα να… κρυφτεί ολόκληρος, θα το έκανε.

Ήξερε ότι θα μπορούσε να μην φτάσει ούτε ο… Ιορδάνης ποταμός για να τον ξεπλύνει ακόμα και τα… Φώτα, εάν η «παράσταση» δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, χωρίς να τον ενδιαφέρει στο τέλος το χειροκρότημα του κόσμου. Αρκεί να έμενε ο κόσμος εκτός… σανιδιού.

Δεν ξέρω εάν, τελικά, έφαγε μπισκότα «Παπαδοπούλου» για να γλυκαθεί! Όπως με πληροφόρησαν, πάντως, ο καφές που είχε ζητήσει, πριν βγει στη «σκηνή», ήταν σκέτος.

ΥΓ.1: Να προσέχετε κάποιοι όταν σχεδιάζετε «εμπρησμούς», διότι οι «ομπρέλες» έχουν και «τρύπες» με αποτέλεσμα να περνάει το νερό!

ΥΓ. 2: Κοίτα να δεις που υπάρχουν «σκηνοθέτες», οι οποίοι νομίζουν ότι θα… βλέπουμε όλοι τις «παραστάσεις» τους, με «ανοιχτό» το... στόμα, σαν τους χάνους!!!