Εντός και εκτός των τειχών της πόλης…

Πάνω από 20 χρόνια έχουν περάσει από την 1η φορά που απασχόλησε το θέμα της σχέσης των γονιών με τα παιδιά τους, τον αθλητισμό, τους προπονητές και τους συλλόγους, εφόσον ανήκουν αυτά σε ακαδημία κάποια ομάδας. Αυτό που προσπαθούσα να αφουγκραστώ είναι η γνώμη των ειδικών, ώστε να μεταφέρω τα σωστά μηνύματα προς τους γονείς, αλλά και τα παιδιά… Πέρασαν τα χρόνια και οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει πολύ. Με τα τμήματα υποδομής και τις ακαδημίες ασχολούμαι πολλά χρόνια και με εμπειρία από μεγάλους συλλόγους της χώρας.

Στο συμπέρασμα που κατέληξα είναι το εξής: «Οι γονείς είναι για το… σπίτι, και οι προπονητές για το γήπεδο». «Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες», όπως λέει και το σλόγκαν γνωστής διαφήμισης! Στο γήπεδο ξέρουν οι ειδικοί, αυτοί που έχουν «φάει» χρόνια στα… θρανία για να μάθουν αυτό που κάνουν. Και πιστέψτε με, κάτι ξέρουν παραπάνω απ’ όλους μας. Με τους προπονητές να έχουν και παιδαγωγική προσέγγιση στα όσα μαθαίνουν στους νεαρούς αθλητές.

Σ’ αυτή εδώ τη στήλη θα μεταφέρω τη γνώμη ειδικών, έτσι όπως τη βρήκα σε σχετικά δημοσιεύματα. Θέλω να διαβάσετε με προσοχή. Μετά θα ακολουθήσουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα και για το θέμα που θίγουμε, αλλά και για άλλα ζητήματα.

Ας δούμε πρώτα το θέμα που έγραψε στην «Καθημερινή» η Λίνα Γιάνναρου, φιλοξενώντας και δηλώσεις του αθλητικού ψυχολόγου Γιάννη Ζαρώτη:

Τοξικές κερκίδες με φανατισμένους γονείς

Όταν ο γιος του, στα 9 τότε, άρχισε να του ζητάει επιμόνως να ξεκινήσει ποδόσφαιρο, ο Πάνος, γνωρίζοντας ως φίλαθλος το κλίμα που επικρατεί στα γήπεδα, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, αποφάσισε να γυρίσει ένα προς ένα τα σωματεία της Αθήνας παρακολουθώντας προπονήσεις. Κατέληξε σε εκείνο που είδε ότι ο προπονητής είχε μια πιο παιδαγωγική προσέγγιση. «Δεν φώναζε, δεν ματαίωνε τα παιδιά, δεν τα χαρακτήριζε. Είχα δει πολλούς άλλους να ουρλιάζουν στα παιδιά, να τα κοροϊδεύουν – "να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός", το "στειλες στον γάμο του Καραγκιόζη" – και τέτοια». Δεν ήθελε κάτι τέτοιο για το παιδί του. Ο σκοπός ήταν να περάσει καλά, να γυμναστεί, να κοινωνικοποιηθεί.

Γρήγορα, βέβαια, διαπίστωσε ότι δεν ήταν σε θέση να ελέγξει όλες τις παραμέτρους. Στα ματς, ακόμη και στις προπονήσεις, οι φωνές, οι βρισιές, οι αποδοκιμασίες προέρχονταν από τους γονείς στις κερκίδες. «Έχω δει να βρίζουν τον τερματοφύλακα του αντιπάλου, ένα μικρό παιδάκι, να βρίζονται με άλλους γονείς – "τι ξέρεις, μωρή εσύ, από ποδόσφαιρο", φώναζε ένας σε μια μαμά που ζητούσε φάουλ–, να βρίζουν τον διαιτητή, να βρίζουν το παιδί τους. Όλα τα έχω δει».

Έχει πιάσει και τον εαυτό του να ξεφεύγει. «Προφανώς δεν έβρισα, αλλά άρχισα να φωνάζω στο παιδί "διεκδίκησε!", "πιο δυνατά!", τέτοια πράγματα. Ήρθε ο προπονητής και μου είπε: "Θα σας παρακαλέσω να σταματήσετε, δημιουργείτε στο παιδί μια επιπρόσθετη δυσκολία". Φυσικά σταμάτησα, αμέσως κατάλαβα πόσο λάθος ήταν αυτό που έκανα. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορείς να ξεφύγεις. Ταυτιζόμαστε με τα παιδιά μας σε υπερθετικό βαθμό».

Ο αθλητικός ψυχολόγος Γιάννης Ζαρώτης είναι εξοικειωμένος με την εικόνα των φανατισμένων γονιών των κερκίδων. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με αθλητικά σωματεία πραγματοποιώντας σεμινάρια για προπονητές, αλλά και για γονείς, τον ρόλο τους, την υπερεμπλοκή τους στις δραστηριότητες των παιδιών τους, θέματα συμπεριφορών, την επίδρασή τους στην ψυχολογική κατάσταση των αθλητών κά.

«Τα σεμινάρια στους αθλητές έπονται. Δύσκολα θα διαχειριστούμε τον έφηβο συναισθηματικά εάν δεν ρυθμίσουμε το περιβάλλον του. Πολλοί γονείς, μολονότι στην αρχή ξεκινούν με στόχο το παιδί τους να αθληθεί, να εμπλακεί σε μια φυσική δραστηριότητα, σταδιακά ταυτίζονται με το αντικείμενο, γίνονται οπαδοί του παιδιού τους», σημειώνει στην «Καθημερινή». Οι γνωστοί προπονητές εξέδρας των γηπέδων, μόνο που οι οδηγίες απευθύνονται στα ίδια τα παιδιά τους. Έχοντας συχνά ελάχιστη εμπλοκή με το άθλημα, αποκτούν αυτοπεποίθηση ειδήμονα. Αφού βλέπω, ξέρω.

«Γι’ αυτό και στα 12-13, το 70% των παιδιών εγκαταλείπει τον αθλητισμό αφού πλέον σταματάει να διασκεδάζει λόγω της εμπλοκής των γονιών. Εμπλέκονται τόσο πολύ, ώστε ασκείται αφόρητη πίεση και στο σπίτι. Πολύ συχνά μου εξομολογούνται παιδιά ότι μπορεί οι γονείς τους να τους λένε ότι δεν τους νοιάζει η νίκη ή η ήττα, αλλά αν δεν κερδίσουν, τις επόμενες ημέρες δεν μιλάει κανείς στο σπίτι. Το πρώτο πράγμα που εντυπώνεται σε ένα παιδί είναι η έκφραση του προσώπου του γονιού του. Εκεί θα δει τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Έχω χειριστεί περιστατικά με υπερεμπλεκόμενους γονείς, στα οποία η πορεία του παιδιού δημιουργεί τέτοια ένταση που το αποτέλεσμα στον αγώνα καθορίζει το πώς θα περάσει η οικογένεια τις επόμενες ημέρες, πώς θα είναι μεταξύ τους. Έτσι, κάποια στιγμή το παιδί βγαίνει από το περιβάλλον του αθλητισμού και ησυχάζει όλη η οικογένεια».

«Οι γονείς κοουτσάρουν από την κερκίδα», επιβεβαιώνει και προπονητής παιδικών τμημάτων μπάσκετ, που επιθυμεί να μη μιλήσει επωνύμως. «Τα παιδιά παίζουν και αντί τον προπονητή τους κοιτάνε την κερκίδα, για να καταλάβουν εάν έκαναν κάτι καλά ή όχι. Πολλοί σύλλογοι παρατηρούν αυτές τις συμπεριφορές, αλλά επειδή εισπράττουν τις αφήνουν να εκδηλώνονται. Στην Ελλάδα, οι ομάδες δεν έχουν ψυχολόγους, διατροφολόγους, μια δομή που να εξασφαλίζει τη σωστή λειτουργία τους. Πολλά σωματεία, άλλωστε, διοικούνται από γονείς, οι οποίοι συχνά παρεμβαίνουν και στον προπονητή, πχ ζητώντας να βάλουν το παιδί τους να παίζει περισσότερο. Εκεί είναι στο χέρι του προπονητή να φύγει ή να μείνει». Ο ίδιος έχει ζήσει απίστευτα περιστατικά, με γονείς να τσακώνονται στις κερκίδες, να κράζουν τους διαιτητές, τους αντίπαλους προπονητές. «Να φωνάζουν στα παιδιά τους να πάνε δυνατά πάνω σε αντίπαλο ή να μη δώσουν το χέρι στον αντίπαλο. Έχω δει μετά από αγώνες παιδιά να τα κατσαδιάζουν οι γονείς τους έξω από το γήπεδο επειδή δεν έπαιξαν καλά».

Οι αιτίες

«Πολύ συχνά μου εξομολογούνται παιδιά ότι μπορεί οι γονείς τους να τους λένε ότι δεν τους νοιάζει η νίκη ή η ήττα, αλλά αν δεν κερδίσουν, τις επόμενες ημέρες δεν μιλάει κανείς στο σπίτι».

Τι πυροδοτεί αυτές τις συμπεριφορές; Σύμφωνα με τον κ. Ζαρώτη, πολλοί γονείς ήθελαν οι ίδιοι να πετύχουν στον αθλητισμό, δεν τα κατάφεραν και θέλουν να δουν το παιδί τους να πετυχαίνει. «Βλέπουν το παιδί ως προέκτασή τους, όταν επιτυγχάνει αυτό είναι σαν να επιτυγχάνουν εκείνοι. Ζουν αναζητώντας ικανοποίηση μέσα από το άθλημα. Σε μεγαλύτερες ηλικίες, βλέπουμε και γονείς που διαχειρίζονται το παιδί σαν ένας μάνατζερ, σε σημείο που αναζητούν τι θα κάνει στο μέλλον στο άθλημα». Όπως λέει, η μοριοδότηση για τις Πανελλήνιες είναι ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα των γονιών.

«Ο στόχος τους είναι να πάρει τα μόρια και να σταματήσει. Είναι πολύ σύνηθες να έχουμε πάντρεμα του ανταγωνισμού των Πανελληνίων με τον ανταγωνισμό του αθλήματος». Η τέλεια καταιγίδα. Ως επιστέγασμα έρχεται και η πίεση από τους προπονητές. «Δυστυχώς, βλέπουμε πολλούς προπονητές, όχι μόνο ποδοσφαίρου αλλά και άλλων αθλημάτων, με συμπεριφορές που όχι μόνο δεν αρμόζουν στην ηλικία των παιδιών αλλά ούτε καν σε ανθρώπινη κατάσταση».

Μιλώντας στην «Καθημερινή», προπονητής μπάσκετ αναφέρει μια άλλη παράμετρο: «Οι προπονητές κατά βάση αμείβονται με χαμηλούς μισθούς. Συχνά χειρίζονται πέντε διαφορετικά τμήματα ή κάνουν τρεις δουλειές. Υπάρχει πίεση να πάρουν ένα παιχνίδι, γιατί αλλιώς θα φύγουν από την ομάδα». Σε κάθε περίπτωση, συχνά οι γονείς τείνουν να αποδέχονται αυτές τις συμπεριφορές από τον προπονητή χωρίς να τις αναλύουν.

Όπως λέει ο κ. Ζαρώτης, ο γονιός θα πρέπει να επιλέγει προπονητή και όχι σύλλογο, μολονότι τα δεδομένα δείχνουν ότι το βασικό κριτήριο είναι η εγγύτητα στον τόπο κατοικίας. «Το θέμα όμως είναι η εξέλιξη του παιδιού. Ψάχνουμε έναν άνθρωπο που θα αναδείξει το υγιές σκέλος της άθλησης, το ευχάριστο κομμάτι. Μην ξεχνάμε ότι ο προπονητής αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά. Επίσης, αν ο σύλλογος κλίνει προς ένα ανταγωνιστικό προφίλ, αν προβάλλει υπέρμετρα τη νίκη και τη συμμετοχή σε πρωταθλήματα, είναι επιλογή του γονέα εάν θα συνεχίσει. Η πλειονότητα πάντως των συλλόγων τείνει προς τα εκεί».

Η σχέση με την άσκηση

Οι επιπτώσεις ποικίλλουν. Συνηθέστερα ένα τραυματικό γεγονός ή μια ήπια κακοποιητική συμπεριφορά από τον προπονητή μπορεί να οδηγήσει το παιδί να αναπτύξει αρνητική εικόνα του αθλητισμού και της άσκησης. «Ο τρόπος που θα διαπραγματευθούμε με τον αθλητισμό στην παιδική ηλικία ορίζει τη μετέπειτα σχέση του ατόμου με την άσκηση. Είναι σημαντικό να προλάβουμε τα γεγονότα, γιατί είναι δύσκολο να αναστραφεί η κατάσταση. Αν δούμε ότι δημιουργείται θέμα στην αυτοεκτίμηση του παιδιού, τότε η πρώτη κίνηση μπορεί να είναι μια κατ’ ίδίαν συνομιλία με τον προπονητή. Αν δεν αλλάξει κάτι, θα πρέπει να αναζητηθεί συνεργάσιμος προπονητής».

Τέλος, ας σημειωθεί, ότι όπως λέει και ο έμπειρος προπονητής παιδικών τμημάτων, σε μικρό ποσοστό τα παιδιά που διακρίνονται σε μικρή ηλικία γίνονται τελικά αθλητές υψηλού επιπέδου: «Πολλοί αφοσιώνονται στα μαθήματα ή δεν αντέχουν την πίεση. Αντίστοιχα, κάλλιστα ένα παιδί που στα 14 δεν είναι ιδιαίτερα καλός, να εξελιχθεί σε τεράστιο αθλητή».

Περιστατικά βίας καταγράφονται και στα σχολικά πρωταθλήματα

Οι υπερεμπλεκόμενοι γονείς, η αφόρητη πίεση στα παιδικά γήπεδα, ο ανταγωνισμός, οι φωνές, η ένταση. Εχουν άραγε όλα αυτά μερίδιο ευθύνης και για τα φαινόμενα βίας που ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια την κοινωνία; «Οποιαδήποτε μορφή βίας σε παιδική ηλικία και πρώιμη εφηβεία θα εμφανιστεί μοιραία στο μέλλον», τονίζει ο αθλητικός ψυχολόγος Γιάννης Ζαρώτης. «Τα παιδιά που αναπτύσσουν βίαιες συμπεριφορές έχουν υποστεί βία. Εχουν μάθει να λειτουργούν με τη βία. Η βία αναπαράγεται ως καθημερινή συμπεριφορά».

Δεν είναι τυχαίο ότι περιστατικά βίας καταγράφονται πλέον και στα σχολικά πρωταθλήματα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, χαρακτηριστικά, σε αγώνα ποδοσφαίρου ανάμεσα σε μαθητές στην Πυλαία Θεσσαλονίκης εισέβαλαν άγνωστοι στο γήπεδο και με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους επιτέθηκαν σε μαθητές που παρακολουθούσαν τον αγώνα. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στο ίδιο γήπεδο, 16χρονος είχε απειλήσει με μαχαίρι καθηγητή και τον είχε χτυπήσει σε αγώνα ποδοσφαίρου για το σχολικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης.

Τα φαινόμενα είχαν εμφανιστεί στην Αγγλία ήδη πριν από μία δεκαετία. Το 2016, μόνο κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου με παιδικούς και εφηβικούς αγώνες στην κομητεία του Σάρεϊ, ένας γονιός είχε απειλήσει να μαχαιρώσει διαιτητή, άλλος κουτούλησε εθελοντή βοηθό διαιτητή και κάποιοι νεαροί ποδοσφαιριστές, με την ενθάρρυνση των προπονητών τους, απείλησαν να καταστρέψουν τα αποδυτήρια ενός γηπέδου. Η βία από γονείς και φίλους σε παιδικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην Αγγλία έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε κάποιος μπορεί σύντομα να σκοτωθεί, προειδοποιούσαν οι διοργανωτές.

«Η βία βαίνει αυξανόμενη τα τελευταία πέντε χρόνια», σχολιάζει ο κ. Ζαρώτης. «Δυστυχώς, η πρόβλεψη για το τι θα ακολουθήσει δεν είναι πολύ θετική. Τα πράγματα θα γίνουν αρκετά χειρότερα. Το φαινόμενο είναι πολυσύνθετο, με οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους, ακόμη και τον ρόλο των video games, ωστόσο στο εξωτερικό –όπως στην Αγγλία– εξελίσσεται πολύ αρνητικά, με δολοφονίες από συμμορίες παιδιών 16-17 ετών. Η τάση θα φθάσει και στην Ελλάδα. Ήδη έρχονται στο γραφείο μου γονείς με παιδιά που έχουν εμπλακεί σε βίαια περιστατικά ζητώντας βοήθεια. Σε πολλές περιπτώσεις ζητούν ένα χαρτί που να λέει ότι δυσκολεύονται με την κοινωνική τους συμπεριφορά. “Οτιδήποτε για να τελειώσει το σχολείο”».

Σε διαδικτυακή ημερίδα με θέμα την αντιμετώπιση της βίας στον παιδικό αθλητισμό του Κέντρου Κοινωνικής Δράσης και Καινοτομίας, η υπεύθυνη προγραμμάτων Παιδικής Προστασίας του Γραφείου της UNICEF στην Ελλάδα είχε μιλήσει για τη σημαντική ευθύνη που έχουν οι αθλητικοί οργανισμοί όσον αφορά την υιοθέτηση διαδικασιών προστασίας παιδιών, αναφέροντας ενδεικτικά ότι θα πρέπει να υπάρχουν κριτήρια πρόσληψης προπονητών και προπονητριών, να υιοθετούνται κώδικες δεοντολογίας που να δεσμεύουν το προσωπικό των συλλόγων, να υπάρχει εκπαίδευση του προσωπικού κά.

Οδηγίες για τους γονείς με βάση τα όσα αναφέρει και η FIFA

Στο «respectcup.gr» μπορεί να βρει κάποιος τις οδηγίες της FIFA για τα παιδιά, τον αθλητισμό και τους γονείς.

Διαβάστε αναλυτικά:

Παίζουμε για να μάθουμε όχι μόνο για τη νίκη

Η καθοδήγηση της FIFA είναι σαφής. Το παιδικό ποδόσφαιρο δεν είναι ποδόσφαιρο για ενήλικες. Κάθε παιχνίδι είναι ένα φιλικό. Έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τα μικρά παιδιά να μάθουν το παιχνίδι, να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, την εμπιστοσύνη τους και την αυτοεκτίμησή τους. Το παιδικό ποδόσφαιρο δεν είναι για βραχυπρόθεσμες νίκες, είναι για τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη των μικρών ποδοσφαιριστών. Θα υπάρξει αρκετός χρόνος αργότερα για τις ομάδες να επικεντρωθούν στην νίκη, γι' αυτό παρακαλούμε να χαλαρώσετε, καθίστε πίσω και «αφήστε το παιχνίδι να είναι ο δάσκαλος».

Γιατί έχουμε προκριματική φάση

Τα παιδιά αγαπούν τον ανταγωνισμό. Αν αγωνίζονται οι ομάδες «Α» και οι ομάδες «Β» στην πραγματικότητα επιβραδύνει την ανάπτυξή τους. Έχει ως αποτέλεσμα οι αγώνες να πολύ μονόπλευροι και μη ανταγωνιστικοί. Αν τελειώσει ο αγώνας με 8-0, οι παίκτες της ομάδας «Α» δεν βελτιώθηκαν και απλά έκαναν περίπατο. Οι παίκτες της ομάδας «Β» βελτιώθηκαν ακόμα λιγότερο. Με την προκριματική φάση έχουμε πιο ανταγωνιστικό τουρνουά και έτσι πολύ περισσότερες προκλήσεις, με περισσότερες ευκαιρίες για να μάθουν και να βελτιωθούν. Όλοι οι παίκτες γίνονται καλύτεροι παίκτες και οι καλοί παίκτες γίνονται ακόμα καλύτεροι.

Γιατί όλοι οι παίκτες πρέπει να παίζουν σε όλες τις θέσεις

Οι γονείς συχνά λένε ότι το παιδί τους είναι ένας «μέσος» ή «επιθετικός». Η FIFA λέει ότι το να παίζεις σε μία μόνο θέση επιβραδύνει την ανάπτυξή τους. Γιατί; Διότι, για να γίνει το παιδί ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, θα πρέπει να δεί και να κατανοήσει το παιχνίδι από κάθε οπτική γωνία. Όταν παίζεις ως τερματοφύλακας ή αμυντικός σε βοηθά να γίνεις καλύτερος επιθετικός και το αντίθετο.

Γιατί δεν πρέπει να δίνεις οδηγίες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού

Τα παιδιά είναι εδώ για να μάθουν. Και μαθαίνουν κάνοντας λάθη. Όσο περισσότερα λάθη κάνουν, τόσο περισσότερο μαθαίνουν. Η FIFA το ονομάζει αυτό η «χρυσή ηλικία της μάθησης». Έτσι, για την επιτάχυνση της ανάπτυξης τους, πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους αποφάσεις και να κάνουν εκατοντάδες λάθη, τόσο περισσότερο τόσο το καλύτερο. Είναι δελεαστικό να φωνάξετε και να δώσετε οδηγίες, λέγοντάς τους που να μαρκάρει, και πότε να σουτάρει. Φαίνεται ότι τα «βοηθάτε», αλλά στην πραγματικότητα δεν βοηθάτε. Εάν οι ενήλικοι συνεχίζουν να λένε στα παιδιά τι να κάνουν, τα παιδιά θα σταματήσουν παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, θα σταματήσουν να κάνουν λάθη και έτσι να θα σταματήσει η μάθηση και η βελτίωση. Σίγουρα δεν θα πηγαίνετε στην τάξη του παιδιού σας και να φωνάξετε τις απαντήσεις ενώ μαθαίνετε μαθηματικά. Επομένως, σας παρακαλούμε να μην σταθείτε δίπλα στο γήπεδο φωνάζοντας και δίνοντας οδηγίες, ενώ μαθαίνουμε ποδόσφαιρο. Οι προπονητές θα πρέπει να δώσουν συμβουλές σχετικά με την τακτική στο ελάχιστο και ακόμα καλύτερα οι συμβουλές να δίνονται πριν και μετά τον αγώνα και στο ημίχρονο. Με λίγα λόγια, μην φωνάζετε, απλά αφήστε τα παιδιά να παίζουν.

Γιατί ο δυνατότερος ήχος πρέπει να είναι ο ήχος των παιδιών

Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα σε ένα ήρεμο περιβάλλον. Τα μικρά παιδιά διαπιστώνουν ότι ένα «τείχος του θορύβου» από την «κερκίδα» μπορεί να τους αποσπά την προσοχή, να δημιουργεί σύγχυση, να είναι απωθητικό ή ακόμη και τον αισθάνονται εκφοβισμό. Τα βογκητά της γονικής απογοήτευσης που ακολουθούν μια κακή πάσα, ένα λάθος ή ένα χαμένο σουτ μπορεί να ωθήσει τα παιδιά μακριά από το να προσπαθούν νέες δεξιότητες υπό τον φόβο της αποτυχίας και των αποδοκιμασία των ενηλικών. Η FIFA λέει ότι «πίεση από την κερκίδα πρέπει να σταματήσει». Το RESPECT CUP επιδοκιμάζει την σιωπηλή στάση των γονέων και της κερκίδας. Ο κανόνας είναι απλός. Ο ήχος της κερκίδας θα πρέπει να είναι χαμηλότερος από τον ήχο των παιδιών στο γήπεδο.

Ο προπονητής είναι αυτός που ξέρει καλύτερα

Αυτά από τους ειδικούς. Και να ξέρετε ότι οι προπονητές γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους πότε ένας παίκτης τους, ειδικά νεαρός, είναι έτοιμος να αγωνιστεί και να προσφέρει αυτά που μπορεί. Αυτοί είναι που ζουν τους παίκτες τους κάθε ημέρα, και γνωρίζουν την κατάστασή τους όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο. Πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό ένας νεαρός να αγωνιστεί όταν πραγματικά είναι έτοιμος από όλες τις πλευρές.

Επίσης, όταν ένας παίκτης είναι μέλος μιας ομάδας που απαρτίζεται πάνω από 25 άτομα, ακόμα και όταν απλά συμμετέχει σε μια αποστολή του δίνει… πολλά, θα έλεγα ακόμα και η συναναστροφή του με προπονητές-παιδαγωγούς και με πιο έμπειρους παίκτες. Δεν θα σταθώ μόνο στο τι αποκομίζει με την επαφή που έχει με τον αθλητισμό κάθε μέρα μέσω της προπόνησης.

Διαβάστε τι έγραψε ο Argirios Pagartanis (δημοσιογράφος) στο Facebook μετά τον θάνατο του Νίκου Σαργκάνη και θα καταλάβετε πολλά:

«Όλοι έχουν να θυμηθούν κάποια από τις μεγαλειώδεις εμφανίσεις του Νίκου Σαργκάνη. Έκανε τόσες πολλές, άλλωστε. Αυτό, όμως, που προσωπικά μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη πολύ έντονα είναι ένα περιστατικό-λεπτομέρεια, ασήμαντο μπροστά στη μεγάλη του καριέρα, το οποίο όμως δείχνει ξεκάθαρα πόσο ΜΕΓΑΛΟΣ ήταν.

Μεσημέρι Κυριακής 1991 στον "ΦΙΛΑΘΛΟ", Δεκέμβριος ήταν, από νωρίς εμείς οι μπασκετικοί για να οργανωθούμε για το κυνήγι αποτελεσμάτων και φύλλων αγώνα (Β' και Γ' Εθνική, χαμός) και ξαφνικά βγαίνει από το γραφείο ο Βαγγέλης ο Μπαρλάς ο διευθυντής και με βλέπει μπροστά του. "Άσε ό,τι κάνεις, φεύγεις τώρα για Βύρωνα, πας να γράψεις Αθηναϊκός-Πιερικός" (νομίζω αυτό ήταν, ή με τη Δόξα Δράμας, έχουν περάσει 35 χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς)! Α' Εθνικής παιχνίδι! Είχε αρρωστήσει αιφνιδίως ο συντάκτης που είχε οριστεί να πάει, τα άλλα παιδιά κατευθύνονταν ήδη στα γήπεδα που γνώριζαν ότι θα πάνε, δεν... περίσσευε κανείς, ούτε υπήρχαν κινητά να συνεννοηθούν να πάει κάποιος άλλος.

Προτιμήθηκε η... έσχατη λύση, ένας μπασκετικός να γράψει ποδοσφαιρικό ματς. Πρόλαβαν να μου κάνουν καζούρα, "κοίταξε μην γράψεις βήματα και μπλοκ άουτ και τέτοια", με νουθέτησαν κιόλας να ρωτήσω τους έμπειρους συναδέλφους από άλλες εφημερίδες για το τι να κάνω, πώς να γράφω τις ευκαιρίες, τα γκολ κτλ. Τέλος πάντων.

Εφοδιασμένος με την κάρτα της ΓΓΑ μπήκα στο γήπεδο του Βύρωνα "αέρα", που λένε. Κι επειδή δεν ήξερα τα κατατόπια, βρέθηκα στα... αποδυτήρια, λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι. Κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο, ούτε τότε, ούτε τώρα. Η πόρτα των αποδυτηρίων άνοιξε, βγήκαν τα παιδιά του Αθηναϊκού και από τους τελευταίους ο Σαργκάνης. Στα 38 του χρόνια τότε, σεβάσμιος, αλλά... αναπληρωματικός. Βασικός θα έπαιζε ο Γιώργος ο Δάφκος σε εκείνο το ματς.

Ξαφνικά ένας ηλικιωμένος συνάδελφος (που έκανε και τηλεοπτική καριέρα), ο οποίος βρισκόταν κοντά, κι είχε πιάσει ψιλή κουβέντα με τον Σπύρο τον Καλογιάννη, τον εμβληματικό πρόεδρο του Αθηναϊκού τότε, τον αφήνει σύξυλο και πλησιάζει τον Σαργκάνη για να του πιάσει κουβέντα. Μια τυπική χειραψία ο Σαργκάνης και βλέμμα ίσια μπροστά, λίγο πριν βγει να πάρει τη θέση του στον πάγκο.

Επέμενε ο συνάδελφος. Και μία ερώτηση, κι άλλη ερώτηση, δεν πτοήθηκε από τη σιωπή. Κάποια στιγμή του λέει ο Σαργκάνης "σε παρακαλώ, να τα πούμε μετά; Έχουμε παιχνίδι μπροστά μας". "Μα, αφού δεν παίζεις", του απαντά ο συνάδελφος. "Λάθος κάνεις, ΠΑΙΖΩ ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ", του είπε ο Σαργκάνης και έφυγε.

Έμεινα μάρμαρο προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι άκουσα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που τότε είχε ζήσει τα πάντα. Τα πάντα, όμως. Κι ήταν αναπληρωματικός σε ένα τυπικό ματς Α' Εθνικής (όχι κάποιο ντέρμπι, δηλαδή) κι αυτοσυγκεντρωνόταν λες κι έπαιζε τελικό.

Πέρα από τα αναμφισβήτητα προσόντα του, πέρα από τα αντανακλαστικά του, την ηγετική του φυσιογνωμία, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά ήταν και ο απόλυτος ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ του. Κάτι που συναντούσες πολύ δύσκολα εκείνες τις εποχές, ακόμα και σ' αυτό το επίπεδο. Καλό κατευόδιο, Νίκο Σαργκάνη. Σφράγισες μια ολόκληρη εποχή. Θερμά συλλυπητήρια και κουράγιο στους δικούς του».

Γράφω ξανά τα λόγια το του μεγάλου Σαργκάνη: «Λάθος κάνεις, ΠΑΙΖΩ ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ», 

Θα αναφέρω και όσα είπε ο Θανάσης Σαλταπίδας, που παίζει ποδόσφαιρο πάνω από 24 χρόνια, στη συνέντευξή του στο «Πολίτη» για τον αθλητισμό και τα νέα παιδιά: «Μόνο θετικό αντίκτυπο έχει η ενασχόληση με τον αθλητισμό. Εμένα μου άλλαξε τον τρόπο συμπεριφοράς και σκέψης. Μέσω του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού έγινα πιο ήρεμος, πιο πειθαρχημένος, ξεκίνησα να ακούω. Από το να έχω πειθαρχία, κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο αθλητισμός. Έγινα καλύτερος στη ζωή μου, στη δουλειά μου, στην οικογένειά μου, σε όλα, όπως είπα, άλλαξε και ο τρόπος σκέψης μου. Άλλαξα πολύ στην πορεία, ως παιδί ήμουν για παράδειγμα πολύ νευρικός, ηρέμησα ως άνθρωπος με το ποδόσφαιρο. Μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα στα παιδιά. Στις μικρές ηλικίες το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός πρέπει να προσφέρουν χαρά στα παιδιά, τα οποία πρέπει να χαίρονται και να ευχαριστιόνται απ’ αυτή την ενασχόλησή τους. Να νιώθουν όπως αισθάνομαι εγώ τώρα, όπως αισθανόμουν μικρός, δηλαδή να σε τραβάει το γήπεδο, επειδή σου αρέσει αυτό».

ΥΓ. 1: Όπως έμαθα, υπήρξαν γονείς που έκαναν… παράπονα σε ανθρώπους συλλόγου, επειδή οι τελευταίοι αναφέρουν ότι μέσω της δουλειάς που γίνεται στις ακαδημίες, προσπαθούν και για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Έκαναν παράπονα κάποιοι ότι με όσα γράφονται, είναι σαν να παραμελείται η δουλειά της οικογένειας. Αντιθέτως θα πω εγώ. Τα βασικά πράγματα για τη ζώη του ένα παιδί τα μαθαίνει από την οικογένειά του, απ’ τους γονείς. Όπως είχα γράψει για παράδειγμα: «Μην κοιτάς τα παιδιά με την παραβατική συμπεριφορά, αλλά τους γονείς τους». Παράλληλα, «δουλειά» σ’ αυτό το θέμα γίνεται και στο σχολείο, γίνεται και στους συλλόγους με τους προπονητές και όχι μόνο. Εκεί όπου παίζει… μπάλα και ο όρος «διαπαιδαγώγησή» και έτσι συμπληρώνεται η-βασική-δουλειά που γίνεται στο σπίτι. Μη μπερδεύεστε κάποιοι…

ΥΓ. 2: Θα σταθώ και στα παρακάτω λόγια του Θανάση Σαλταπίδα στη συνέντευξη του στο «Πολίτη»: «Βασικό κομμάτι είναι να υπάρχουν γήπεδα, εγκαταστάσεις σύγχρονες, όχι μόνο για τους συλλόγους, αλλά και για τους πολίτες. Σκέψου πόσο σημαντικό θα είναι να υπάρχει κάπου ένα πρότυπο αθλητικό κέντρο, που θα παρέχει όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες. Αυτό θα πρέπει να είναι βασικό μέλημα και όσων ασχολούνται με τα κοινά. Εάν μου μιλάς ειδικότερα για το ποδόσφαιρο και για την Ερμιονίδα, είμαι υπέρ της ενότητας και της συνεργασίας συλλόγων και γενικά όλων των δυνάμεων, ώστε να δημιουργηθεί κάτι ισχυρό».

Και τα αναφέρω διότι, όπως και άλλα Μέσα, αναφέρουν, πλέον, ότι είναι πολλά τα γήπεδα στον νομό που χρίζουν βελτίωσης και συντήρησης, αλλά τα έργα έχουν μείνει… πίσω. Άραγε, το γήπεδο στο Πόρτο Χέλι, που… καλλωπίστηκε, ποιος το χρησιμοποιεί;

ΥΓ. 3: Επίθεση σε παίκτες συνέβη σε αγώνα του νομού μας από κάποιον που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με τη λήξη του ματς, όπως διάβασα σε σχετικά ρεπορτάζ. Γενικά, υπάρχει μια… τάση φίλαθλοι, θα πω ακόμα και παράγοντες ομάδων, που δεν είναι δηλωμένοι σ' αυτό που λέμε «Φύλλο Αγώνα», να… μπουκάρουν με τη λήξη των παιχνιδιών στους αγωνιστικούς χώρους. Γνωρίζετε ότι αυτό δεν επιτρέπετε; Γνωρίζετε το γιατί κάποιος γράφετε σε σχετικά έγγραφα από τους αξιωματούχους του αγώνα, ώστε να είναι μέσα στο γήπεδο;

Ακόμα και εάν θεωρείτε ότι η ομάδα μας αδικήθηκε, ο κάθε σύλλογος έχει τους κατάλληλους ανθρώπους για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, ακόμα και με επίσημο τρόπο. Ο κάθε φίλαθλος που… μπουκάρει μέσα, μόνο κακό μπορεί να κάνει και μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την υποστήριξη στην αγαπημένη ομάδα του καθενός.

ΥΓ. 4: Η αποχώρηση του Σέρβου συζητιόταν καιρό, καθώς έπρεπε να βρεθεί κάποιος που μπορεί να σώσει το… καράβι. Έγινε πράξη και ήρθε ο Γιάννης από το γειτονικό λιμάνι. Νωρίτερα, όπως έμαθα, είχε γίνει αλλού κρούση, αλλά δεν… ευθύμησε αυτή η περίπτωση. Ο Θανάσης δεν ήταν θετικός σ’ αυτήν την προοπτική, θα ήταν, άλλωστε, πισωγύρισμα με το βιογραφικό που έχει «χτίσει»… Ο Θανάσης φυσικά και έρχεται στα μέρη μας, αλλά προς το παρόν, μόνο για να βλέπει φίλους.

ΥΓ. 5: Μαθαίνω ότι το «αφεντικό» έχει επαφές – και λόγω των επιχειρηματικών σχεδίων του – και με τα πιο νότια του νομού. Η «Αμερική»… συνορεύει, άλλωστε, με το «Μεξ(η)-κό». Δεν ξέρω εάν αυτές οι επαφές – μελλοντικά – επεκταθούν! Ο ίδιος ξέρει, εάν θέλει να… παίξει μπάλα και σε άλλα «γήπεδα»!

ΥΓ. 6: Μιας και μιλάμε για παιδιά, διάβασα πρόσφατα ότι:

«Για πρώτη φορά, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου Δρεπάνου ένωσε τις δυνάμεις του με τους καθηγητές, τα παιδιά, τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου για μια αξιέπαινη δράση: το λιομάζωμα στο σχολείο.

Με κοινή προσπάθεια, κατάφεραν:

• Να μαζέψουν τις ελιές.
• Να τις μεταφέρουν στο λιοτρίβι.
• Να εξασφαλίσουν το λάδι που θα προσφερθεί στο Γηροκομείο και στο Συσσίτιο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Ναυπλίου κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων.

Μια Πράξη Αγάπης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Η πρωτοβουλία αυτή δεν είναι μόνο μια πράξη προσφοράς, αλλά και ένα εξαιρετικό παράδειγμα συνεργασίας και ευαισθητοποίησης για μαθητές και γονείς.

Συγχαρητήρια σε όλους για την ιδέα, την εκτέλεση και τη διάθεση να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο».

Πολλά «μπράβο», είναι από τις πράξεις που μόνο καλό μπορούν να κάνουν στα παιδιά!

ΥΓ. 7: Κάποιοι διαιτητές παρουσιάζονται, πάντως, πολύ… ευαίσθητοι στην κριτική. Παιδιά, ηρεμήστε λίγο. Δεν είστε άμοιροι… ευθυνών σ’ ένα παιχνίδι, και όταν γίνονται λάθη, φυσικά και θα αναφέρονται, από κανονικούς δημοσιογράφους.

ΥΓ. 8: Σας είχα μιλήσει για το θέμα που θα αντιμετώπιζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την… εξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας και το άνοιγμά του, εδώ και χρόνια, προς το κέντρο και τον προοδευτικό χώρο. Πριν από μερικές ημέρες παραιτήθηκε ο Αλέξης Πατέλης από επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού. Κάποιοι στάθηκαν στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε πριν από μήνες για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, μιλώντας για παρασκήνιο πίσω από τις σχέσεις τους.

Για τον ίδιο λόγο η Λαϊκή Δεξιά, ρίχνει «βέλη» στον Άκη Σκέρτσο. Όπως διάβασα, οι… καθαρόαιμοι της ΝΔ του χρεώνουν την απομάκρυνση του κόμματος από τις ρίζες του και το γεγονός ότι είναι αμετακίνητος υπουργός, αν και «φερτός» και «διορισμένος», όπως λένε.

Όλα αυτά, ενώ αποτελεί παρελθόν για τη ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς, την ίδια ώρα που η… Φωνή της Λογικής οργανώνεται στα μέρη μας και με τον Καμπόσο στη «μηχανή» της. Σας είχα γράψει για την επίσκεψη Μητσοτάκη στα μέρη μας. Αυτό που... βγάζει, πάντως, κυβερνήσεις, είναι το κέντρο!

ΥΓ. 9: Δεν είναι ότι πιο ασφαλές για όλους μας, μέλη της μαφίας, είτε είναι Τούρκοι, είτε είναι Έλληνες, είτε άλλης εθνικότητας, να λύνουν τις διαφορές τους με πυροβολισμούς… μέρα μεσημέρι, μέσα σε κόσμο που τρέχει για να καλυφθεί από τις σφαίρες, ενώ κάποιοι πέφτουν νεκροί. Σοκάρουν οι εικόνες…

ΥΓ. 10: Τα λέγαμε για το νερό, το δίκτυο ύδρευσης – βάζω και την αποχέτευση – στα μέρη μας. «Για να μην πούμε το νερό, νεράκι…», σας είχαμε γράψει, φυσικά χωρίς να παραγνωρίζουμε τις ενέργειες που έχουν γίνει. Το θέμα «καίει» και θα πρέπει οι πιέσεις απ’ όλους να είναι… ασφυκτικές.

Και ξαφνικά αυτοί που μεταφέρουν λύματα, ανακοινώνουν νέα αύξηση στα έξοδα μεταφοράς τους προς τον βιολογικό και το... βυτίο κοστίζει πλέον σχεδόν διπλή τιμή σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Αυτό θα συμβεί για συγκεκριμένες Δημοτικές κοινότητες, όπως έμαθα. Και απ’ εδώ «φωνάζουμε» για πολίτες που έχουν… βγάλει λάστιχα στους δρόμους και χύνουν τα νερά από πλυντήρια και νεροχύτες φόρα παρτίδα στα… πόδια μας! Με αυτές τις αυξήσεις, βλέπω όλοι οι δρόμοι σ' αυτές τις κοινότητες να… γεμίζουν με σαπουνάδες!!! Για να μην το προχωρήσω και άλλο…

Μιας και πιάσαμε το συγκεκριμένο θέμα, κάποια από όσα προβλέπονται στον σχεδιασμό για συγχωνεύσεις των ΔΕΥΑ, μόνο καλό μπορούν να κάνουν. Βέβαια, σε κάθε Δήμο υπάρχουν… διαφορές, και άλλες παραμέτρους, που πρέπει να ληφθούν υπόψη.

ΥΓ. 11: Αυξάνονται οι επενδύσεις στην Αργολική Ριβιέρα! Όπως με πληροφόρησε «πουλάκι» που πετάει πάνω απ’ το Κρανίδι, μεγάλη εταιρεία ψάχνει χώρο για να μπορέσει να στήσει την… πραμάτειά της. Το αυτί μου… έπιασε ότι ασχολείται με είδη σπιτιού. Κοιτάει και ψάχνει για μεγάλο χώρο.

ΥΓ. 12: Ούτε ένα ταξίδι στη Βιέννη δεν μπορεί να διοργανώσει κάποιος και πολλοί… ανησύχησαν. Με την καλή έννοια το αναφέρω, θα πω καλύτερα ότι οι περισσότεροι αγχώθηκαν. Κάνουν καλό τα ταξίδια παιδιά, μπορεί να βρεθεί και καμιά καλή ιδέα για να εφαρμοστεί και εδώ. Έχει και εκεί, πάντως, καλό φαγητό!

Ένα… δικό μας παιδί, ο Ευάγγελος-Μάριος Μαρουλάς, που κατάγεται από την Ερμιόνη, κατάφερε να πετύχει μια σπουδαία διάκριση. Ο νεαρός αθλητής του συλλόγου «Αττική Δύναμη» φόρεσε στο στήθος του το ασημένιο μετάλλιο στο «HEREYA OPEN 2024». Πρόκειται για Διεθνές Πρωτάθλημα Ταεκβοντό που διοργανώθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο στη Σόφια της Βουλγαρίας.

Η διοργάνωση, με συμμετοχές από πολλά κράτη, θεωρείται μία από τις κορυφαίες στο άθλημα του Ταεκβοντό, προσφέροντας την ευκαιρία σε αθλητές υψηλού επιπέδου να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε διεθνές επίπεδο. Ο μικρός από την Ερμιονίδα απέδειξε το ταλέντο του και μέσω της αφοσίωσής του στο άθλημα ξεχώρισε στην κατηγορία του και ανεβαίνοντας στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Έχει όλο το μέλλον μπροστά του για να δουλέψει. Η χώρα μας στο συγκεκριμένο άθλημα έχει, άλλωστε, σπουδαία παράδοση, με τον αείμνηστο Αλέξανδρο Νικολαΐδη να βρίσκεται στην κορυφή, έχοντας και Ολυμπιακά μετάλλια.

Τέτοιες διακρίσεις αξίζουν προβολής και αναφοράς. Ο Ευάγγελος-Μάριος Μαρουλάς κατοικεί στην Αθήνα. Όπως αναφέρθηκε είναι αθλητής του συλλόγου «Αττική Δύναμη» με προπονήτρια την Κυριακή Μαλνδράκη.

Το χάντμπολ έχει στις τάξεις του έναν πιστό «στρατιώτη», που κατάφερε να αναρριχηθεί και άλλο στο νέο ΔΣ της ομοσπονδίας του αθλήματος. Ο Τάσσος Χειβιδόπουλος τρέφει μεγάλη αγάπη για το συγκεκριμένο άθλημα, που υπηρετεί με μεγάλη αφοσίωση. Από το 2004 εκλέγεται στο ΔΣ. Κατάφερε, μάλιστα, να κατέχει, πλέον, τη θέση του α’ αντιπροέδρου στο διοικητικό συμβούλιο της ΟΧΕ.

Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και στο ΕΑΚ Μίκρας, όπου έγινε η γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας και για την εκλογή νέου ΔΣ, με τη συμμετοχή 90% των σωματείων-μελών. Οι εκλεγμένοι θα ηγηθούν της Ομοσπονδίας για την επόμενη τετραετία, 2024-2028.

Ο ίδιος δήλωσε: «Ευχαριστώ από καρδιάς τον πρόεδρο Κώστα Γκαντή για την πρόταση του για τη θέση του Α’ Αντιπροέδρου και τους συναδέλφους μου στο ΔΣ για την ομόφωνη επιλογή μου. Συνεχίζουμε όλοι μαζί την προσπάθεια μας για την συνεχή ανάπτυξη του αθλήματος μας. Προσωπική μου δέσμευση, η διαρκής προσπάθεια για να δυναμώσουμε το Ελληνικό Χάντμπολ συνεχίζοντας αδιάλειπτα από το 2004 που εκλέχθηκα για πρώτη φορά στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Χειροσφαίρισης Ελλάδας (ΟΧΕ)».

Με καταγωγή από το Άργος, έχει ασχοληθεί με την πολιτική τόσο σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, όσο και ως υποψήφιος βουλευτής. Πάντα σε πρώτο πλάνο έχει την Αργολίδα και την Πελοπόννησο, και σε δραστηριότητες που αφορούν τον αθλητισμό και το χάντμπολ. Βλέπετε, στο Άργος έχει έδρα ο Διομήδης, ομάδα με επιτυχίες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ στο Ναύπλιο υπάρχει ο Πολυνίκης, με καλές υποδομές. Ο ίδιος στη σελίδα του στο Facebook αναφέρει ότι είναι και ειδικός συνεργάτης της Associate Kilada | Country Club | Golf | Residences (στην Κοιλάδα Ερμιονίδας)…

Στο άθλημα του χάντμπολ εκτός από μέλος του ΔΣ, πέρασε και από το πόστο του γενικού γραμματέα της ΟΧΕ, πριν βρεθεί, πλέον, ως α’ αντιπρόεδρος.

Στην αυτοδιοίκηση ήταν πρώην Αντιπεριφερειάρχης Αργολίδας, έχει υπηρετήσει τον Δήμο Άργους-Μυκηνών, ενώ πρόσφατα υπήρξε υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας με το ΠΑΣΟΚ.

Ανήκει, άλλωστε, στον συγκεκριμένο χώρο και δεν το κρύβει.

«Για μένα προσωπικά η επιλογή μου να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της Αργολίδας στις επόμενες Εθνικές Εκλογές είναι η μεγαλύτερη τιμή που δέχομαι από το κόμμα μου το οποίο υπηρετώ αδιάλειπτα από τα δεκαπέντε μου χρόνια.

Από την ΠΑΜΚ των μαθητικών μου χρόνων , στην Νεολαία ΠΑΣΟΚ, από την Νομαρχιακή Επιτροπή ΠΑΣΟΚ Αργολίδας στην Κεντρική Επιτροπή, αλλά και από την ενασχόληση μου στην αυτοδιοίκηση με την εκλογή μου στο Νομαρχιακό Συμβούλιο και την επιλογή μου ως Αντινομάρχη , την εκλογή μου ως Αντιπεριφερειάρχη Αργολίδας και τέλος ως Υποψήφιος Δήμαρχος Άργους είχα πάντα μια πορεία που καθοριζόταν από την πολιτική μου σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Μεγάλωσα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ωρίμασα με τον Κώστα Σημίτη , ονειρεύτηκα με τον Γιώργο Παπανδρέου και στα δύσκολα, πέτρινα χρόνια του κινήματος, διδάχθηκα παρά πολλά από τον Βαγγέλη Βενιζέλο κι έδωσα μάχες με την Φώφη για την πολιτική μας επιβίωση και τώρα νιώθω ότι με τον Νίκο Ανδρουλάκη έχουμε την ελπίδα να απαγκιστρωθούμε από όσα μας κρατούσαν πίσω και να αναβιώσουμε όσα έκαναν το ΠΑΣΟΚ το κόμμα του ελληνικού λαού», ανέφερε ως υποψήφιος βουλευτής.

Όταν τον Μάρτιο του 2021 είχε επανεκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΧΕ δήλωσε:

«Για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή κι ευθύνη η επανεκλογή μου για μια ακόμη φορά (συνεχώς από το 2005) στην ιδιαίτερα τιμητική 3η θέση μεταξύ των συμβούλων του νέου Διοικητικού Συμβουλίου. Εκείνο που μπορώ να υποσχεθώ στους ανθρώπους του αθλήματος μας, ανταποκρινόμενος στις προσδοκίες τους, είναι ότι θα συνεχίσω να εργάζομαι σκληρά μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας με σκοπό να φέρουμε το Ελληνικό Χάντμπολ στην θέση που πρέπει».

Όπως αναφέραμε, είναι μεγάλη του η αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Έχει φέρει μεγάλες διοργανώσεις χάντμπολ στην Αργολίδα και στο Ναύπλιο, στο Τολό είχε πραγματοποιηθεί, μάλιστα, πριν από μερικά χρόνια με μεγάλη επιτυχία συμπόσιο προπονητών του αθλήματος σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Αργολίδος, την ΟΧΕ και το «Danaon Cup».

Τον Οκτώβριο του 2018 τόνισε χαρακτηριστικά: «Είχα την τύχη να βρεθώ σήμερα στην υπέροχη εκδήλωση που διοργάνωσε ο Διομήδης Άργους μαζί με την Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης Ελλάδος, το Street Handball για μαθητές και μαθήτριες δημοτικών σχολείων, στο Άργος.

Γελαστές και χαρούμενες φάτσες μικρών παιδιών γέμισαν την Πλατεία Αγίου Πέτρου και έδωσαν σε εμάς τους μεγαλύτερους, ένα γερό μάθημα αλληλεγγύης, ευγενούς άμιλλας, αλλά και πάθους, αγωνιστικότητας και άκοπης προσπάθειας για τον στόχο τους.

Τα παιδιά είχαν την τύχη να έχουν στο πλευρό τους την ανδρική ομάδα της Εθνικής Ελλάδος, καθώς παίκτες και προπονητικό επιτελείο βρέθηκαν μετά χαράς στο Άργος και τα ενθάρρυναν να αγαπήσουν το άθλημα της χειροσφαίρισης.

Παρατηρώντας ενδελεχώς αυτό το απίστευτο μείγμα μικρών παιδιών και καταξιωμένων αθλητών, με σιγουριά μπορώ να πω ότι σήμερα, μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, συνυπήρξε το Α και το Ω, η βάση και η κορυφή της πυραμίδας του αθλητισμού! Μικρά παιδιά, που ίσως πρώτη φορά έπιαναν μπάλα του χάντμπολ στα χέρια τους, μαζί με άντρες που ζουν την κορυφαία στιγμή ενός αθλητή, την παρουσία τους στην Εθνική ομάδα!

Το ενδιάμεσο ταξίδι να είστε σίγουροι ότι είναι υπέροχο! Σας καλώ όλες και όλους να το ζήσετε, γιατί θα σας στιγματίσει μοναδικά στη ζωή σας!

Μια φορά Λύκος, για πάντα Λύκος!».

Στον Λευτέρη Δαγρέ

Ένα… δικό μας παιδί διαπρέπει στην Κομοτηνή, μέσω της αγάπης του για το μπάσκετ και κατ’ επέκταση για τον αθλητισμό. Το μπάσκετ είναι η ζωή του, όπως ο ίδιος δήλωσε στον «Πολίτη», χωρίς να ξεχνάει τα πρώτα του βήματα στην Ερμιονίδα!

Ο Ζώτος Σαϊντί, γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου 2003 και έχει καταφέρει να συνδυάσει τις σπουδές του στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΤΕΦΑΑ) του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιο Θράκης, παίζοντας μπάσκετ - φοράει το Νο1 - στον τοπικό ΓΑΣ Κομοτηνής, ομάδα που αγωνίζεται στη National League 1 (3ος όμιλος). Η Κομοτηνή έχει γίνει, πλέον, η 2η… πατρίδα του, από τη στιγμή που άφησε την οικογένειά του στην Ερμιονίδα, λόγω των σπουδών. Από μικρός είχε αγαπήσει το μπάσκετ, αφού «φοίτησε» στο «σχολείο» με το όνομα «ΑΟ Ερμιονίδας», αν και όταν ήταν παιδί, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο.

Ο νεαρός αθλητής, που με ύψος 1,87 πλαισιώνει τα γκαρντ του ΓΑΣ Κομοτηνής, άνοιξε την καρδιά του στον «Πολίτη» και όσα μας είπε, έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον και για τα νέα παιδιά, που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον αθλητισμό, γεμάτα όνειρα…

-Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το μπάσκετ και τον αθλητισμό;

«Για μένα ήταν σημαντικό ότι μικρός εντάχθηκα στις ακαδημίες του ΑΟ Ερμιονίδας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ο κ. Βαγγέλης Δημαράκης, ο πρόεδρος του συλλόγου, καθώς είναι άνθρωπος που πάντα κοιτούσε και κοιτάει τα τμήματα υποδομής, κάνοντας ό,τι είναι δυνατό, όπως το να φέρνει καταξιωμένους προπονητές στην ομάδα, για το καλό όλων των αθλητών. Εκείνη την περίοδο έπαιζα και ποδόσφαιρο, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισα να αφοσιωθώ σ’ ένα άθλημα και αυτό ήταν το μπάσκετ. Έτσι κατάφερα να παίξω στη συνέχεια στην ανδρική ομάδα, παίζοντας και σε επίπεδο Γ’ Εθνικής κατηγορίας κοντά στα 3,5 χρόνια. Πέρασα με τον ΑΟΕ πολύ σημαντικές και δυνατές στιγμές. Αυτά που έζησα, επίσης, με όλους τους συμπαίκτες μου, στα παιδικά και εφηβικά πρωταθλήματα, κατακτώντας αήττητοι τέσσερις τίτλους, οι αγώνες μας στη συνέχεια με ομάδες άλλων Ενώσεων, αλλά και σε επίπεδο Πανελληνίου Πρωταθλήματος, θα είναι για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου, έτσι χτίστηκαν οι βάσεις για κάτι πιο υψηλό».

-Η μετακόμιση στον ΓΑΣ Κομοτηνής ήρθε λόγω των σπουδών;

«Ναι, σπουδάζω ΤΕΦΑΑ και έτσι έγινα μέλος του συλλόγου της πόλης. Με τον ΓΑΣ Κομοτηνής την 1η χρονιά έπαιξα σε επίπεδο Γ’ Εθνικής και τα δυο τελευταία στην πιο πάνω κατηγορία».

-Πώς είναι η μέρα σου στην πρωτεύουσα της Ροδόπης; Να υποθέσω ότι… κυριαρχεί το μπάσκετ;

«Το μπάσκετ είναι η καθημερινότητά μου. Κάθε ημέρα έχουμε προπόνηση, μπορεί και το πρωί να έχουμε πρόγραμμα με την ομάδα, ανάλογα και με τις υποχρεώσεις μου στη σχολή. Το μπάσκετ είναι τρόπο ζωής, είναι η ζωή μου, δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να βρίσκομαι στο παρκέ. Αυτή η αγάπη για το μπάσκετ, θέλω μελλοντικά να συνδυαστεί και με τα όσα μαθαίνω στη σχολή, μακάρι μέσω της δουλειάς να καταφέρω να βρεθώ σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο. Θα κυνηγήσω μέσω της δουλειάς και της εκμάθησης τα όνειρα που έχω».

-Η ζωή στην Κομοτηνή πώς είναι; Ήταν δύσκολο για σένα να αλλάξεις πόλη σε νεαρή ηλικία;

«Στην αρχή υπήρχαν δυσκολίες, άλλαξα περιοχή, ενώ για 1η φορά έμεινα μόνος, μακριά απ’ την οικογένειά μου. Πρώτη φορά άλλαξα και ομάδα, όταν ήρθα στην Κομοτηνή δεν ήξερα κανέναν. Το σημαντικό είναι πως οι άνθρωποι του ΓΑΣ Κομοτηνής και η διοίκηση της ομάδας, με αγκάλιασαν απ’ την πρώτη στιγμή. Θα έλεγα ότι βρήκαν ανθρώπους, όπως αυτούς που είχα στον ΑΟ Ερμιονίδας. Είναι σημαντικό ότι κέρδισα γρήγορα και την εμπιστοσύνη των συμπαικτών μου, γνώρισα παιδιά και από άλλες πόλεις που βρίσκονται εδώ.

Η Κομοτηνή είναι μια πόλη μέσα στη… ζωή, με νέο κόσμο, οι ντόπιοι είναι πολύ φιλόξενοι. Υπάρχει μια αρμονία και με το μουσουλμανικό στοιχείο. Εμένα η μέρα μου και η ζωή μου εδώ είναι γεμάτες από προπόνηση. Σπίτι, γήπεδο, προπόνηση και… Ευρωλίγκα!».

-Στον ΓΑΣ Κομοτηνή προέρχεστε από μια σημαντική νίκη…

«Ναι, επιστρέψαμε στις επιτυχίες και ήταν πολύ σημαντικό αυτό, εν όψει της συνέχειας. Με το κεφάλι χαμηλά συνεχίζουμε τη δουλειά, ώστε η ομάδα να πετύχει τους στόχους της. Όλοι οι αγώνες είναι δύσκολοι».

-Απ’ τη μέχρι τώρα πορεία σου στο μπάσκετ, υπάρχει κάποιος προπονητής που σ’ έχει σημαδέψει;

«Έχω παίξει μπάσκετ με πολλούς προπονητές από τότε που ήμουν και στις ακαδημίες του ΑΟ Ερμιονίδας. Κάθε προπονητής σου προσφέρει κάτι διαφορετικό. Απ’ όλους έχω κρατήσει πράγματα, που αφορούν τόσο το παιχνίδι, όσο και άλλους παράγοντες οι οποίοι παίζουν ρόλο στην εξέλιξη ενός αθλητή».

-Όπως είπες, ξεχωριστό κομμάτι αποτελεί για σένα ο ΑΟ Ερμιονίδας. Τι έχεις κρατήσει απ’ τον ΑΟΕ;

«Στον ΑΟΕ πήραν πολλά, που όπως είπα, με βοήθησαν να μπουν οι βάσεις. Θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν για τον σύλλογό και την περιοχή, όταν το ανδρικό τμήμα κατάφερε για κατακτήσει την παραμονή στη Γ’ Εθνική κατηγορία για 1η φορά. Δεν ήταν κάτι εύκολο, χρειάστηκε αγώνας και πολύ ιδρώτας στο παρκέ κόντρα σε δυνατούς αντιπάλους. Πάντα θα θυμάμαι τις κατακτήσεις των πρωταθλημάτων με τους παιδικές και τις εφηβικές ομάδες του συλλόγου, όπως και οι αγώνες που δίναμε στη συνέχεια με τους πρώτους από άλλες Ενώσεις, για εμάς ήταν κάτι που σημαντικό να παίξουμε, για παράδειγμα, απέναντι στον Προμηθέα».

-Τι σημαίνει για σένα η Ερμιονίδα;

«Είναι ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ο τόπος που πήγα σχολείο, η περιοχή που είναι το σπίτι μου. Οπότε αυτά από μόνα τους, βάζουν αυτή την περιοχή στην καρδιά μου»…

-Τι σημαίνει για σένα η οικογένειά σου;

«Η οικογένεια μου είναι τα πάντα για μένα, δεν ξεχνάω όσα μου έχουν προσφέρει οι γονείς μου. Ο πατέρας μου έτρεχε για όλους μας και είχε πάντα αγωνία για την πορεία μας. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα ότι τον έβλεπα να είναι… πιστός και κοντά μας, λόγω και της ενασχόλησής του με τον σύλλογο, είτε παίζαμε αγώνες, είτε είχαμε προπονήσεις».

-Απ’ ότι γνωρίζω ο πατέρας σου και μέλη της οικογένεια σου, όποτε μπορούν, έρχονται να σε δουν και στην Κομοτηνή…

«Ναι, ναι, έρχονται. Ο πατέρας μου είχε έρθει και πρόσφατα. Μόνο δύναμη που δίνει αυτό».

-Γνωρίζεις, νομίζω, ότι παρακολουθούν την πορεία σου στον ΓΑΣ Κομοτηνής και άνθρωποι απ’ την Ερμιονίδα. Πώς το εκλαμβάνεις αυτό;

«Είναι ωραίο να ενδιαφέρονται για μένα και τους αγώνες με τον ΓΑΣ Κομοτηνής άνθρωποι και φίλοι μου απ’ την πόλη και την περιοχή που πρωτοέπαιξα μπάσκετ. Είναι ωραίο συναίσθημα, και αυτό που δίνει δύναμη να συνεχίζω με μεγαλύτερο πείσμα τη δουλειά».

-Ποιος παίκτης είναι αυτός που σε «μαγνητίζει»;

«Λόγω και της θέσης που αγωνίζομαι, θα σταθώ στον Μάικ Τζέιμς. Είναι παίκτης με αθλητικότητα και ανταγωνιστικό πρόσωπο, δεν τα παρατάει ποτέ. Στην αρχή της καριέρας του είχε δυσκολίες, αλλά δούλεψε και κατάφερε να αναδειχθεί… Παίζει με μυαλό, κυνηγάει πάντα τη νίκη, ακόμα και εάν η ομάδα του χάνει με διαφορά, προσπαθεί να γυρίσει το ματς».

-Ποιες ομάδες βλέπεις να παίζουν φέτος στο Final 4 της Euroleague;

«Οι δυο ελληνικοί σύλλογοι έχουν τις δυνατότητες να βρεθούν ξανά στο τελικό ραντεβού της διοργάνωσης. Εκτός από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, θα σταθώ σε Φενέρμπαχτσε και Μπαρτσελόνα».

-Τι συμβουλές θα έδινες στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα να παίζουν μπάσκετ, όπως αυτά που βρίσκονται στον ΑΟ Ερμιονίδας;

«Να συνεχίζουν τη δουλειά στις προπονήσεις. Να ακούνε με αφοσίωση τους προπονητές τους και ό,τι τους μαθαίνουν. Όπως ανέφερα, κάθε μέρα μπορείς να μάθεις κάτι διαφορετικό, το οποίο μπορεί να είναι το… σκαλοπάτι βελτίωσής σου. Έτσι, μπαίνουν οι βάσεις για να βρεθείς πιο ψηλά. Στον ΑΟ Ερμιονίδας είναι πολύ σημαντικό που στο τεχνικό επιτελείο υπάρχουν πολύ καλοί προπονητές, όπως ο Άκης Καλαϊτζάκης, που θα μπορούσε να βρεθεί σε ομάδα μεγαλύτερης κατηγορίας, και ο Βαγγέλης Πεταλάς. Είναι προπονητές που ασχολούνται πολύ με το μπάσκετ, έχουν πολλές γνώσεις από την πορεία του, μαθαίνουν και οι ίδιοι νέα πράγματα. Η παρουσία τους είναι ευκαιρία για τα παιδιά να μάθουν…».

Φωτογραφία: @gas_komotini (instagram)

Η εξέλιξη του παιχνιδιού βρισκόταν στην… κόψη του ξυραφιού! Μόλις είχε μπει το 90ο λεπτό, η φιλοξενούμενη, μετά από ματς με ανατροπές, δυνατές μονομαχίες, βρισκόταν ένα γκολ πίσω στο σκορ (3-2), προσπαθούσε για την ισοφάριση, παίζοντας με 10 παίκτες απ’ το 81’. Η γηπεδούχος τα έδινε… όλα για να κρατήσει τη νίκη, προσπαθώντας και να απειλήσει επιθετικά, αφού έβρισκε χώρους για να φτάσει σε 4ο τέρμα.

Κάπου… εκεί είχε τελειώσει την προθέρμανση ο έμπειρος Μπάρδης, που έχει «φάει» με το… κουτάλι τα γήπεδα, με τη μεγάλη του αγάπη που φέρει το όνομα «Ποσειδώνας», την ομάδα του χωριού του. Νωρίτερα είχε πάρει εντολή να ετοιμαστεί για να μπει στην «αρένα»! Την ώρα της αλλαγής, ειδοποιείται ότι πρέπει να αποχωρήσει ο παίκτης που είχε βρεθεί στην 11άδα της γηπεδούχου, με το «11» στη φανέλα του. Τη φορούσε ο νεότερος Μπάρδης!!!

Ο μπαμπάς Μπάρδης (Γιώργος) μπήκε στο παιχνίδι για να βοηθήσει την ομάδα του να κρατήσει – και με την εμπειρία του – το υπέρ της σκορ και ο γιος Μπάρδης (Ιωάννης) άφηνε τον αγωνιστικό χώρο, έχοντας προσφέρει πολλά στο γήπεδο και με τη «φλόγα» της νεανικότητάς του, ώστε ο σύλλογός του να είναι μπροστά, μετά από τρομερή ανατροπή, στο σκορ!

Από τις όμορφες ιστορίες που μπορεί να «γραφτούν» σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα! Ο μπαμπάς σε όλο το παιχνίδι, ζούσε την αγωνία της εξέλιξης απ' τον πάγκο, παρακολουθώντας τον γιο του να μάχεται, κάποτε ήταν αυτός στους πρωταγωνιστές! Στις καθυστερήσεις… ρίχτηκε, όμως, απ' τον προπονητή του στη «μάχη», για να υπερασπιστεί όσα είχαν… χτίσει ο μικρός Γιάννης – που πλέον μεγάλωσε – και οι συμπαίκτες τους, ακούγοντας τον γιο του να του φωνάζει στα τελευταία λεπτά να… καλύπτει στην άμυνα!

Απ’ τις ωραίες ιστορίες που «σκηνοθετεί» ο αθλητισμός και «παίχτηκε» το απόγευμα της Δευτέρας (04/11), στο... σανίδι του γηπέδου των Διδύμων, στο παιχνίδι της Α1 κατηγορίας ΕΠΣ Αργολίδας, ανάμεσα στον τοπικό Ποσειδώνα και τον Τροιζηνιακό (3-2).

Ο μικρός Γιάννης κάνει φέτος τα πρώτα βήματα ως μέλος της ανδρικής ομάδας του χωριού του, και έχει από κοντά τον μπαμπά Γιώργο, ο οποίος του μετέδωσε την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Και έφτασε η στιγμή που ο μπαμπάς μπήκε σε παιχνίδι στη θέση του «μικρού» του, ο οποίος έχει ξεκινήσει τη δική του – ανοδική – πορεία στα γήπεδα, ανοίγοντας τα «φτερά» του. Με συγγενείς τους και φίλους τους να τους χειροκροτούν. Κάπου στις κερκίδες βρισκόταν και ο παππούς Γιάννης, ο οποίος καμάρωνε για τα παιδιά του. 

Πλέον οι συζητήσεις τους για το ποδόσφαιρο έχουν περάσει σε άλλο… επίπεδο. Τους ενώνει η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο! Προς το παρόν πανηγυρίζουν μαζί τις επιτυχίες της ομάδας τους, όπως συνέβη και τη Δευτέρα (04/11), όταν με τη λήξη του αγώνα ο γιος έφυγε… σφαίρα για να αγκαλιάσει τον πατέρα του και στη συνέχεια έγιναν ένα... κουβάρι με τους συμπαίκτες τους. Η μαμά έμαθε τα ευχάριστα νέα απ' το τηλέφωνο, ούσα συγκινημένη... 

Να αγαπάτε τον αθλητισμό. Να στρέφετε και τα παιδιά σας στον αθλητισμό. Τα οφέλη είναι πολλά, ο αθλητισμός έχει το «μαγικό»… ραβδάκι να δημιουργεί καλούς ανθρώπους, με κοινό παρανομαστή τον σεβασμό προς όλους, φυσικά και προς τους αντιπάλους…

Στις δυο πρώτες φωτογραφίες ο μικρός Μπάρδης εν ώρα δράσης στον αγωνιστικό χώρο.
Στην 3η φωτογραφία ο μπαμπάς Μπάρδης βρίσκεται στον πάγκο και παρακολουθεί με αγωνία
το παιχνίδι, ενώ στην 4η φαίνεται, όταν μπήκε στο παιχνίδι, και μάρκαρε τον πιο
επικίνδυνο παίκτη (σκόραρε δυο γκολ) της φιλοξενούμενης ομάδας:

Δείτε εδώ το φύλλο αγώνα απ' το παιχνίδι.