Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ

Το 1981 σε ηλικία μόλις εννιά ετών, επελέγη από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, μέσα από χιλιάδες παιδιά, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση-μιούζικαλ «Άννυ», που ανέβηκε στο «Κηποθέατρο Αλίκη» το καλοκαίρι του ίδιου έτους…

Ο λόγος για την Άριελ Κωνσταντινίδη, ένα λαμπερό και χαρισματικό κορίτσι, που όλα αυτά τα χρόνια μας έχει χαρίσει απλόχερα ξεχωριστές στιγμές με το αστείρευτο ταλέντο της, τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση αλλά κιαι στον κινηματογράφο.

Η πάντα χαμογελαστή και γλυκιά Άριελ, που ποτέ δεν άφησε το παιδί να χαθεί από μέσα της, μίλησε στην ιστοσελίδα «politisargolidas.gr», για τα μελλοντικά της επαγγελματικά σχέδια, για το πόσο της έχει λείψει η επικοινωνία με το κοινό, για τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχθηκε κατ’ επανάληψη στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής της διαδρομής, για τη σχέση της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ έδωσε και τη δική της συμβουλή στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το θέατρο.

-Άριελ, έχεις ένα ξεχωριστό και ασυνήθιστο όνομα. Πώς το επέλεξαν οι γονείς σου; Σου αρέσει;

«Το Άριελ είναι ένα υπέροχο όνομα. Ασυνήθιστο για την Ελλάδα, όχι όμως για το εξωτερικό. Σε άλλες χώρες βαφτίζουν έτσι πολλά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Είναι εβραϊκό με πολλές αναφορές στη Βίβλο και σημαίνει "λιοντάρι του Θεού". Έχει μέσα το "ελ", ότι χρειάζεται μία ελληνίδα, έχει τον ήλιο, και τον Θεό της Ελλάδας. Υπάρχει ο Αρχάγγελος Αριηλ επίσης.

Με βάφτισαν όταν ήμουν περίπου έξι χρονών, στον Άγιο Αλέξανδρο στο Παλαιό Φάληρο. Οι γονείς μου ήθελαν να με βαφτίσουν σε μια ηλικία που θα έχω… άποψη για το όνομα μου. Επειδή και τα δύο μου ονόματα (Άριελ και Μπελίνα) ήταν ασυνήθιστα, οι γονείς μου επιχειρούσαν να δουν πως θα το αποδεχθεί η εκκλησία.

Η αλήθεια είναι ότι άργησα να συμφιλιωθώ και να αποδεχθώ το όνομα μου. Οι συμμαθητές μου στην τάξη το τόνιζαν στη… λήγουσα, όπως το γνωστό απορρυπαντικό, και αυτό με πείραζε. Τελικά είναι όμως ένα υπέροχο όνομα. Έχω βρει στοιχεία για το όνομα μου που μου προσδίδουν αρκετά χαρακτηριστικά που τα θέλω και τα ασπάζομαι…».

-Το 1981 σε ηλικία μόλις εννιά ετών σε επιλέγει μέσα από χιλιάδες παιδιά η Αλίκη Βουγιουκλάκη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση-μιούζικαλ «Άννυ»…

«Θυμάμαι τον εαυτό μου 4-5 χρονών να μου αρέσει ο χώρος του θεάτρου και του θεάματος. Έκανα διάφορα σκετσάκια μέσα στο σπίτι. Πηγή έμπνευσης μπορεί να ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Ραφαέλα Καρρά, ο Θέμης Ανδρεάδης, τηλεοπτικές σειρές και οτιδήποτε με έκανε εμένα να περνάω καλά. Αυτό είδα ότι διασκεδάζει και τους γονείς μου. Ήταν και μία… αναγκαιότητα για να υπάρχει χαρά μέσα στο σπίτι.

Η Αλίκη με είδε πρώτη φορά στο έργο «πονηρό θηλυκό κατεργάρα γυναίκα» που με είχε πάει ο σκηνοθέτης ο Καραγιάννης για να συμμετάσχω. Μετά στην ακρόαση η μητέρα μου δεν ήθελε να πάω. Μ’ έψαχνε και η Μαριάννα Τόλη καθώς είχε προηγηθεί μια συνεργασία στο έργο "Μαίρη Πόπινς" και ήξερε ότι τραγουδάω και χορεύω πάνω στη σκηνή.

Η ακρόαση κράτησε τρεις μήνες, μέχρι να καταλήξουν στην 7άδα. Ήταν χιλιάδες τα παιδιά. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…».

-Τι έχεις να θυμάσαι από την Αλίκη; Σου είχε δώσει κάποια συμβουλή;

«Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μία λαμπερή και ισχυρή προσωπικότητα, πολύ φιλική και "ζεστή". Σαν άνθρωπος όμως αρκετά θλιμμένη, με την έννοια ότι είχε πάρει μία απόφαση να χτίσει τον μύθο της με πολλές θυσίες. Δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις τον μύθο σου μέσα στα χρόνια. Οι ανασφάλειες είναι πάρα πολλές.

Η διαδρομή όμως της Αλίκης στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Θα έλεγα ότι "έφυγε" όπως ήθελε να τη θυμάται ο κόσμος που την λάτρεψε. Πετυχημένη, λαμπερή, όμορφη και νέα.

Όσο για τις συμβουλές της προς εμένα, ναι, πάντα είχε κάτι να μου πει. Θα έλεγα πως ήταν η… μαμά μου και εγώ το κοριτσάκι της που ήθελε να με συμβουλεύει και να με καθοδηγεί σωστά. Την θυμάμαι πάντα με αγάπη και πολύ τρυφερά συναισθήματα».

-Μπήκες από πολύ μικρή σε έναν χώρο δύσκολο και απαιτητικό. Πώς το βίωσες όλο αυτό;

«Εκείνα τα χρόνια ήμουν και μοντέλο, κάνοντας πολλά διαφημιστικά και φωτογραφίσεις. Έπρεπε από πολύ μικρή να είμαι επαγγελματίας. Ήταν πολύ α απαιτητικό όλο αυτό. Είναι όμως θα έλεγα ανάρμοστο να φέρεται επαγγελματικά ένα παιδί και μάλιστα σε μία τόσο τρυφερή ηλικία.

Ήμουν ένα πειθαρχημένο παιδί πάνω στη σκηνή. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν υπήρχαν δυστυχώς ουσιαστικά όρια και μου άρεσε που σε έναν άλλον χώρο είχα εγώ συνέπεια και ήμουν πειθαρχημένη. Έπρεπε να είμαι».

-Έχασες κάτι από την παιδική σου αθωότητα, ασχολούμενη από τόσο μικρή με το θέατρο;

«Όχι, δεν νομίζω ότι έχασα την αθωότητα μου. Ίσα-ίσα πιστεύω ότι την έχω ακόμα μέσα μου. Κρατάω αυτή την αγνότητα. Δεν διαβρώθηκα, παρά τα άσχημα και βάρβαρα που είδα και βίωσα αυτά τα χρόνια μέσα στο χώρο αυτόν. Αυτό όμως έχει να κάνει με ένα βαθύτερο στοιχείο δικό μου, που αναζητά το φως, την αλήθεια, τη Θεϊκή πνοή σε ότι υπάρχει».

-Έχεις μιλήσει ανοιχτά για σεξουαλική κακοποίηση που δέχθηκες στο θέατρο και μάλιστα στην παιδική σου τρυφερή ηλικία. Τι σου έχει αφήσει αυτή η κακοποιητική συμπεριφορά;

«Τραύμα που δυστυχώς μένει πάντα ανοιχτό. Κάθε μέρα γινόταν η κακοποίηση. Με ένα φιλί το οποίο δεν ήταν ένα απλό φιλί, σκηνικό φιλί δύο συνεργατών και ηθοποιών. Μόνο ένας συνάδελφός μου το ήξερε, ο οποίος μετά από κάποια στιγμή, με έβλεπε να μπαίνω στα παρασκήνια με κλάματα.

Υπάρχει όμως και ένα πρωτογενές τραύμα που έρχεται από τη συμπεριφορά μέσα στο σπίτι. Μπορεί να μην αφορά το σεξουαλικό, έχει όμως να κάνει με λεκτική βία και κακοποιητική συμπεριφορά. Δυστυχώς αυτό έρχεται επαναληπτικά μετά. Τα όσα τραυματικά βίωσα στον χώρο με είχαν κάνει να σκεφτώ εάν αξίζει να συνεχίσω στη δουλειά αυτή και κατά πόσο θα μπορέσω να ανταπεξέλθω. Δεν ήταν εύκολο, ξεκινώντας και από τόσο μικρή, να θέσω τα δικά μου όρια. Συνάντησα πολλές δυσκολίες».

-Τι θα συμβούλευες ένα μικρό παιδί που θα ερχόταν τώρα και θα σου ελεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο;

«Σαν θεατρικό παιχνίδι θα του έλεγα φυσικά και να ασχοληθεί. Είναι μία πάρα πολύ καλή ψυχοθεραπεία. Ένα παιδί μπορεί να βγάλει πάρα πολύ ωραία και άφοβα τα συναισθήματα του μέσα από το θεατρικό παιχνίδι.

Επαγγελματικά όμως, θα το ρωτούσα "Γιατί αγάπη μου; Για ποιον λόγο;". Εάν μου έλεγε ότι με αυτό χαίρεται η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου, που το πιθανότερο για ένα παιδί είναι αυτό, καθώς θεωρεί πως έτσι θα κερδίσει ακόμη περισσότερο την αποδοχή των γονιών του, θα του έλεγα να το σκεφτεί καλά. Θα του ζητούσα να αναλογιστεί εάν αυτό το γεμίζει συναισθηματικά, το αγαπάει και πραγματικά το θέλει. Θα του τόνιζα όμως παράλληλα ότι είναι λάθος να ασχοληθεί επαγγελματικά από τόσο μικρή ηλικία».

-Αξιοκρατία στον καλλιτεχνικό χώρο υπάρχει;

«Όχι δεν υπάρχει στις τέχνες, γιατί απλά δεν υπάρχει… ταλεντόμετρο. Δε νομίζω όμως ότι υπάρχει αξιοκρατία και σε κάποιο επάγγελμα. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δεν αξίζουν τόσο πολύ, αλλά ίσως είναι πιο τολμηροί πιο αποφασιστικοί. Εάν για να προχωρήσεις κάνεις όμως υποχωρήσεις που δεν της θες αλλά της κάνεις μόνο και μόνο για να ανέβεις, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Το σημαντικό είναι να είσαι εσύ καλά με τη συνείδηση σου. Να κοιμάσαι καλά το βράδυ. Αν δεν κοιμάσαι καλά το βράδυ, τότε είσαι δυστυχισμένος σε όποιο αξίωμα κι’ αν έχεις φτάσει. Οπότε κάτι άλλο έχεις εξυπηρετήσει…».

-Άριελ, μας έχεις λείψει από το θέατρο και την τηλεόραση. Θα σε δούμε κάπου σύντομα;

«Ήθελα να κάνω οικογένεια, ήθελα να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε αυτό. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα επανέλθω και θα κάνω πράγματα που θα με γεμίζουν και θα μου δίνουν χαρά. Οι τέχνες γενικότερα είναι μέσα στην καρδιά μου. Είναι στη ζωή μου και με άλλους τρόπους. Όμως μου έχει λείψει η επικοινωνία και αυτή η αμεσότητα με το κοινό.

Μπορεί να απέχω τα τελευταία χρόνια, όμως ο κόσμος ακόμη με θυμάται. Είτε ως παρουσία από το θέατρο και την τηλεόραση, είτε από τις μεταγλωττίσεις που έκανα στα παιδικά στις ηρωίδες του Ντίζνεϊ. Είναι πολύ ωραίο να έρχονται παιδιά και γονείς και να σου λένε πόσο τους γαληνεύεις μέσα από τα παιδικά αυτά.

Ο κόσμος είναι πολύ γλυκός και με θυμάται πάντα με αγάπη. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Τώρα με τα δίδυμα στο σπίτι δεν είναι εύκολο να λείπω τα ωράρια που λειτουργούν τα θέατρα, όμως με κάποιον τρόπο θεωρώ ότι πολύ σύντομα θα έχω κάτι με χαρά να ανακοινώσω».

-Μεγαλώνεις μόνη σου τα δίδυμα. Πόσο εύκολο είναι να το συνδυάσεις με την επιστροφή σου στο θέατρο;

«Τα αγόρια μου είναι ήδη έξι χρονών και είναι ικανοποιημένα από την παρουσία της μαμάς στο σπίτι. Κυρίως ως συναίσθημα. Εάν δεν είχα αυτά τα συναισθήματα ότι αφοσιώνομαι στα μωρά μου, δεν θα ήθελα να κάνω οικογένεια. Ήξερα πολύ καλά ότι δεν παίζει τόσο ρόλο η φυσική παρουσία, όσο η ανιδιοτελής αγάπη. Όλος ο κόσμος είναι για εμένα αυτά τα μωρά. Ποτέ δεν ένιωσα το "μαμά μη φύγεις, που θα πας, μείνε εδώ". Οπότε πιστεύω πως αν προκύψει κάποια δουλειά, δεν θα υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι».

-Άριελ εσύ βρήκες τη δύναμη και έφυγες από έναν γάμο παρ’ ότι τα δίδυμα σου ήταν σε πολύ μικρή ηλικία. Υπάρχουν μαμάδες που βιώνουν ανάλογα προβλήματα σε έναν γάμο αλλά δεν έχουν τη δύναμη να βάλουν ένα τέλος. Τι θα έλεγες σε αυτές τις μαμάδες;

«Το πιο απλό που μπορώ να πω είναι η κάθε μαμά να κοιτάξει το παιδί της στα μάτια και να σκεφτεί ότι το παιδί της θα ήθελε να είναι περήφανο για εκείνη. Να κάνει πράγματα που θα την θαυμάζει. Να μην κάνει συμβιβασμούς για τίποτα και για κανέναν. Κανένας έρωτας εάν είναι εις βάρος του εαυτού σου δεν περιέχει την αγάπη.

Φαντάσου την κόρη σου να σου έλεγε ότι αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τον άνδρα της. Τι θα της έλεγες; Κάθισε σε μια κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά και σε κάνει δυστυχισμένη;».

-Πώς τοποθετείσαι στο ζήτημα που έχουν θέσει οι καλλιτέχνες, με κεντρικό αίτημα την απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος, που όπως υποστηρίζουν επιχειρεί να υποβαθμίσει τα πτυχία των ηθοποιών και των ανθρώπων των τεχνών;

«Αυτό είναι μια ιστορία πάρα, πάρα πολλών χρόνων. Με τις απεργίες δεν συμφωνώ. Το να πάμε στο Σύνταγμα και να φωνάξουμε, βλέπουμε και με όσα περάσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια με τα μνημόνια, δεν οδηγεί κάπου. Οπότε δεν καταλαβαίνω και το σκεπτικό των θεάτρων ως αντίδραση να μη βάζουν κόσμο μέσα.

Η λύση είναι θεωρώ σε πολλά επίπεδα. Φυσικά και όλοι οι καλλιτέχνες πρέπει να αναγνωριστούν ως κάτοχοι διπλώματος μιας ανώτερης ή ανώτατης σχολής. Όπως ακριβώς είναι στο εξωτερικό. Τα πτυχία εκεί είναι πανεπιστημιακοί τίτλοι. Εμείς πρέπει σαν καλλιτέχνες να συγκροτηθούμε, να κατανοήσουμε ότι είμαστε σημαντικοί. Δε μας κάνει ένα χαρτί σημαντικούς.

Είμαστε σημαντικοί, χρειαζόμαστε όμως και το αποτύπωμα στο κράτος. Από το 1981 και μετά έχουμε δεχθεί μεγάλη υποτίμηση. Με την υπάρχουσα κατάσταση δεν μπορείς να κάνεις ούτε ένα μεταπτυχιακό. Καλό θα ήταν να μην χωριζόμαστε σε παρατάξεις σε τέτοια ζητήματα. Υποτιμούμαι τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το όλο ζήτημα θέλει σοβαρότητα και σαφώς όχι πυροτεχνήματα προεκλογικά…».

Πηγές φωτογραφιών: Facebook Άριελ Κωνσταντινίδη (Ariel Belina)/vintagegreece (instagram)