Ούτε που το φανταζόταν ο Παναγιώτης Διλμπέρης, όταν άφηνε την ΑΕ Ερμιονίδας και τα μέρη μας με την ολοκλήρωση της σεζόν 2023-24, αρχές Μαΐου, ότι μέσα σε λίγους μήνες θα βρισκόταν στην Ινδία και θα πρωταγωνιστούσε!
Ο Έλληνας προπονητής από τον Ιούλιο κάθεται στον πάγκο της Παντζάμπ και έχει βρεθεί στην Πενταποταμία της Ινδίας, εκεί όπου είχε φτάσει ο Μέγας Αλέξανδρος, κοντά στο Αμριτσάρ, όπου βρίσκεται ο «Χρυσός Ναός» των Σιχ. Ο Παναγιώτης Διλμπέρης ξεκίνησε, μάλιστα, τις υποχρεώσεις του με τη νέα του ομάδα πολύ καλά, με 2Χ2 νίκες στο πρωτάθλημα της Α' κατηγορίας, με τον ίδιο να μην κρύβει ότι έχει βάλει σε ξεχωριστή θέση την Ερμιονίδα. Κάτι που το δείχνει με κάθε τρόπο και από το μακρινό Παντζάμπ, στα βορειοδυτικά της Ινδίας, πολύ κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν…
Η ομάδα του 50χρονου τεχνικού έχει έδρα στο Τσαντιγκάρ, την πρωτεύουσα του Παντζάμπ. Τα παιχνίδια της γίνονται, ωστόσο, στο Νέο Δελχί (Jawaharlal Nehru Stadium), πρωτεύουσα της Ινδίας, πόλη η οποία είναι νοτιοανατολικά του Παντζάμπ.
Σ’ αυτό το μέρος αφήνει ήδη το στίγμα του ο πρώην προπονητής της ΑΕ Ερμιονίδας και πρώην άσος των γηπέδων. Ο Παναγιώτης Διλμπέρης διαπρέπει σε μια περιοχή του πλανήτη που έχει και ελληνικό «χρώμα» από την αρχαιότητα…
Ας μάθουμε περισσότερα στοιχεία για το Παντζάμπ, με φωτογραφίες και βίντεο, με πρωταγωνιστή τον Παναγιώτη Διλμπέρη από τα social media του συλλόγου του:
Το Παντζάμπ είναι μία από τις 28 ομόσπονδες πολιτείες που συγκροτούν σήμερα την Ινδία. Πρόκειται για την πλουσιότερη ινδική πολιτεία, με το μικρότερο ποσοστό φτώχειας. Μιλάμε για ιστορική γεωγραφική περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας, που το 1947 μοιράστηκε μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν, όταν αποχώρησαν οι Βρετανοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το ίδιο όνομα δηλώνεται τόσο η Ομόσπονδη Πολιτεία της Ινδίας, το Παντζάμπ, με πρωτεύουσα το Τσαντιγκάρ, όσο και η ομώνυμη επαρχία του Πακιστάν, με πρωτεύουσα τη Λαχώρη. Περιοχή που έχει μουσουλμάνους στα δυτικά (Πακιστάν) και ινδουιστές και σιχ στα ανατολικά (Ινδία). Στο Παντζάμπ, μπορεί να πει κάποιος ότι ανήκει, ακόμα, το Κασμίρ και ανατολικό τμήμα του Αφγανιστάν.
Η συγκεκριμένη περιοχή ονομάζεται και Πενταποταμία, όνομα που «γεννήθηκε» από Έλληνες στην αρχαιότητα. Αυτή η ονομασία αναφέρεται στους πέντε παραπότατους του Ινδού ποταμού που πηγάζουν από τα Ιμαλάια και τον Ινδοκαύκασο και είναι οι Υδάσπης, Ακεσίνης, Υδραώτης, Ζάραδρος και Ύφασης (στα ινδικά: Τζέλουμ, Τσενάμπ ή Τσινάμπ, Ράβι, Σάτλετζ και Μπίας ή Μπέας αντίστοιχα). Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια σημασία έχει και η λέξη «Παντζάμπ» στη γλώσσα χίντι (Παντζ = πέντε και αμπ = νερά).
Ο πλούτος δεν έλειψε από τη συγκεκριμένη περιοχή, καθώς από νωρίς είχε προσελκύσει πολλούς εμπόρους, ενώ, όπως μαρτυρεί και η ονομασία της περιοχής (Πενταποταμία), η γη είναι ιδιαίτερα εύφορη.
Όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος, το φθινόπωρο του 326 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, όντας κυρίαρχος μιας τεράστιας αυτοκρατορίας που επεκτεινόταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, και έφτανε μέχρι τον Ύφαση ποταμό της Πενταποταμίας. Διέσχισε τον Υδάσπη ποταμό και την έρημο της Γεδρωσίας. Ο Νέαρχος αρχηγός του στόλου, πέρασε, την ίδια στιγμή, την αραβική θάλασσα, μέγιστοι άθλοι και οι δύο. Το 324 πΧο Μεγάλος βασιλεύς, είχε, ωστόσο, μόνο έναν χρόνο ζωής ακόμα.
Το Παντζάμπ βρίσκεται, όπως τονίστηκε, στο βόρειο-βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, στα σύνορα με το Πακιστάν. Η πιο ενδιαφέρουσα πόλη του ινδικού Πατζάμπ δεν είναι, όπως θα φανταζόταν κάποιος, η πρωτεύουσα του Τσάντιγκαρ (έδρα της ομάδας του Παναγιώτη Διλμπέρη) που σχεδίασε ο διάσημος αρχιτέκτονας Λε Κορμπιζιέ, αλλά το Αμριτσάρ, που είναι το διοικητικό κέντρο της πολιτείας. Βλέπετε, το Παντζάμπ είναι η κοιτίδα και έδρα του Σιχισμού, με πρωτεύουσα το Αμριτσάρ. Οι Σιχ υπολογίζονται σήμερα σε 23 εκατομμύρια. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλοί ινδουιστές και μουσουλμάνοι στην περιοχή.
O «Χρυσός Ναός» στο Αμριτσάρ
Για τον «Χρυσό Ναό», στο Αμριτσάρ του Παντζάμπ, μπορούμε να διαβάσουμε σημαντικά στοιχεία στη σελίδα «Στις Γειτονιές του Κόσμου» στο Facebook: «Ο Χρυσός Ναός (το επίσημο όνομα για του Σιχίτες είναι Χαριμαντίρ Σαχίμπ στη γλώσσα Παντζάμπι το οποίο μεταφράζεται ως ο ναός του θεού) είναι ο κύριος ναός λατρείας (γκουντβάρα) των Σιχιτών και βρίσκεται στο Αμριτσάρ, στην περιοχή Παντζάμπβορειοδυτικά στην Ινδία. Ο Ναός ιδρύθηκε τέλους 16ου αιώνα από τον Γκουρού Ραμ Ντας και ολοκληρώθηκε από τον νεότερο υιό του Γκουρού Αρτζάν Ντεβ το 1604.
Το επίσημο όνομα του ναού στα γλώσσα Παντζάμπι ως Χαριμαντίρ Σαχίμπ αποτελείται από τον ινδικό όρο Χάρι το οποίο σημαίνει Θεός, τον όρο Μαντρίρ που σημαίνει τέμπλο και το Σαχίμπ το οποίο προέρχεται από τα Αραβικά και σημαίνει ο Κύριος ή Θεός.
Η ονομασία του ναού ως ο "Χρυσός Ναός" καθιερώθηκε από τις βρετανικές αρχές στην Ινδία και οφείλεται στο ότι το πάνω μέρος του ναού είναι καλυμμένο από χρυσό. Η διακόσμηση του ναού με χρυσό έγινε αρχές του 19ου αιώνα από τον Μαχαραγιά Ραντζίτ Σινγχ.
Ο ναός έχει τέσσερις πύλες οι οποίες σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση των Σιχιτών συμβολίζουν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών. Στο ναό επιτρέπεται η είσοδος όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα σε πια κάστα ανήκουν, θρήσκευμα ή φύλο. Η αρχιτεκτονική του ναού είναι μίξη ισλαμικής και ινδικής αρχιτεκτονικής.
Συγκεκριμένα ο θόλος δείχνει την επιρροή από ισλαμική αρχιτεκτονική ενώ οι κολώνες δείχνουν επιρροή από ινδική παράδοση. Ο ναός βρίσκεται στο κέντρο μιας τετράγωνης δεξαμενής, η οποία σύμφωνα με τους Σιχίτες περιέχει νερό/νέκταρ αθανασίας».
Στην εφημερίδα «Αυγή» μπορούσε να διαβάσει κάποιος: «Ο περίφημος "Χρυσός Ναός", όπου ο επισκέπτης οφείλει να υπακούει σε μερικούς κανόνες, είναι το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης. Απαγορεύονται στον ευρύτερο χώρο του καπνός και αλκοόλ, ενώ άνδρες και γυναίκες πρέπει να εισέρχονται με καλυμμένο κεφάλι (μαντίλια διανέμονται δωρεάν στην είσοδο) και ανυπόδητοι.
Το Χάρι Μαντίρ Σαχίμπ είναι χτισμένο σε μια τετράγωνη λίμνη δίπλα σε ένα εκτυφλωτικά λευκό κτήριο, αποτελώντας για τους σιχ κάτι ανάλογο με την Κααμπά των μουσουλμάνων στη Μέκκα, καθώς οφείλουν να επισκεφτούν τουλάχιστον μια φορά τον ναό και να εξαγνιστούν στα νερά του Αμρίτ Σαμοβάρ (της Λίμνης της Αθανασίας). Στο εσωτερικό του, διακοσμημένο με ασήμι, χρυσάφι και ελεφαντόδοντο, ιερείς διαβάζουν διαρκώς ιερά κείμενα. Μοναδική εμπειρία είναι να ακούσει κάποιος νωρίς το πρωί από τα μεγάφωνα τις ψαλμωδίες (και ενώ την ίδια ώρα στα σπίτια τους πολλοί σιχ απαγγέλλουν στίχους από το Τζάπτζι που ξεκινά με τις φράσεις "Υπάρχει μόνο ένα υπέρτατο ον, η αιώνια αλήθεια, ο δημιουργός, απαλλαγμένο από μίσος, αθάνατο, μηδέποτε σαρκωθέν, αυθύπαρκτο, αντιληπτό με τη χάρη των γκουρού").
Το Γκούρου Κα Λάνγκαρ είναι το εστιατόριο όπου μοιράζονται δωρεάν γεύματα. Κάθε σιχ, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, το επισκέπτεται καθώς το γεύμα θεωρείται συμβολικό, ότι ενώνει τους πιστούς ανεξαρτήτως κάστας, ράτσας ή φύλου. Το Τζούμπι είναι δέντρο στο συγκρότημα του ναού που θεωρείται ότι φυτεύτηκε πριν από πέντε αιώνες και πως είναι ιερό, βοηθώντας τις γυναίκες να τεκνοποιήσουν αν δέσουν υφασμάτινες λωρίδες πάνω του.
Στην κύρια βορινή είσοδο του ναού υπάρχει ένας βικτωριανός πύργος με ρολόι που είχε πιάσει φωτιά στα γεγονότα του 1984, η Παρίκραμα. Στο απαστράπτον λευκό μάρμαρο είναι γραμμένα τα ονόματα όσων συνέβαλαν στην οικοδόμηση του ναού, ενώ διαρκώς ακούγονται ψαλμωδίες από γκουρού».
Οι Σιχ και τα πέντε «Κ»
Όπως τονίστηκε, στη συγκεκριμένη περιοχή κυριαρχούν οι Σιχ, οι οποίοι πιστεύουν στο ένα υπέρτατο ον, τους δέκα γκουρού και τις διδασκαλίες τους. Πρόκειται για «αποκαλυπτική» θρησκεία (αποκαλύφθηκε στον γκουρού Νάνακ) και εξειδικεύθηκε από τους εννέα διαδόχους του μεγάλους γκουρού με στοιχεία Ινδουισμού και Ισλάμ.
Με βάση τον κώδικα που ακολουθούν, τηρούν μια απλοϊκότητα που συμβολίζεται με το τουρμπάνι στα μαλλιά που δεν κόβουν ποτέ και το γένι. Προσεύχονται για το καλό όλων των όντων και ακολουθούν πρακτικές όπως η παράδοση νατ (γιόγκα), η νιτ νεμ (καθημερινή λειτουργία), το πατ (ανάγνωση ιερών κειμένων) ή η αμρίτ σανσκάρ (τελετουργία διαλογισμού της κοινότητας). Φέρουν δε τα πέντε «Κ»: κες (άκοπα μαλλιά), κάνγκα (ξύλινη χτένα), κάτσα (ειδικό ένδυμα), κάρα (μεταλλικό βραχιόλι) και κιρπάν (εγχειρίδιο) για λόγους τιμής και για να δηλώνουν τη θρησκευτική ταυτότητά τους.
Η υποστολή των δύο σημαιών
Από τις ατραξιόν της περιοχής είναι και η Γουάγκα, ένα διχοτομημένο (μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν) χωριό στην περιοχή του Παντζάμπ, όπου κάθε απόγευμα λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα και στις δύο πλευρές του συνοριακού φυλακίου Ατάρι η τελετή υποστολής των σημαιών. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι στρατιώτες των δύο χωρών, ανά ζεύγος αλλά και ομαδικά, κάνουν ακριβώς τις ίδιες τελετουργικές κίνησες, βηματισμούς κ.λπ., σαν να έχει προϋπάρξει κάποια χορογραφία στο «σόου», διότι περί «σόου» πρόκειται και μάλιστα «πατριωτικού», αφού έχουν στηθεί και εξέδρες τόσο στην πακιστανική πλευρά όσο και στην ινδική, όπου οι θεατές φωνάζουν συνθήματα υπέρ της χώρας τους σε συνθήκες που παραπέμπουν σε ποδοσφαιρικό αγώνα, χωρίς όμως ακρότητες.
Οι φυσιολάτρες γνωρίζουν πολλά για τη λίμνη Χάρικε στη περιοχή, στο μέσο της διαδρομής μεταξύ Αμριτσάρ και Φεροσεπούρ, που τραβάει το ενδιαφέρον των παρατηρητών πτηνών, καθώς φιλοξενεί περισσότερα από 350 σπάνια είδη που ταξιδεύουν από και προς Κίνα, Αφγανιστάν, Πακιστάν, ακόμη και μέχρι τη Σιβηρία.
Στο Αμριτσάρ έλαβε χώρα το 1919 μία από τις χειρότερες θηριωδίες των Άγγλων αποικιοκρατών, η σφαγή του Τζαλιανγουάλα Μπαγκ (από το όνομα του πάρκου της πόλης), η οποία είναι γνωστή και ως Σφαγή του Αμριτσάρ. Εκεί όπου είναι η Λίμνη του Νέκταρος της Αθανασίας, μέσα στην οποία είναι ο «Χρυσός Ναός». Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Όλα αυτά σε μια τεράστια χώρα, με πολλές «ενότητες» και διαφορές! Από τα χιονισμένα Ιμαλάια στον Βορρά μέχρι τον τροπικό Νότο της και από την έρημο του Ρατζαστάν στα δυτικά μέχρι τα δεκάδες ποτάμια και τα καταπράσινα τοπία στα ανατολικά, γεωμορφολογία, φυλές (λευκή, κίτρινη στα βόρεια, μαύρη σε ορισμένα νησιά), θρησκευτικές δοξασίες (ινδουιστές, μουσουλμάνοι, σιχ, χριστιανοί, ζωροάστρες, μπαχάι, βουδιστές), αισθητική, κουζίνα, τέχνες και πλήθος ακόμη στοιχείων συνθέτουν μικρογραφία της Ασίας.
Πληροφορίες από wikipedia, avgi.gr, Punjab Football Club (Facebook), rgpunjabfc (instagram)
