Για πρώτη φορά η χορευτική ομάδα Ερμιόνης «αγωνίστηκε» εκτός έδρας και τα πήγε περίφημα…

Όπως είχε γίνει γνωστό, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, συμμετέχει στο 4ο Φεστιβάλ «Χοροαρμενίσματα στην Αντίπαρο»!

Χορευτές και φίλοι της ομάδας γέμισαν ήδη το κυκλαδίτικο νησί με ήχους, αρώματα, χορούς και χαμόγελα από την Ερμιονίδα και ειδικότερα την Ερμιόνη. Ξεχώρισαν με τις φορεσιές τους και τα τραγούδια τους.

Δείτε εδώ και άλλα βίντεο από την εκδήλωση στην Αντίπαρο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Χορευτική Ομάδα Ερμιόνης (@xoreutikiomadaermionis)

Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο δημοφιλής ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, γνωστός μεταξύ άλλων και για τη θητεία του στο νεοελληνικό έργο, Μάνος Καρατζογιάννης παρουσιάζουν το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του», που ανέβηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, μαζί με τον «Επικήδειο» του ίδιου συγγραφέα σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του» με το Κρανίδι στην Ερμιονίδα να αποτελεί σταθμό της περιοδείας.

Συγκεκριμένα η παράσταση στο Κρανίδι θα παιχτεί στις 22 Ιουλίου (21:00), ημέρα Παρασκευή.

Πρόγραμμα περιοδείας:

8 Ιουλίου Μαλεβίζι Κρήτης στις 21:00
17 Ιουλίου Αλεξανδρούπολη στις 21:00
21 Ιουλίου Μεγαλόπολη στις 21:00
22 Ιουλίου Κρανίδι στις 21:00
23 Ιουλίου Αίγινα στις 21:00
27 Ιουλίου Χίος στις 21:00
28 Ιουλίου Μυτιλήνη στις 21:00
11 Αυγούστου Φεστιβάλ Νάξου, Πύργος Μπαζαίου στις 21:00

Οι ημερομηνίες των υπόλοιπων παραστάσεων θα ανακοινωθούν σύντομα.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης μόνος του στη σκηνή. Ξανά. Γίνεται «Αυτός».

Μιλά για το ξόδι κάποιου «Άλλου» και για το «Παντελόνι» του.

Στο πρώτο μέρος της παράστασης, μέσα από έναν σπαρταριστό «Επικήδειο» μας χαρίζει – για άλλη μια φορά – αβίαστα το γέλιο σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης.

Στο δεύτερο μέρος, το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται σπαρακτικός μονόλογος με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Η υποσυνείδητη ανάγκη του να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.

Άλλωστε, η πίκρα, η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, το καυστικό χιούμορ, η αγάπη και η νοσταλγία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο των συγκεκριμένων μονόπρακτων αλλά κι ολόκληρου του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που φέτος, εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τιμάμε τη μνήμη του και την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία μας.

Σημείωμα συγγραφέα

Η αγάπη μου για τους μονολόγους είναι παλιά, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε που για πρώτη φορά είδα πως υπάρχουν και θεατρικά αυτής της μορφής. Ήταν και πάλι στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έως τότε δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να υπάρχει μονόπρακτο με ένα μόνο πρόσωπο επί σκηνής – κι όμως να μην είναι ένα. Ούτε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν ένας ηθοποιός, όσο μάστορης κι αν είναι, να «μονολογεί» επί μισή ώρα επί σκηνής κι όμως να καθηλώνει τους θεατές.

«Αυτός και το πανταλόνι του»: Το 1957 – νομίζω την άνοιξη – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που ήδη είχε με πολύ μεγάλη επιτυχία παίξει μονολόγους σε πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, είχε μια τολμηρή ιδέα… να εμφανιστεί σ’ ένα πρόγραμμα αποτελούμενο όλο από μονολόγους.

Στον «Επικήδειο», το άλλο πρόσωπο, αυτό που χωρίς να φαίνεται και να ακούγεται συνομιλεί με το επί σκηνής, με ενδιέφερε όσο και το επί σκηνής πρόσωπο που βλέπουμε και ακούμε. Χωρίς να είναι παρών, ο θεατής θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίσει να τον φαντάζεται, να τον γνωρίζει, ακόμα και να μαντεύει και τις αντιδράσεις του. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρώτος εγώ έπρεπε να ξέρω εξίσου καλά με τον επί σκηνής χαρακτήρα και τον αφανή συνομιλητή του. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα διάλογο όπου αφαιρέθηκε ένας από τους δύο «λόγους». Για να αποκαλυφθούν και οι δύο μέσα από την οικονομία του ενός. Ποια η διαφορά; Τεράστια θα ’λεγα. Τόση που σαν συνήθη διάλογο αυτό το μονόπρακτο δε θα μού ’κανε κανένα κέφι να το γράψω.

Αυτή δα είναι και η μαγεία ενός μονολόγου, αυτή η μοναξιά του ενός προσώπου επί σκηνής, μοναξιά που ρευστοποιεί τα συγκεκριμένα του περίγυρου σε ύλη φαντασίας, ονείρου, σκέψης, δίνοντάς τους έτσι μιαν παραπανιστή σημασία και άπλα.

Η τόσο αστεία όσο και συγκινητική παράσταση – φόρος τιμής στον πατριάρχη του νεοελληνικού θεάτρου- που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα από την εταιρεία Όψεις Πολιτισμού, θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Αύγουστο και στον Πύργο Μπαζαίου στη Νάξο, γενέτειρα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, μια και η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με την αρωγή του Δήμου Νάξου και των μικρών Κυκλάδων.

Ταυτότητα παράστασης:

Ιάκωβος Καμπανέλλης (Από το πρόγραμμα της παράστασης της Γλυκερίας Καλαϊτζή «Άντρες σε κρίση» τη σαιζόν 2004 – 2005 για το Θέατρο Αμαλία και την Πειραματική Σκηνή Τέχνης).
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικό: Δημήτρης Καντάς
Κοστούμι: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου, Γιώργος Καβαλλιεράκης
Παραγωγή: Φεστιβάλ Νάξου, Όψεις Πολιτισμού, Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Πηγή: culturenow.gr

Μια έκθεση αφιερωμένη στη Λέσβο φιλοξενείται από το Σάββατο 11 Ιουνίου έως και τις 7 Ιουλίου (ώρες λειτουργίας 10:00-14:00) στον πολιτιστικό χώρο του Ιδρύματος «Βασίλης Παπαντωνίου» (πρώην Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα) «Σοφρώνη 13», στο Ναύπλιο.

Η αφορμή γι' αυτή την έκθεση δόθηκε όταν η εταιρία «Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου» έκανε μια δωρεά για τη συντήρηση, μεταξύ άλλων, δυο γυναικείων λεσβιακών ενδυμασιών από τη συλλογή του ΙΒΠ.

Στην έκθεση παρουσιάζονται, εκτός από ενδύματα, σπάνια κεντήματα, κεραμικά, ξύλινα και άλλα αντικείμενα από τη συλλογή του ΙΒΠ.

Η Λέσβος είναι ένα ιδιαίτερο νησί, με μεγάλη παράδοση στη λαϊκή τέχνη και κυρίως την κεραμική, με γνωστά εργαστήρια όπως του Κουρτζή, του Σταμάτη, του Κουβδή κλπ.

Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ήταν ότι απαγορευόταν να φύγουν από το νησί οι παλιές ξυλόγλυπτες κασέλες. Η εξαγωγή μιας κασέλας που εκτίθεται στο Μουσείο «Β. Παπαντωνίου» έγινε με ειδική άδεια από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μυτιλήνης στις 29.6.1973.

Τέλος, στο Μουσείο, στην προθήκη του ισογείου, εκτίθενται δυο έργα του γνωστού λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, που καταγόταν από τη Λέσβο.

Τον 16ο αιώνα Ισπανοί ιεραπόστολοι έφθασαν σε μια περιοχή της λεκάνης του Αμαζονίου που σήμερα αποτελεί έδαφος της Βολιβίας. Πρόκειται για την περιοχή Llanos de Mojos στην οποία οι ιεραπόστολοι βρήκαν κάποιες μικρές κοινότητες ανθρώπων να ζουν σε συνθήκες απομόνωσης. Οι κάτοικοι αυτών των κοινοτήτων ονομάστηκαν Casarabe και μέχρι τώρα πιστευόταν ότι το μέγεθος αυτών των κοινοτήτων ήταν διαχρονικά μικρό και δεν αναπτύχθηκε εκεί κάποιος άξιος αναφοράς πολιτισμός.

Γενικότερα η κρατούσα επιστημονική άποψη μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα ήταν ότι οι συνθήκες στον Αμαζόνιο με την υψηλή υγρασία και τις συχνές πλημμύρες του ποταμού καθιστούσαν αδύνατη την μόνιμη εγκατάσταση ανθρώπων εκεί και πολύ περισσότερο την ανάπτυξη μεγάλου εύρους πολιτισμών. Οι ειδικοί θεωρούσαν ότι μόνο κάποιες ολιγομελείς φυλές κυνηγών-τροφοσυλλεκτών μπορούσαν να ζήσουν επί μακρόν στις περιοχές του Αμαζονίου.

Διεθνής ερευνητική ομάδα με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Nature» κάνει, όμως, λόγο για ένα άγνωστο μέχρι σήμερα μεγάλο και πολύ ενδιαφέροντα πολιτισμό που υπήρξε εκεί για περίπου μια χιλιετία. Οι ερευνητές χρησιμοποιήσαν την τεχνική χρήσης λέιζερ LIDAR, η οποία εξελίσσεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια και έχει πολλών ειδών εφαρμογές. Μια από αυτές είναι η χρήση των συστημάτων LIDAR στα αυτόνομα αυτοκίνητα.

Με τη χρήση ενός συστήματος LIDAR οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μέσα στο πυκνό τροπικό δάσος βρίσκονται αθέατα τα ερείπια και οι δομές δύο μεγάλων αστικών κέντρων με έκταση πολλών χλμ. το καθένα από αυτά. Κάποια ευρήματα προηγούμενων ερευνών στην περιοχή είχαν υποδείξει την ύπαρξη των δύο πόλεων που ονομάστηκαν Cotoca και Landívar.

Οι αρχαιολογική κοινότητα ήταν, όμως, μέχρι τώρα δύσπιστη για το κατά πόσο επρόκειτο για δύο μεγάλα οργανωμένα αστικά κέντρα ή αν ήταν απλά δύο απομονωμένες κοινότητες απλά με λίγο περισσότερο πληθυσμό από όσο πιστευόταν μέχρι σήμερα.

Η νέα έρευνα δείχνει την ύπαρξη δύο πόλεων με ένα σύμπλεγμα ανυψωμένων σε πολλές περιπτώσεις δρόμων που συνέδεαν μια σειρά από οικισμούς που εκτείνονταν στην ευρύτερη περιοχή. Υπήρχαν δεξαμενές, κανάλια και γενικότερα υποδομές και εγκαταστάσεις μεταφοράς και διαμερισμού του νερού. Υπήρχαν επίσης κωνικές πυραμίδες ύψος περίπου 20 μέτρων.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι ο πολιτισμός αυτός εμφανίστηκε γύρω στο 500 μ.Χ και για κάποια αιτία που δεν γνωρίζουμε ακόμη έπαψε να υπάρχει περίπου στο 1,400 μ.Χ δηλαδή περίπου ένα αιώνα πριν φτάσει στην αμερικανική ήπειρο ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Όπως είναι ευνόητο αναμένεται τώρα η οργάνωση νέων αποστολών εξερεύνησης της ζούγκλας της περιοχής αυτής για τον εντοπισμό νέων ευρημάτων του πολιτισμού των Casarabe.

Πηγή: naftemporiki.gr

Το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα «Β. Παπαντωνίου» άλλαξε όνομα 48 χρόνια μετά την ίδρυσή του…

Η νέα επωνυμία είναι πλέον Ίδρυμα Βασίλη Παπαντωνίου (ΙΒΠ)/Basil Papantoniou Foundation (BPF) – ΦΕΚ αριθ. 2778/3.6.2022.

Η αλλαγή της επωνυμίας κρίθηκε αναγκαία από την Πρόεδρο Ιωάννα Παπαντωνίου και τα μέλη του νέου ΔΣ του Ιδρύματος, καθώς οι λέξεις «Πελοποννησιακό» και «Λαογραφικό» δεν συνάδουν πλέον με τους σκοπούς του ΙΒΠ.

Σκοπός του Ιδρύματος είναι η έρευνα, καταγραφή, μελέτη, διάσωση και διάδοση του νεότερου ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού εν γένει και σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις του.

Με την ευκαιρία, το νέο 9μελές Διοικητικό Συμβούλιο του ΙΒΠ αποτελείται από τους:

– Ιωάννα Παπαντωνίου, Πρόεδρο

– Γεωργία Σαμαρά, Αντιπρόεδρο

– Βιργινία Ματσέλη, Γενική Γραμματέα

– Γεώργιο Πατρινιό, Ταμία

– Ιωάννη Ζέρβα, Πλάτωνα-Ζαχαρία Μαυρομούστακο, Μαρία Μούλιου, Αθηνά Μαχά και Κωνσταντίνο Καράπαυλο, μέλη