Μοναδικές στιγμές ερμηνείας, που… προκάλεσαν και ξεχωριστές εικόνες αποθέωσης, πρόσφεραν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί του συλλόγου «Θεατροιζήν» στον Γαλατά Τροιζηνίας φέρνοντας στη σκηνή το διαχρονικό αριστούργημα του Γιώργου Τζαβέλλα, «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα»!

Η θεατρική παράσταση ήταν εξαιρετική με τους συμμετέχοντες από την περιοχή της Τροιζηνίας να κλέβουν την παράσταση. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν από την Παρασκευή 9 Μαΐου 2025 έως τη Δευτέρα 12 Μαΐου 2025 στο αμφιθέατρο του Γυμνασίου Γαλατά και η αίθουσα ήταν κατάμεστη και τις τέσσερις ημέρες.

Οι στιγμές που πρόσφεραν όλοι οι συντελεστές της παράστασης ήταν λαμπερές, εξαιρετικές και συγκινητικές. Ξεχώρισαν όλοι οι συμμετέχοντες σε μια παράσταση που περνάει πολλά μηνύματα, ένα έργο με ζωντάνια και χιούμορ. Όταν έχεις πάθος στη σκηνή το αποτέλεσμα είναι μοναδικό, ακόμα και εάν μιλάμε για ερασιτέχνες. Η αγάπη για το θέατρο και τον πολιτισμό έδωσε σε όλους δύναμη και πάθος πάνω στη σκηνή, αλλά και πριν, όταν έκαναν πρόβες για την παράσταση. Όλα είχαν ετοιμαστεί από τα… χέρια τους, όπως και η σκηνική επιμέλεια.

Το κοινό ενθουσιάστηκε από όσα έβλεπε, άκουσα, βίωσε, ένιωσε, οι ερασιτέχνες… άγγιξαν τις καρδιές όλων. Και η αίθουσα ήταν γεμάτη από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ένα μοναδικό έργο ήρθε κοντά μας μέσω του θεάτρου και μέσω μοναδικών ερμηνειών αναβίωσαν αξίες, συγκινήσεις και το χιούμορ μιας άλλης εποχής. Οι θεατές γέλασαν και συγκινήθηκαν, έχοντας μπροστά τους στιγμές από μια άλλη εποχή με ζωντάνια και εξαιρετικές ερμηνείες. Ο κόσμος ταξίδεψε σε μια εποχή γεμάτη γοητεία, νιώθοντας τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης.

Εκεί βρέθηκε και ο «Πολίτης Αργολίδας», καθώς ο πολιτισμός έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας.

Ο ερασιτεχνικός θεατρικός σύλλογος «Θεατροιζήν» επέστρεψε δυναμικά και αξίζουν σε όλους συγχαρητήρια. Ερασιτέχνες ηθοποιοί έδωσαν… ζωή και «ανάσες» σ’ ένα κλασικό έργο του ελληνικού κινηματογράφου. Αποσπώντας πολλά χειροκροτήματα και αποθέωση από τους θεατές. Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι από την Αθήνα παρακολούθησαν την τελευταία παράσταση με στόχο να καλέσουν τα παιδιά από τον Γαλατά να την… ανεβάσουν και στην πρωτεύουσα.

Το διαχρονικό έργο «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» καθήλωσε το κοινό ως κινηματογραφική ταινία το 1965, με πρωταγωνιστές τους Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου. Η ομώνυμη ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γεώργιου Τζαβέλλα και παραγωγή Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης, αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές δημιουργίες του ελληνικού κινηματογράφου. Βασισμένη στην ομώνυμη θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Λογοθετίδη, η ιστορία καταφέρνει να συνδυάσει την κωμωδία με το αισθηματικό δράμα, απεικονίζοντας με μοναδικό τρόπο τη ζωή της μικροαστικής τάξης της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Το έργο θίγει με ευαισθησία και χιούμορ τα προβλήματα της μεταβαλλόμενης Αθήνας, ενώ παράλληλα εστιάζει στις προκλήσεις των ανθρωπίνων σχέσεων και τις δυσκολίες της καθημερινής συμβίωσης. Μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού, που αντιπροσωπεύει τα ήθη και τις αξίες της εποχής, ο Τζαβέλλας παρουσιάζει έναν ύμνο στην αγάπη, την κατανόηση και την προσπάθεια να ξεπεραστούν τα εμπόδια της ζωής.

To φεστιβάλ Επιδαύρου συμπληρώνει 70 χρόνια τέχνης και ζωής. Θα γιορτάσει φέτος τα γενέθλια με σπουδαία και μεγάλα πράγματα, έχοντας νέα συνεργασία. Σε κάτι που έχει αλλάξει τη μοίρα της περιοχής, όπως ανέφερε ο Δήμαρχος Επιδαύρου, Τάσος Χρόνης. Το Φεστιβάλ Επιδαύρου εγκαινιάζει και τη νέα συνεργασία του με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Η παρουσίαση του προγράμματος του Φεστιβάλ Επιδαύρου για το 2025, έγινε μέσω συνέντευξης Τύπου, στο «The hub events» τη Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2025. Το πρόγραμμα παρουσίασε η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Κατερίνα Ευαγγελάτου. Ανάμεσα στους ομιλητές ο πρόεδρος του ΔΣ του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Δημήτρης Πασσάς.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει, όσα αναφέρει το «mytheatro.gr» για την ιστορία του φεστιβάλ, απολαύστε:

Συμπληρώνονται 70 χρόνια φέτος από την καθιέρωση του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση και των φετινών Επιδαυρίων, θυμόμαστε την ιστορία σε μια σημαντική επέτειο. Συμπληρώθηκαν φέτος 70 χρόνια λειτουργίας του Φεστιβάλ Επιδαύρου, του θεσμού που εγκαινιάστηκε άτυπα στις 11 Ιουλίου 1954, με την παράσταση «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη και μουσική του Δημήτρη Μητρόπουλου, με πρωταγωνιστή τον νεαρό τότε Αλέκο Αλεξανδράκη. Τα Επιδαύρια καθιερώθηκαν επίσημα πλέον τον επόμενο χρόνο, με την τραγωδία της «Εκάβης» σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή και με την Κατίνα Παξινού στον ομώνυμο ρόλο, η οποία συγκλόνισε με την κορυφαία ερμηνεία της. Πλάι της ξεχώρισαν ο Αλέξης Μινωτής και ο Θάνος Κωτσόπουλος.

Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Ραδιοπρόγραμμα» του 1955, γίνεται αισθητό το ζωηρό ενδιαφέρον για το καλλιτεχνικό γεγονός εκείνου του καλοκαιριού, με μια σειρά άρθρων για το Φεστιβάλ Επιδαύρου που εγκαινιαζόταν στις 19 Ιουνίου 1955, με την «Εκάβη» του Ευριπίδη. Αναφερόμενα στην εναρκτήρια αυτή παράσταση του Φεστιβάλ, μεταξύ άλλων, εξαίρουν την άρτια διοργάνωση και την υπέρβαση οργανωτικών δυσχερειών, μιας και όπως γράφει ο Αχιλλέας Μαμάκης (τευχ. 265, 26 Ιουνίου – 2 Ιουλίου 1955): «Θύμιζαν..Νέα Υόρκη την Κυριακή το απόγευμα οι δρόμοι που οδηγούσαν από την Αθήνα στην Επίδαυρο..τόσος ήταν ο τροχαίος συναγερμός που μονάχα στην Αμερική θυμάμαι να ξαναείδα τόσο μεγάλη και τέτοια συνεχή και αδιάκοπη κίνηση τροχών. ..Σπάνια καλλιτεχνικό θέαμα προσείλκυσε στον τόπο μας τόσο ζωηρό ενδιαφέρον και δεν θυμάμαι να οργανώθηκε υπαίθρια παράσταση έξω των Αθηνών με τέτοια κοσμοσυρροή και τέτοια τάξι.». Σχεδόν δυόμιση χιλιάδες αυτοκίνητα ιδιωτικά, λεωφορεία και φορτηγά είχαν συρρεύσει στον χώρο γύρω από το αρχαίο θέατρο και 15 χιλιάδες περίπου θεατές κατέκλυσαν τις κερκίδες για να παρακολουθήσουν την πρεμιέρα της «Εκάβης» που άνοιγε το Φεστιβάλ.

Αντίστοιχα ο Διονύσιος Ρώμας αναφέρει: «Μια από τις επιτυχημένες πρωτοβουλίες ήταν και το ράντισμα της μη ασφαλτοστρωμένης διαδρομής Παληάς Επιδαύρου-Ασκληπιείου με ένα ειδικό υγρό που εξουδετερώνει τη σκόνη. Έτσι μια μεγάλη αφορμή αταξίας που χρωστιότανε στην προσπάθεια ξεπεράσματος των αυτοκινήτων μεταξύ τους, προς αποφυγήν..αλευρώματος, εξέλειψε». Και συνεχίζει: «Όπως και να έχει το πράγμα, η τάξις στην Επίδαυρο κατά τα εγκαίνια του Φεστιβάλ υπήρξε παραδειγματική και προξένησε…κατάπληξη στους «ειδικούς και πεπειραμένους». (τευχ. 266, 3-9 Ιουλίου 1955).

Τονίζεται ακόμη η εισπρακτική επιτυχία του γεγονότος και διαφαίνεται η αισιοδοξία για τη συμβολή του νέου θεσμού, μαζί με το Φεστιβάλ Αθηνών που θα εγκαινιαζόταν το ίδιο καλοκαίρι, στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας.

Η έναρξη των Επιδαυρίων πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 19 Ιουνίου 1955, με την πρεμιέρα της τραγωδίας του Ευριπίδη «Εκάβη». Το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) κάλυψε το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός, με την αποστολή ειδικού συνεργείου εξωτερικών μεταδόσεων της Υπηρεσίας Επικαίρων στην Επίδαυρο και τη μετάδοση το βράδυ της 19ης Ιουνίου, ηχογραφημένων αποσπασμάτων με τις χαρακτηριστικότερες σκηνές του αρχαίου δράματος, που προέρχονταν από τη γενική δοκιμή.

Η μετάδοση έγινε από το Εθνικό Πρόγραμμα στο πλαίσιο της εκπομπής του ΕΙΡ «Το γεγονός της ημέρας». Προλογίζει ο διευθυντής Εκπομπών και Προγράμματος του ΕΙΡ Διονύσιος Ρώμας, ο οποίος χαιρετίζει το γεγονός. Ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Επικαίρων Δημήτρης Χρονόπουλος περιγράφει από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου τη βραδιά της έναρξης του Φεστιβάλ και μεταδίδει απευθείας, σε ενθουσιώδη ατμόσφαιρα, τις λεπτομέρειες της εκδήλωσης, τους επίσημους παρευρισκόμενους, καθώς και τις τεχνικές προετοιμασίες τόσο για την υλοποίηση της παράστασης όσο και για την ραδιοφωνική μετάδοση. Δίνει επίσης πληροφορίες για το πρόγραμμα του Φεστιβάλ και τους συντελεστές της διοργάνωσης.

Χάρη στην ραδιοφωνική κάλυψη του γεγονότος δόθηκε η δυνατότητα σε πλήθος ακροατών, ακόμη και σε ομογενείς, να έρθουν σε επαφή με το κορυφαίο γεγονός μέσω των εκπομπών του σταθμού από τις ειδικές μεταδόσεις της Υπηρεσίας Επικαίρων αλλά και από σχετικά αφιερώματα και συνεντεύξεις στο πλαίσιο της εκπομπής «Το Θέατρο στο Μικρόφωνο» του Αχ. Μαμάκη. Την απήχηση, και μέσω της ραδιοφωνικής μετάδοσης, των παραστάσεων που δόθηκαν στην Επίδαυρο, μαρτυρούν τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα και γράμματα προς την Κατίνα Παξινού από ακροατές του ραδιοφώνου.

Ακούστε εδώ το Μοιρολόι από την Εκάβη του Ευριπίδη, με την Κατίνα Παξινού

Μετάφραση: Απόστολος Μελαχρινός. Σκηνοθεσία: Αλέξης Μινωτής Ο.Ε.Θ. Βασιλικό Θέατρο. Πρώτη παράσταση Ιούνιος 1955 Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Επαιξαν: Κατίνα Παξινού (Εκάβη) Αλέκος Αλεξανδράκης (Πολύδωρος) Αννα Συνοδινού (Πολυξένη) Αλέξης Μινωτής Ταλθύβιος) Θάνος Κωτσόπουλος (Πολυμήστωρ)

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου (καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου) γράφει στο «aefestival.gr»:

Το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου συμπληρώνει φέτος 70 χρόνια λειτουργίας. Αυτές τις επτά δεκαετίες αδιάκοπης καλλιτεχνικής δραστηριότητας και δημιουργικής συνομιλίας με την εγχώρια όσο και με τη διεθνή σκηνή θελήσαμε να τιμήσουμε με μια σειρά ξεχωριστών και μεγάλης κλίμακας έργων, τα οποία εντάξαμε στο πρόγραμμά μας.

Σήμερα έχουμε τη χαρά να σας παρουσιάσουμε το πρόγραμμα της Επιδαύρου, το οποίο θα περιλαμβάνει οκτώ γεγονότα. Θα δούμε τέσσερις παραγωγές και συμπαραγωγές του Φεστιβάλ, παραστάσεις με τη σφραγίδα των δύο εθνικών μας θεάτρων αλλά και δύο ανεξάρτητες παραγωγές. Αξίζει να σημειωθεί ότι επτά από τα οκτώ έργα θα κάνουν την πρεμιέρα τους στην Επίδαυρο.

Tο κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει Παγκόσμιες Πρεμιέρες από κορυφαίους σκηνοθέτες σε μνημειώδη έργα του Αρχαίου Δράματος, Διεθνείς συμπαραγωγές και νέα έργα εμπνευσμένα από το Αρχαίο Δράμα, γραμμένα από διακεκριμένους σύγχρονους δημιουργούς, στο πλαίσιο του Κύκλου Contemporary Ancients, το ντεμπούτο σημαντικών σκηνοθετών στο αργολικό θέατρο αλλά και μια ξεχωριστή βραδιά συμφωνικής μουσικής, κατ’ εξαίρεσιν στην Επίδαυρο.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό θεωρούμε να παρουσιάζονται στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου έργα που έχουν σχεδιαστεί ειδικά για τον χώρο αυτόν. Φέτος, με αφετηρία τον εορτασμό του επετειακού μας έτους, εντάσσουμε στο πρόγραμμά μας τέσσερις ξεχωριστές παραγωγές – τρεις θεατρικές παραστάσεις και μία συναυλία – που θα κάνουν πρεμιέρα στην Επίδαυρο, ενώ πολλές από αυτές θα παρουσιαστούν αποκλειστικά εκεί και δεν θα περιοδεύσουν.

Τέτοια μοναδικά έργα είναι ιδιαίτερης πολυπλοκότητας τόσο σε επίπεδο καλλιτεχνικού σχεδιασμού όσο και υλοποίησης. Και δεν θα ήμασταν σε θέση να τα παρουσιάζουμε σήμερα με υπερηφάνεια, εάν, πέραν της υποστήριξης του Υπουργείου Πολιτισμού, σταθερού συνοδοιπόρου στο όραμά μας, δεν είχαμε την εξαιρετικά γενναιόδωρη προσφορά ενός μεγάλου δωρητή.

Ανακοινώνουμε λοιπόν με χαρά τη συνεργασία μας με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Μεγάλο Δωρητή του Επετειακού Προγράμματος στην Επίδαυρο. Χάρη στην πολύτιμη αρωγή και την ευγενική υποστήριξή του, πραγματοποιούμε φέτος σπουδαίες παραγωγές και συμπαραγωγές, παρουσιάζοντας στο κοινό της Επιδαύρου κορυφαίους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες από τον χώρο του θεάτρου και της λόγιας μουσικής, πεδία που έφερε στο προσκήνιο το Φεστιβάλ κατά τα 70 συναπτά έτη πρωταγωνιστικής παρουσίας του στην πολιτιστική ζωή του τόπου μας.

Εβδομήντα χρόνια Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, 70 χρόνια Πολιτισμού. Αντιμετωπίζουμε το πολιτιστικό αγαθό ως τόπο συνάντησης και σημείο σύνδεσης ανθρώπων και κοινοτήτων. Το Φεστιβάλ αφουγκράζεται σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και συνομιλεί με το κοινό, όχι μόνο μέσα από τις σύγχρονες θεματικές των παραστάσεων που παρουσιάζονται, αλλά και μέσα από ξεχωριστές πρωτοβουλίες, που αυτή η επέτειος μας δίνει την ευκαιρία να αναδείξουμε.

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του προγράμματος στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου για το καλοκαίρι του 2025, αλλά και στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου για τον Ιούλιο (το πρόγραμμα του Αυγούστου στη Μικρή Επίδαυρο είναι αμιγώς μουσικό και θα ανακοινωθεί προσεχώς, μαζί με το πρόγραμμα του Φεστιβάλ στην Αθήνα), σημειώνουμε ακόμα μία φορά τους βασικούς πυλώνες του Φεστιβάλ Επιδαύρου, πυλώνες που αποτελούν τον πυρήνα των στόχων μας κατά τα τελευταία χρόνια.

Επίδαυρος σημαίνει Φεστιβάλ. Και Επίδαυρος σημαίνει Αρχαίο Δράμα. Επίκεντρο του προγραμματισμού μας και σταθερός πρωταγωνιστής παραμένει το Αρχαίο Δράμα και η μετεξέλιξή του μέσα στα χρόνια.

Το Φεστιβάλ εγκαθιδρύει πρωτοβουλίες με στόχο την έρευνα και τον γόνιμο διάλογο γύρω από την παράδοση του είδους. Ένας θεσμός με 70 χρόνια ιστορίας οφείλει να έχει στραμμένο το βλέμμα του στο μέλλον, ακόμα κι αν χρειάζεται να παίρνει ρίσκα και να τολμάει.

Αποστολή μας είναι η σύνδεση της κληρονομιάς του Αρχαίου Δράματος με τις σύγχρονες παραστατικές φόρμες και δραματουργικές αναζητήσεις, και όχι η μουσειακή αναπαράσταση μιας εικασίας για το ποια ήταν κάποτε η μορφή αυτών των έργων/παραστάσεων. Στόχος μας είναι η δημιουργία θεατρικών γεγονότων που να αφορούν τον σύγχρονο θεατή και να εξελίσσουν την οπτική του – στον κόσμο και στην τέχνη.

Προς την κατεύθυνση αυτή καταβάλλουμε στοχευμένες προσπάθειες και έχουμε προχωρήσει σε στρατηγικές δράσεις για την ενίσχυση της σύγχρονης δραματουργίας σε διάλογο με τα αρχαία κείμενα. Κείμενα που εξακολουθούν να έχουν απήχηση στο σήμερα και μας καλούν να μη σταματήσουμε να είμαστε τολμηροί στην ανάγνωσή τους.

Από τις πλέον αναγνωρίσιμες ενέργειες σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι ο Κύκλος Contemporary Ancients, που αφορά την ανάθεση συγγραφής και σκηνοθεσίας και την έκδοση θεατρικών έργων με αφετηρία το Αρχαίο Δράμα. O κύκλος αυτός, που φέτος κλείνει αισίως πέντε χρόνια ζωής, σχεδιάστηκε ειδικά για την Επίδαυρο – τόσο για το Αρχαίο Θέατρο, όσο και για το Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, όπου παρουσιάστηκαν από το 2021 έως το 2024 δεκατρία νέα έργα. Τα έργα αυτά εκδόθηκαν και έχουν αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της θεατρικής σειράς του Φεστιβάλ. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε κάποιους από τους διακεκριμένους συγγραφείς και δημιουργούς που μέσα στα τελευταία χρόνια ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και συνέθεσαν έργα για τον κύκλο αυτόν: Μάγια Τσάντε, Τιάγκο Ροντρίγκες, Αλεξάνδρα Κ., Χρήστος Χωμενίδης, Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Βίβιαν Στεργίου, Γιάννης Μαυριτσάκης κ.ά.

Ο Κύκλος Contemporary Ancients φέτος διευρύνεται σημαντικά, με περισσότερα έργα αλλά και περισσότερα είδη. Εκτός από τη δημιουργία του Ουαζντί Μουαουάντ στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, ο φετινός μας Ιούλιος στη Μικρή Επίδαυρο αφιερώνεται πλήρως στους στόχους του Κύκλου. Αρχίζει με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα – Studio Residency Πάροδος και συνεχίζει με πέντε έργα εμπνευσμένα από το Αρχαίο Δράμα. Πρόκειται για έργα όχι μόνο θεατρικά, αλλά και μουσικοθεατρικά και κινηματογραφικά. Νιώθουμε φέτος ότι ο κύκλος περνάει σε νέα, πιο ελεύθερη φάση, με δημιουργική μείξη καλλιτεχνικών ειδών και γλωσσών, που πάντοτε βέβαια έχουν αφετηρία τους το Αρχαίο Δράμα και την κληρονομιά του σήμερα.

Εκτός όμως από τα καινούρια έργα που δημιουργούνται με αφετηρία κι έμπνευση τον Μύθο και το Αρχαίο Δράμα, επιδίωξή μας είναι και η συστηματική πρόσκληση διακεκριμένων σκηνοθετών από το εξωτερικό, εκπροσώπων των νέων καλλιτεχνικών γλωσσών και της ευρωπαϊκής θεατρικής παράδοσης, να εργαστούν με ταλαντούχους ηθοποιούς και καλλιτεχνικούς συντελεστές από την Ελλάδα. Αυτή η πρωτοβουλία, που συνεχίζεται και φέτος για τρίτη χρονιά (Κάστορφ το 2023, Κουλιάμπιν το 2024), μπολιάζει δημιουργικά την καλλιτεχνική κοινότητα του τόπου μας και ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με τις διεθνείς σκηνές.

Τρίτος πόλος στη σύνδεση σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας και Αρχαίου Δράματος είναι τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα: Οι Μικροί Ιχνευτές, θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα στην Επίδαυρο, η Πάροδος – ερευνητικό διακαλλιτεχνικό πρόγραμμα για τη νέα δραματουργία στο Αρχαίο Δράμα, το οποίο πραγματοποιείται στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου και το πρόγραμμα Open Plan, που συνεχίστηκε και φέτος για τέταρτη χρονιά με πολύ δημιουργικές εκπαιδευτικές δράσεις με έμπνευση το Αρχαίο Δράμα, επεκτείνοντας για ακόμα μια χρονιά τη δραστηριότητα του Φεστιβάλ και κατά τους χειμερινούς μήνες.

Η πλατφόρμα Open Plan έμεινε και φέτος πιστή στη Μόδα, την Κεραμική και τον Χορό, αλλά μας προσκάλεσε ν’ ανακαλύψουμε επίσης το μαγικό σύμπαν του Χαρτιού και των ιδιαίτερων τεχνών και τεχνικών του. Φέτος εμπνευστήκαμε από τον Διόνυσο και τον Απόλλωνα, αρχετυπικές μορφές που εκφράζουν τη δίνη των αντιθέσεων. Αντλώντας έμπνευση από το λαμπρό και παντοδύναμο θεϊκό δίδυμο που συναντάμε σε ανεξάντλητα μυθολογικά επεισόδια και επανειλημμένα στο Αρχαίο Δράμα, τα εργαστήρια του Open Plan μάς πρόσφεραν και φέτος στιγμές δημιουργικής έκφρασης και φαντασίας.

Το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου για το 2025, με περισσότερες από 90 διεθνείς και εγχώριες παραγωγές Θεάτρου, Χορού, Μουσικής, αλλά και με κινηματογραφικές ταινίες, συζητήσεις, εικαστικές εγκαταστάσεις και video art σε όλους τους χώρους, θα έχουμε τη χαρά να σας το παρουσιάσουμε στη μεγάλη συνέντευξη τύπου στις αρχές Απριλίου!

«Το μήνυμα μου είναι να παραμείνουμε αισιόδοξοι, να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε καθημερινά αυτά που θέλουμε και αξίζουμε! Πιστεύω ότι η σύγχρονη γυναίκα βρίσκεται σε μια περίοπτη θέση, είναι πιο δυναμική ακόμα και από τους άντρες πολλές φορές, και υπάρχουν ευκαιρίες ανέλιξης, τις οποίες πρέπει να αδράξει!!!». Λόγια με ξεχωριστή σημασία, που φιλοξενήθηκαν στην ηλεκτρονική ενημερωτική σελίδα «Ματιές στο Γυναικείο Ποδόσφαιρο» και ανήκουν σε μια μαχητική και συνάμα όμορφη γυναίκα, η οποία έχει μάθει να «μιλάει» κυρίως με τα έργα της και να ξεχωρίζει μέσα και απ’ τους αγώνες της.

Η Αναστασία Σιαχάμη μπορεί άνετα να «τιμηθεί» για όσα έχει προσφέρει, όχι απλά στον χώρο της διαιτησίας, με την παρουσία της από πλευράς μας στην ενότητα «Το πρόσωπο της εβδομάδας», έχοντας επιστρέψει, πλέον, ως διαιτητής στα γήπεδα της Αργολίδας. Βλέπετε, από το 2020 εργάζεται ως θεατρολόγος αναπληρώτρια σε Δημοτικά Σχολεία και αυτή τη σεζόν παράγει έργο στον συγκεκριμένο τομέα σε παιδιά της περιοχής μας.

Συλλέγοντας στοιχεία για την αξιολογημένη και καταξιωμένη (τίτλους που έχει κερδίσει με το… σπαθί της) διαιτητή από την Αργολίδα (κατάγεται από το Άργος και διαμένει στο Ναύπλιο) μπορεί να διακρίνει κάποιος το ανήσυχο και φιλοσοφικό της πνεύμα… Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι έχει «κατακτήσει», εκτός από τον χώρο του ποδοσφαίρου, «γήπεδα», τα οποία ανήκουν στον πολιτισμό, όπως το θέατρο, η μουσική, φωτογραφία κ.α.

Ως γυναίκα θα μπορούσε να πει, όποιος τη γνωρίζει, ότι… αποθεώνει το φύλο της, ούσα μια αξιόμαχη εκπρόσωπό του, που διατηρεί τις αξίες και την παράδοση. Το στοιχείο που την χαρακτηρίζει είναι ότι δεν εγκαταλείπει, ακόμα και εάν βρεθεί σε δύσκολη θέση, τις προσπάθειες που κάνει για να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει. Έτσι, καταφέρνει να τους εκπληρώσει, ούσα και μια προσωπικότητα που ακολουθεί την καρδιά της. Πάντα με ξεχωριστό ενδιαφέρον και για τα παιδιά, αφού την ενδιαφέρει πολύ να «γεννηθεί» ένας ακόμα καλύτερος κόσμος.

Καλύτερες ημέρες θέλει και στο ποδόσφαιρο, άθλημα που αγαπάει. Χαρακτηριστικά τα λόγια της από τη συμμετοχή της στο Champions League ακρωτηριασμένων ποδοσφαιριστών (Amputee Football) στο Σασουόλο της Ιταλίας: «Ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη διοργάνωση με άρτιες εγκαταστάσεις! Στο εξωτερικό το ποδόσφαιρο είναι πολιτισμός!»…

Η Αναστασία Σιαχάμη, όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος και στη συνέντευξή της, στην ηλεκτρονική ενημερωτική σελίδα «Ματιές στο Γυναικείο Ποδόσφαιρο», αγαπούσε το ποδόσφαιρο από πολύ μικρή. Έπαιζε μπάλα στο σχολείο της, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν γυναικείες ομάδες για να βρει… στέγη για τη συγκεκριμένη «αγάπη» της. Τελικά, κατάφερε να κάνει τα πρώτα της ποδοσφαιρικά βήματα στον Φείδωνα Άργους, φτάνοντας να παίξει σε επίπεδο Γ’ Εθνικής. Υπηρετώντας το ποδόσφαιρο, της… γεννήθηκε το «μικρόβιο» να γίνει διαιτητής. Στους αγώνες είδε για πρώτη φορά γυναίκες διαιτητές και της άρεσε η ιδέα να προσφέρει… δικαιοσύνη σε διαγωνιζόμενες ομάδες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνει την εγγραφή της σε σχολή διαιτησίας το 2015.

«Γήπεδο», που όχι απλά… σκόραρε, αλλά κατέκτησε «τίτλους». Η Αναστασία Σιαχάμη θεωρείται, πλέον, μία από τις αξιολογημένες διαιτητές στη χώρα μας. Η νεαρή ρέφερι ανήκει στην ΕΠΣ Αργολίδας, διευθύνει αγώνες τοπικών πρωταθλημάτων του νομού μας, όλες τις κατηγορίες γυναικείων πρωταθλημάτων, ενώ είναι αξιολογημένη γυναίκα διαιτητής Α’ Εθνικής Κατηγορίας Γυναικών από το 2019. Ως διεθνής διαιτητής έχει συμμετάσχει σε Τουρνουά Ακρωτηριασμένων Ποδοσφαιριστών (Amputee Football) και στην Κρακοβία της Πολωνίας, εκτός από το Champions League στο Σασουόλο της Ιταλίας, ενώ έχει λάβει μέρος και σε ματς Nations Laegue στο Βέλγιο. Ξεχωριστή η στιγμή που βρέθηκε ως 4η διαιτητής σε διεθνή φιλικό αγώνα μεταξύ της Εθνικής Ελλάδος Γυναικών και της αντίστοιχης του Βελγίου.

Η Αναστασία Σιαχάμη έχει κατακτήσει… Champions League με όσα έχει καταφέρει στον πολιτισμό και ειδικά στον χώρο του θεάτρου, ούσα παράλληλα μέλος της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ναυπλίου!

Σημειώστε ότι μιλάμε για διαιτητή που είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου με άριστα, στο ίδιο τμήμα, με θέμα Δραματική Τέχνη και Παραστατικές Τέχνες στην Εκπαίδευση και τη Δια Βίου Μάθηση-Master in Drama. Έχοντας πραγματοποιήσει μεταπτυχιακά στην Ειδική Αγωγή στο πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

Επίσης, σπούδασε για ένα Ακαδημαϊκό Έτος στη σχολή Escola Superior Artistica do Porto (ESAP) στην Πορτογαλία μέσω του προγράμματος «Erasmus». Εργάστηκε, ακόμα, στα «Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια “Αυτενεργώ”» στην πόλη του Άργους 2017-2019. Από το 2020 εργάζεται ως Εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής και έχει θητεύσει σε Δημοτικά Σχολεία της Αργολίδας, της Λακωνίας και της Ηλείας.

Από το 2016 συνεργάστηκε ως ηθοποιός και θεατρολόγος με το «Προσκήνιο», εταιρεία παραγωγής θεαμάτων με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Σπηλιώτη. Έχει παίξει σε παραστάσεις που ανέβηκαν στο Ηρώδειο, στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και σε άλλα θέατρα της Ελλάδας. Η Αναστασία Σιαχάμη έχει λάβει μέρος σε τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Κόκκινο Ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη και το «Καφέ της Χαράς» του Χάρη Ρώμα, έχει παίξει στο ντοκιμαντέρ «Η γέννηση ενός Έθνους-Κράτους», που φιλοξενήθηκε στο «Cosmote History».

Η Αναστασία Σιαχάμη δεν έχει κρύψει ότι θέλει να παραμείνει στην εκπαίδευση και να διδάσκει θέατρο, είναι κάτι που αγαπάει, ενώ τα παιδιά της δίνουν μεγάλη χαρά και ζωντάνια. Πάντα θα προσπαθεί να φτάσει ακόμα πιο ψηλά και στον χώρο της διαιτησίας. «Οι προοπτικές για μια γυναίκα διαιτητή είναι, πλέον, καλές και στη χώρα μας σε συνεργασία με την UEFA, αρκεί να δουλεύεις γι’ αυτό», έχει τονίσει πάντα με χαμόγελο, έχοντας χαμηλούς τόνους, προσπαθώντας να «μιλάει» με την απόδοσή της μέσα στους αγωνιστικούς χώρους… Όπως σ’ εκείνο τον αγώνα στο Ηλιόκαστρο, όταν αυτή ως διαιτητής και οι βοηθοί της, παρέλαβαν λουλούδια από τους ανθρώπους του ΟΦΗ, τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας…

Έχει τρέλα και με τη φωτογραφία και θέλει κάθε στιγμή, που… απαθανατίζει για τη ζωή της, ούσα η ίδια πρωταγωνίστρια, να είναι φωτεινή και γεμάτη ενέργεια.

Φωτογραφίες: Facebook

Αυτή τη φορά στην ενότητα «Πες τα όλα», θα ασχοληθούμε με μια συνέντευξη από Μέσο, καθώς η… πρωταγωνίστρια μίλησε για τα μέρη και αποκάλυψε: «Ήμουν η πρώτη που έπαιξα γυμνόστηθη στην Επίδαυρο, έλεγαν ότι θα μας δείρουν».

Αναφερόμαστε ση Λυδία Φωτοπούλου, η οποία βρέθηκε στην εκπομπή «The 2Night Show» και ανακρίθηκε από τον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Αυτό συνέβη στις 25 Νοεμβρίου 2024 και η γνωστή ηθοποιός μίλησε για την Επίδαυρο, την τηλεόραση στη ζωή της και τις προσωπικές της επιλογές.

Η Λυδία Φωτοπούλου, που φέτος συμμετέχει στη σειρά «VIΠ Καλά Γεράματα» του «ΑΝΤ1», άνοιξε την καρδιά της σε μία από τις σπάνιες τηλεοπτικές της συνεντεύξεις, κάνοντας μία αναδρομή στην προσωπική και την επαγγελματική της ζωή.

«Στο Γυμνάσιο ένας καθηγητής ανέβασε την Ηλέκτρα, πήγαινα εκεί για να χάνω μαθήματα και μου άρεσε που έκανα μία άλλη. Ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει στην πρώτη μου παράσταση, ήταν πολύ περήφανος», είπε αρχικά η Λυδία Φωτοπούλου.

«Ήμουν η πρώτη ηθοποιός που έπαιξα γυμνόστηθη στην Επίδαυρο. Ο Βουτσινάς, ο Κούρκουλος και ο Φωτόπουλος έλεγαν ότι θα μας δείρουν. Όταν έπαιξα, δεν είχα όνομα. Έγραφαν στις εφημερίδες: η Αλεξάνδρα Λαδικού και η γυμνόστηθη Θεονόη», περιγράφει στη συνέχεια η ηθοποιός.

«Επί της ουσίας, έγινα γνωστή από την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο Εθνικό Θέατρο. Χτυπούσαν τα τηλέφωνα συνέχεια, νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα», παραδέχεται σε άλλο σημείο η Λυδία Φωτοπούλου.

«Είχα κόμπλεξ με την τηλεόραση»

«Για πολλά χρόνια φοβόμουν την κάμερα, είχα κόμπλεξ με την τηλεόραση, γιατί αισθανόμουν ότι δεν έχω και χρόνο για αυτό λόγω του θεάτρου, που ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Βγήκα στα 64 μου στην τηλεόραση», περιγράφει η ηθοποιός στον Γρηγόρη Αρναούτογλου.

«Έμεινα έγκυος στον γιο μου στα 24 μου, δεν ήμουν παντρεμένη. Οι γονείς μου δεν ήταν στη ζωή, οπότε δεν είχα να λογοδοτήσω σε κανέναν. Τώρα πια απολαμβάνω το να είμαι μόνη μου, η μεγαλύτερή μου φοβία είναι η ανημποριά», εξομολογείται κλείνοντας η Λυδία Φωτοπούλου.

Πληροφορίες από: Athensvoice, Ant1

Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ

Το 1981 σε ηλικία μόλις εννιά ετών, επελέγη από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, μέσα από χιλιάδες παιδιά, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση-μιούζικαλ «Άννυ», που ανέβηκε στο «Κηποθέατρο Αλίκη» το καλοκαίρι του ίδιου έτους…

Ο λόγος για την Άριελ Κωνσταντινίδη, ένα λαμπερό και χαρισματικό κορίτσι, που όλα αυτά τα χρόνια μας έχει χαρίσει απλόχερα ξεχωριστές στιγμές με το αστείρευτο ταλέντο της, τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση αλλά κιαι στον κινηματογράφο.

Η πάντα χαμογελαστή και γλυκιά Άριελ, που ποτέ δεν άφησε το παιδί να χαθεί από μέσα της, μίλησε στην ιστοσελίδα «politisargolidas.gr», για τα μελλοντικά της επαγγελματικά σχέδια, για το πόσο της έχει λείψει η επικοινωνία με το κοινό, για τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχθηκε κατ’ επανάληψη στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής της διαδρομής, για τη σχέση της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ έδωσε και τη δική της συμβουλή στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το θέατρο.

-Άριελ, έχεις ένα ξεχωριστό και ασυνήθιστο όνομα. Πώς το επέλεξαν οι γονείς σου; Σου αρέσει;

«Το Άριελ είναι ένα υπέροχο όνομα. Ασυνήθιστο για την Ελλάδα, όχι όμως για το εξωτερικό. Σε άλλες χώρες βαφτίζουν έτσι πολλά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Είναι εβραϊκό με πολλές αναφορές στη Βίβλο και σημαίνει "λιοντάρι του Θεού". Έχει μέσα το "ελ", ότι χρειάζεται μία ελληνίδα, έχει τον ήλιο, και τον Θεό της Ελλάδας. Υπάρχει ο Αρχάγγελος Αριηλ επίσης.

Με βάφτισαν όταν ήμουν περίπου έξι χρονών, στον Άγιο Αλέξανδρο στο Παλαιό Φάληρο. Οι γονείς μου ήθελαν να με βαφτίσουν σε μια ηλικία που θα έχω… άποψη για το όνομα μου. Επειδή και τα δύο μου ονόματα (Άριελ και Μπελίνα) ήταν ασυνήθιστα, οι γονείς μου επιχειρούσαν να δουν πως θα το αποδεχθεί η εκκλησία.

Η αλήθεια είναι ότι άργησα να συμφιλιωθώ και να αποδεχθώ το όνομα μου. Οι συμμαθητές μου στην τάξη το τόνιζαν στη… λήγουσα, όπως το γνωστό απορρυπαντικό, και αυτό με πείραζε. Τελικά είναι όμως ένα υπέροχο όνομα. Έχω βρει στοιχεία για το όνομα μου που μου προσδίδουν αρκετά χαρακτηριστικά που τα θέλω και τα ασπάζομαι…».

-Το 1981 σε ηλικία μόλις εννιά ετών σε επιλέγει μέσα από χιλιάδες παιδιά η Αλίκη Βουγιουκλάκη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση-μιούζικαλ «Άννυ»…

«Θυμάμαι τον εαυτό μου 4-5 χρονών να μου αρέσει ο χώρος του θεάτρου και του θεάματος. Έκανα διάφορα σκετσάκια μέσα στο σπίτι. Πηγή έμπνευσης μπορεί να ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Ραφαέλα Καρρά, ο Θέμης Ανδρεάδης, τηλεοπτικές σειρές και οτιδήποτε με έκανε εμένα να περνάω καλά. Αυτό είδα ότι διασκεδάζει και τους γονείς μου. Ήταν και μία… αναγκαιότητα για να υπάρχει χαρά μέσα στο σπίτι.

Η Αλίκη με είδε πρώτη φορά στο έργο «πονηρό θηλυκό κατεργάρα γυναίκα» που με είχε πάει ο σκηνοθέτης ο Καραγιάννης για να συμμετάσχω. Μετά στην ακρόαση η μητέρα μου δεν ήθελε να πάω. Μ’ έψαχνε και η Μαριάννα Τόλη καθώς είχε προηγηθεί μια συνεργασία στο έργο "Μαίρη Πόπινς" και ήξερε ότι τραγουδάω και χορεύω πάνω στη σκηνή.

Η ακρόαση κράτησε τρεις μήνες, μέχρι να καταλήξουν στην 7άδα. Ήταν χιλιάδες τα παιδιά. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…».

-Τι έχεις να θυμάσαι από την Αλίκη; Σου είχε δώσει κάποια συμβουλή;

«Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μία λαμπερή και ισχυρή προσωπικότητα, πολύ φιλική και "ζεστή". Σαν άνθρωπος όμως αρκετά θλιμμένη, με την έννοια ότι είχε πάρει μία απόφαση να χτίσει τον μύθο της με πολλές θυσίες. Δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις τον μύθο σου μέσα στα χρόνια. Οι ανασφάλειες είναι πάρα πολλές.

Η διαδρομή όμως της Αλίκης στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Θα έλεγα ότι "έφυγε" όπως ήθελε να τη θυμάται ο κόσμος που την λάτρεψε. Πετυχημένη, λαμπερή, όμορφη και νέα.

Όσο για τις συμβουλές της προς εμένα, ναι, πάντα είχε κάτι να μου πει. Θα έλεγα πως ήταν η… μαμά μου και εγώ το κοριτσάκι της που ήθελε να με συμβουλεύει και να με καθοδηγεί σωστά. Την θυμάμαι πάντα με αγάπη και πολύ τρυφερά συναισθήματα».

-Μπήκες από πολύ μικρή σε έναν χώρο δύσκολο και απαιτητικό. Πώς το βίωσες όλο αυτό;

«Εκείνα τα χρόνια ήμουν και μοντέλο, κάνοντας πολλά διαφημιστικά και φωτογραφίσεις. Έπρεπε από πολύ μικρή να είμαι επαγγελματίας. Ήταν πολύ α απαιτητικό όλο αυτό. Είναι όμως θα έλεγα ανάρμοστο να φέρεται επαγγελματικά ένα παιδί και μάλιστα σε μία τόσο τρυφερή ηλικία.

Ήμουν ένα πειθαρχημένο παιδί πάνω στη σκηνή. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν υπήρχαν δυστυχώς ουσιαστικά όρια και μου άρεσε που σε έναν άλλον χώρο είχα εγώ συνέπεια και ήμουν πειθαρχημένη. Έπρεπε να είμαι».

-Έχασες κάτι από την παιδική σου αθωότητα, ασχολούμενη από τόσο μικρή με το θέατρο;

«Όχι, δεν νομίζω ότι έχασα την αθωότητα μου. Ίσα-ίσα πιστεύω ότι την έχω ακόμα μέσα μου. Κρατάω αυτή την αγνότητα. Δεν διαβρώθηκα, παρά τα άσχημα και βάρβαρα που είδα και βίωσα αυτά τα χρόνια μέσα στο χώρο αυτόν. Αυτό όμως έχει να κάνει με ένα βαθύτερο στοιχείο δικό μου, που αναζητά το φως, την αλήθεια, τη Θεϊκή πνοή σε ότι υπάρχει».

-Έχεις μιλήσει ανοιχτά για σεξουαλική κακοποίηση που δέχθηκες στο θέατρο και μάλιστα στην παιδική σου τρυφερή ηλικία. Τι σου έχει αφήσει αυτή η κακοποιητική συμπεριφορά;

«Τραύμα που δυστυχώς μένει πάντα ανοιχτό. Κάθε μέρα γινόταν η κακοποίηση. Με ένα φιλί το οποίο δεν ήταν ένα απλό φιλί, σκηνικό φιλί δύο συνεργατών και ηθοποιών. Μόνο ένας συνάδελφός μου το ήξερε, ο οποίος μετά από κάποια στιγμή, με έβλεπε να μπαίνω στα παρασκήνια με κλάματα.

Υπάρχει όμως και ένα πρωτογενές τραύμα που έρχεται από τη συμπεριφορά μέσα στο σπίτι. Μπορεί να μην αφορά το σεξουαλικό, έχει όμως να κάνει με λεκτική βία και κακοποιητική συμπεριφορά. Δυστυχώς αυτό έρχεται επαναληπτικά μετά. Τα όσα τραυματικά βίωσα στον χώρο με είχαν κάνει να σκεφτώ εάν αξίζει να συνεχίσω στη δουλειά αυτή και κατά πόσο θα μπορέσω να ανταπεξέλθω. Δεν ήταν εύκολο, ξεκινώντας και από τόσο μικρή, να θέσω τα δικά μου όρια. Συνάντησα πολλές δυσκολίες».

-Τι θα συμβούλευες ένα μικρό παιδί που θα ερχόταν τώρα και θα σου ελεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο;

«Σαν θεατρικό παιχνίδι θα του έλεγα φυσικά και να ασχοληθεί. Είναι μία πάρα πολύ καλή ψυχοθεραπεία. Ένα παιδί μπορεί να βγάλει πάρα πολύ ωραία και άφοβα τα συναισθήματα του μέσα από το θεατρικό παιχνίδι.

Επαγγελματικά όμως, θα το ρωτούσα "Γιατί αγάπη μου; Για ποιον λόγο;". Εάν μου έλεγε ότι με αυτό χαίρεται η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου, που το πιθανότερο για ένα παιδί είναι αυτό, καθώς θεωρεί πως έτσι θα κερδίσει ακόμη περισσότερο την αποδοχή των γονιών του, θα του έλεγα να το σκεφτεί καλά. Θα του ζητούσα να αναλογιστεί εάν αυτό το γεμίζει συναισθηματικά, το αγαπάει και πραγματικά το θέλει. Θα του τόνιζα όμως παράλληλα ότι είναι λάθος να ασχοληθεί επαγγελματικά από τόσο μικρή ηλικία».

-Αξιοκρατία στον καλλιτεχνικό χώρο υπάρχει;

«Όχι δεν υπάρχει στις τέχνες, γιατί απλά δεν υπάρχει… ταλεντόμετρο. Δε νομίζω όμως ότι υπάρχει αξιοκρατία και σε κάποιο επάγγελμα. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δεν αξίζουν τόσο πολύ, αλλά ίσως είναι πιο τολμηροί πιο αποφασιστικοί. Εάν για να προχωρήσεις κάνεις όμως υποχωρήσεις που δεν της θες αλλά της κάνεις μόνο και μόνο για να ανέβεις, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Το σημαντικό είναι να είσαι εσύ καλά με τη συνείδηση σου. Να κοιμάσαι καλά το βράδυ. Αν δεν κοιμάσαι καλά το βράδυ, τότε είσαι δυστυχισμένος σε όποιο αξίωμα κι’ αν έχεις φτάσει. Οπότε κάτι άλλο έχεις εξυπηρετήσει…».

-Άριελ, μας έχεις λείψει από το θέατρο και την τηλεόραση. Θα σε δούμε κάπου σύντομα;

«Ήθελα να κάνω οικογένεια, ήθελα να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε αυτό. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα επανέλθω και θα κάνω πράγματα που θα με γεμίζουν και θα μου δίνουν χαρά. Οι τέχνες γενικότερα είναι μέσα στην καρδιά μου. Είναι στη ζωή μου και με άλλους τρόπους. Όμως μου έχει λείψει η επικοινωνία και αυτή η αμεσότητα με το κοινό.

Μπορεί να απέχω τα τελευταία χρόνια, όμως ο κόσμος ακόμη με θυμάται. Είτε ως παρουσία από το θέατρο και την τηλεόραση, είτε από τις μεταγλωττίσεις που έκανα στα παιδικά στις ηρωίδες του Ντίζνεϊ. Είναι πολύ ωραίο να έρχονται παιδιά και γονείς και να σου λένε πόσο τους γαληνεύεις μέσα από τα παιδικά αυτά.

Ο κόσμος είναι πολύ γλυκός και με θυμάται πάντα με αγάπη. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Τώρα με τα δίδυμα στο σπίτι δεν είναι εύκολο να λείπω τα ωράρια που λειτουργούν τα θέατρα, όμως με κάποιον τρόπο θεωρώ ότι πολύ σύντομα θα έχω κάτι με χαρά να ανακοινώσω».

-Μεγαλώνεις μόνη σου τα δίδυμα. Πόσο εύκολο είναι να το συνδυάσεις με την επιστροφή σου στο θέατρο;

«Τα αγόρια μου είναι ήδη έξι χρονών και είναι ικανοποιημένα από την παρουσία της μαμάς στο σπίτι. Κυρίως ως συναίσθημα. Εάν δεν είχα αυτά τα συναισθήματα ότι αφοσιώνομαι στα μωρά μου, δεν θα ήθελα να κάνω οικογένεια. Ήξερα πολύ καλά ότι δεν παίζει τόσο ρόλο η φυσική παρουσία, όσο η ανιδιοτελής αγάπη. Όλος ο κόσμος είναι για εμένα αυτά τα μωρά. Ποτέ δεν ένιωσα το "μαμά μη φύγεις, που θα πας, μείνε εδώ". Οπότε πιστεύω πως αν προκύψει κάποια δουλειά, δεν θα υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι».

-Άριελ εσύ βρήκες τη δύναμη και έφυγες από έναν γάμο παρ’ ότι τα δίδυμα σου ήταν σε πολύ μικρή ηλικία. Υπάρχουν μαμάδες που βιώνουν ανάλογα προβλήματα σε έναν γάμο αλλά δεν έχουν τη δύναμη να βάλουν ένα τέλος. Τι θα έλεγες σε αυτές τις μαμάδες;

«Το πιο απλό που μπορώ να πω είναι η κάθε μαμά να κοιτάξει το παιδί της στα μάτια και να σκεφτεί ότι το παιδί της θα ήθελε να είναι περήφανο για εκείνη. Να κάνει πράγματα που θα την θαυμάζει. Να μην κάνει συμβιβασμούς για τίποτα και για κανέναν. Κανένας έρωτας εάν είναι εις βάρος του εαυτού σου δεν περιέχει την αγάπη.

Φαντάσου την κόρη σου να σου έλεγε ότι αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τον άνδρα της. Τι θα της έλεγες; Κάθισε σε μια κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά και σε κάνει δυστυχισμένη;».

-Πώς τοποθετείσαι στο ζήτημα που έχουν θέσει οι καλλιτέχνες, με κεντρικό αίτημα την απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος, που όπως υποστηρίζουν επιχειρεί να υποβαθμίσει τα πτυχία των ηθοποιών και των ανθρώπων των τεχνών;

«Αυτό είναι μια ιστορία πάρα, πάρα πολλών χρόνων. Με τις απεργίες δεν συμφωνώ. Το να πάμε στο Σύνταγμα και να φωνάξουμε, βλέπουμε και με όσα περάσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια με τα μνημόνια, δεν οδηγεί κάπου. Οπότε δεν καταλαβαίνω και το σκεπτικό των θεάτρων ως αντίδραση να μη βάζουν κόσμο μέσα.

Η λύση είναι θεωρώ σε πολλά επίπεδα. Φυσικά και όλοι οι καλλιτέχνες πρέπει να αναγνωριστούν ως κάτοχοι διπλώματος μιας ανώτερης ή ανώτατης σχολής. Όπως ακριβώς είναι στο εξωτερικό. Τα πτυχία εκεί είναι πανεπιστημιακοί τίτλοι. Εμείς πρέπει σαν καλλιτέχνες να συγκροτηθούμε, να κατανοήσουμε ότι είμαστε σημαντικοί. Δε μας κάνει ένα χαρτί σημαντικούς.

Είμαστε σημαντικοί, χρειαζόμαστε όμως και το αποτύπωμα στο κράτος. Από το 1981 και μετά έχουμε δεχθεί μεγάλη υποτίμηση. Με την υπάρχουσα κατάσταση δεν μπορείς να κάνεις ούτε ένα μεταπτυχιακό. Καλό θα ήταν να μην χωριζόμαστε σε παρατάξεις σε τέτοια ζητήματα. Υποτιμούμαι τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το όλο ζήτημα θέλει σοβαρότητα και σαφώς όχι πυροτεχνήματα προεκλογικά…».

Πηγές φωτογραφιών: Facebook Άριελ Κωνσταντινίδη (Ariel Belina)/vintagegreece (instagram)