Πέθανε, σε ηλικία 83 ετών, η αγαπημένη ηθοποιός Ντίνα Κώνστα, σκορπώντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο. Την είδηση έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας, με ανάρτησή του στο Facebook.

Aν και ξεκίνησε την καριέρα της με δραματικούς ρόλους, η Ντίνα Κώνστα έγινε γνωστή και αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό μέσα από τον ρόλο της Ντένης Μαρκορά στη σειρά «Δύο Ξένοι».

Η Ντίνα Κώνστα γεννήθηκε το 1938 και μεγάλωσε στη Σάμο. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ την ίδια εποχή εργαζόταν σε εταιρεία χρωμάτων για να πληρώσει τις σπουδές της. Σπούδασε υποκριτική κρυφά από τους γονείς της και είχε καθηγήτρια τη Μαίρη Αρώνη.

«Είμαι αυτοκαταστροφικό άτομο. Με ενοχές και πάρα πολλά συμπλέγματα. Γι' αυτό και κάνω αυτή τη δουλειά», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της. Πρωτοεμφανίστηκε στην Ελεύθερη Σκηνή το 1965. Ασχολήθηκε κυρίως με το ελεύθερο θέατρο, ενώ δούλεψε επτά χρόνια στο Εθνικό. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 συμμετείχε σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές. Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους που υποδύθηκε ήταν στις σειρές «Τρεις Χάριτες», «Δις Εξαμαρτείν», το «Σόι μας» και «Δύο ξένοι». 

Από τις πιο αλησμόνητες εμφανίσεις της στο θέατρο ήταν στην παράσταση «Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας» που αφορούσε στη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου. Όπως είχε δηλώσει ήταν ρόλος- ρίσκο και το σκέφτηκε πολύ πριν τον αποδεχτεί.

Η Ντίνα Κώνστα είχε βάλει υποψηφιότητα με τον Συνασπισμό στις Ευρωεκλογές του 1999, στις βουλευτικές εκλογές του 2000 και στις βουλευτικές εκλογές του 2004.

«Είχαμε μια καταπληκτική βιβλιοθήκη στο σπίτι στο χωριό. Από την ιταλική κατοχή θυμάμαι την ημέρα που ένας Ιταλός μού έδωσε μια σοκολάτα και μου είπε “mama, mama”. Οι Ιταλοί ήταν πιο αλέγκροι από τους Γερμανούς, αλλά πεινάσαμε πολύ. Μας έπαιρναν όλη την παραγωγή από τα χωράφια και όλο το λάδι. Η μάνα μου αναγκαζόταν να κρύβει κουνέλια στο υπόγειο μέσα σε μεγάλα κιούπια. Η γιαγιά ήταν πάντα εχθρική, και απέναντι στη μάνα και απέναντι στα παιδιά. Πρόσφυγες μας ανέβαζε, πρόσφυγες μας κατέβαζε», είχε δηλώσει για τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, επειδή δεν της άρεσε η δέσμευση του γάμου. Είχε δηλώσει πως έγινε ηθοποιός επειδή ήταν αυτοκαταστροφικό άτομο.

Όπως αναφέρθηκε, την είδηση έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας, μέσα από το προφίλ του στο Facebook.

Η ανάρτηση του Σπύρου Μπιμπίλα

«Μόλις πληροφορήθηκα από τον πατέρα Συμεων το θλιβερό νέο που θα μας γεμίσει όλους πόνο! Η πολυαγαπημένη μας, η σπουδαία ηθοποιός, η αγωνίστρια δημοκράτισσα, η πολυτάλαντη συνάδελφος και ταυτόχρονα χαμηλών τόνων κι αθόρυβη φίλη μας έφυγε από κοντά μας σήμερα στις 7 το πρωί… Ντινακι μας, που μας χάρισες τόσες σπουδαίες ερμηνειες στο Θέατρο κι ανεπαναληπτες δημιουργίες κάθε ειδους στην τηλεόραση θα μας λείψεις πολύ!!!! ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ», έγραψε ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Η Άλκηστη του Ευριπίδη, από τον Γιόχαν Σίμονς, ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου την Παρασκευή (01/07) και το Σάββατο (02/07) και πρόσφερε μαγικές στιγμές.

Σε μια συμπαραγωγή των Schauspielhaus Bochum – Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και με πολλές πρόβες να γίνονται στη Γερμανία. Το σπουδαίο αυτό θεατρικό γεγονός άνοιξε τα φετινά Επιδαύρια… 

Ο Γιόχαν Σίμονς αγαπά τη Μουσική και της δίνει ρόλο πρωταγωνιστή – Τι έγινε στις πρόβες

Μια γυναίκα θυσιάζει τη ζωή της.
Ο άνδρας της γλιτώνει τον θάνατο.
Ένα εκκλησιαστικό όργανο τους συνοδεύει.

Στο Μπόχουμ της Γερμανίας, έγιναν οι πρόβες για την Άλκηστη του Ευριπίδη υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του καταξιωμένου Ολλανδού σκηνοθέτη Γιόχαν Σίμονς, σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή του Schauspielhaus Bochum και εκ των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής θεατρικής πρωτοπορίας.

Ο αυτοσχέδιος καταυλισμός τους, που ανυπομονούσε να δει κάποιος σε παγκόσμια πρώτη στην Επίδαυρο, είχε στηθεί στον πέμπτο όροφο του Schauspielhaus Bochum. Εκεί και το εκκλησιαστικό όργανο που παίζει ζωντανά τη μουσική από την Άλκηστη του Γκλουκ, μεταγραμμένη από τον Βέλγο συνθέτη Steven Prengels.

Ο Γιόχαν Σίμονς αγαπά τη Μουσική και της δίνει ρόλο πρωταγωνιστή: «Τα κείμενα οδηγούν τις σκέψεις, ενώ η Μουσική αφήνει ελεύθερα τα συναισθήματα να υπάρξουν», λέει, ενώ αποκαλύπτει ότι στην παράσταση, εκτός από Γκλουκ θα ακούσουμε και ένα σύγχρονο ποπ τραγούδι. «Για μένα η μουσική είναι η ανώτατη μορφή τέχνης. Η μουσική αιωρείται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη», σημειώνει και προσθέτει συγκεκριμένα για την Άλκηστη: «Η ύπαρξη της Μουσικής ανάμεσα στη δράση δίνει στο θεατή ελεύθερο χώρο, μια ανάσα για να μπορέσει να κάνει τις προσωπικές του σκέψεις του και να κυλιστεί στα συναισθήματά του».

Οι πρόβες ήταν συνεχείς και ο Σίμονς έδινε πάντα οδηγίες στους ερμηνευτές του – τέσσερις τραγουδίστριες που ενσαρκώνουν τον Χορό και μια ομάδα εξαίρετων ηθοποιών, μισοί Γερμανοί και μισοί Ολλανδοί. Κυρίως τους διόρθωσε το βλέμμα: πρέπει να κοιτούν ψηλά και όχι ίσια, όπως θα έκαναν σε ένα κλειστό θέατρο. Όλοι τους ανυπομονούν για την Επίδαυρο. Για τη μοναδική εμπειρία να ερμηνεύσουν την ευριπίδεια Άλκηστη, που τόσο καιρό μελετούν, στον τόπο που της αρμόζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, στο μαγευτικό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Εκεί θα τεθούν και όλα τα ερωτήματα του έργου, μέσα από την ανάγνωση του Σίμονς: Ο ρόλος του λευκού αρσενικού που πρέπει να ζήσει. Ο φόβος του για τον θάνατο και ο εγωκεντρισμός του. Η ηρωΐδα Άλκηστη που καλείται να θυσιαστεί γα τον άντρα της τον Άδμητο. Η εκκωφαντική σιωπή της. Ο ρόλος της αγάπης. Η σημασία της απώλειας. Κι ύστερα, τα παιδιά που μένουν πίσω. Παιδιά που θρηνούν για τη μάνα τους. Παιδιά που πενθούν, αλλά και ένα αγόρι που μεγαλώνει σαν τον πατέρα και τον παππού του. Άλλος ένας λευκός άντρας.

Όπως λέει ο ίδιος, αυτό το κείμενο του Ευριπίδη το επέλεξε γιατί πρόκειται για μια «καθαρή ιστορία, ένα παραμύθι, χωρίς αμφισημίες». Είχε επίσης στα χέρια του την «εξαιρετική» διασκευή της Καναδής ποιήτριας Αnne Carson, η οποία τον γοήτευσε και πάνω σε αυτή πάτησε η δραματουργία της Susanne Winnacker. «Η Άλκηστη είναι να σατυρικό δράμα», σχολίαζε ο Σίμονς και συνέχισε: «Αυτό που παρακολουθούσαν οι θεατές μετά τις τραγωδίες για να νιώσουν μια ανακούφιση, μια ανάταση».

Και όλα αυτά σε έναν άδειο χώρο, όπου δεσπόζει μονάχα το εκκλησιαστικό όργανο. Ο λόγος για την εικαστική πρόταση του σπoυδαίου σκηνογράφου Johannes Schütz, η οποία δεν περιλαμβάνει παρεμβάσεις στην ορχήστρα, αλλά απέξω. Πώς βλέπουν το σκηνικό της Άλκηστης Σίμονς και Σύτς; Έξω από την ορχήστρα θα στηθεί ένας καταυλισμός, ένα σκηνικό περιπλανώμενου θιάσου: μερικά τροχόσπιτα, σκηνές, πλαστικές καρέκλες, μια νεκροφόρα... Πάνω στα δέντρα θα προβάλλονται οι στίχοι από τα έργα. Στίχοι στα αρχαία ελληνικά.

Λέει ο Σίμονς: «Η ομάδα των ηθοποιών, η ομάδα μας, θα έρθει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για λίγο και ύστερα θα φύγει». Στο κυκλικό αυτό θέατρο, που μοιάζει με μια πελώρια αγκαλιά, οι νομάδες-ηθοποιοί θα γίνουν ένα με το κοινό, κι ύστερα θα τραβήξουν για αλλού.

Ως νομαδικό σύνολο, όμως, που έχει τους δικούς του κανόνες και κώδικες, έχει σκεφτεί ο Σίμονς και τον κόσμο της Άλκηστης. «Όχι σαν έναν κόσμο διανοουμένων. Όχι σαν έναν κόσμο που προσομοιάζει με τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Γι' αυτό και οι κώδικες του μπορεί να είναι ανοίκειοι. Ένα χαστούκι ή ένα σπρώξιμο μπορεί να μην είναι τόσο κατακριτέα».

Όλοι και όλα τα παραπάνω μεταφέρθηκαν στην Επίδαυρο. Το σπουδαίο αυτό θεατρικό γεγονός άνοιξε τα φετινά Επιδαύρια.

Λίγα λόγια για τον Γιόχαν Σίμονς

Γεννημένος το 1946 στην Ολλανδία, με σπουδές χορού στην Ακαδημία του Ρότερνταμ και υποκριτικής στη Θεατρική Ακαδημία του Μάαστριχτ, ο Γιόχαν Σίμονς είναι εκ των ιδρυτών του εμβληματικού Theater Hollandia μαζί με τον μουσικό Πωλ Κουκ. Από την ίδρυσή του το 1985, το Theater Hollandia επιλέγει μια ριζοσπαστική προσέγγιση απέναντι στα κείμενα, ρίχνοντας βάρος στη μουσική διάσταση του λόγου και στοχεύοντας στη μουσικότητα της παράστασης. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι η συστηματική ενασχόληση του Hollandia με την αρχαία τραγωδία από το 1989, και αφότου δούλεψε πάνω στον Προμηθέα, έχει δώσει σημαντικές σκηνικές προτάσεις, όπου η μουσική συνδυάζεται με τον χορό, την εικαστική έκφραση και την περφόρμανς.

Το 2001 ο Σίμονς έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του θεατρικού οργανισμού ZT/Hollandia και το 2005 ανέλαβε το βελγικό Publiekstheater, το οποίο μετονόμασε σε NTGent, δίνοντας νέα καλλιτεχνικά ερεθίσματα και σκηνοθετώντας μεταξύ άλλων κλασικά έργα του Αισχύλου και του Μπέκετ, και σενάρια των Κριστόφ Κισλόφσκι και Μπίλλι Γουάιλντερ.

Το 2009 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Γάνδης. Από το 2010 έως το 2015 ο Σίμονς ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του βραβευμένου επί των ημερών του Münchner Kammerspiele. Το 2014 έλαβε το γερμανικό θεατρικό βραβείο Der Faust για την παράσταση Ο θάνατος του Νταντόν. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε επίσης με το θεατρικό βραβείο του Βερολίνου, αλλά και με το Prinz Bernhard Kulturfonds Preis, το σημαντικότερο καλλιτεχνικό βραβείο των Κάτω Χωρών, για τη συνολική προσφορά του στο θέατρο εντός και εκτός συνόρων.

Από το 2015 έως το 2017 ο Σίμονς ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής της Ruhrtriennale και επέστρεψε στο NTGent ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, ενώ από τη σεζόν 2018/2019 έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Schauspielhaus Bochum.

Στην Ελλάδα το κοινό τον έχει γνωρίσει στο Ηρώδειο με τις Βάκχες του Ευριπίδη (2002) και με το Καζιμίρ και Καρολίνα του Χόρβατ (2009), σε συν-σκηνοθεσία με τον συνεργάτη του Paul Koek, ενώ είναι η πρώτη φορά που θα τον δούμε στην Επίδαυρο. Μαζί του ένα καστ καταξιωμένων και νεότερων διεθνών –Γερμανών και Ολλανδών– ηθοποιών, μεταξύ των οποίων και ο βραβευμένος με EMMY α' ανδρικού ρόλου Πιερ Μπόκμα.

Το έργο:

Από τα πιο αλλόκοτα έργα του Ευριπίδη, στο μεταίχμιο μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, η Άλκηστη αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άντρα της. Θρήνοι, διαπραγματεύσεις, διαφωνίες. Ποιος δεν φοβάται να πεθάνει; Ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει; Εντέλει, ο Ηρακλής κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την Άλκηστη, μόνο που τώρα η ηρωίδα είναι μια ξένη για την οικογένειά της.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία Johan Simons
Δραματουργία Susanne Winnacker
Σκηνικά Johannes Schütz
Κοστούμια Greta Goiris
Μουσική σύνθεση Steven Prengels
Φωτισμοί Bernd Felder
Βίντεο Voxi Bärenklau
Σχεδιασμός ήχου Will-Jan Pielage
Φωνητική διδασκαλία Roswitha Diericks
Βοηθός σκηνοθέτη David Goldmann
Βοηθοί σκηνογράφου Ingrid Pons i Miras, Anita Ackva
Βοηθοί ενδυματολόγου Flora Kruppa, Isabela Voicu
Κατασκευές Oliver Kroll
Διεύθυνση σκηνής Uwe Marx
Τεχνικός σκηνικών Frank Engel
Τεχνικός βίντεο Nils Jäger
Τεχνικός ήχου Jordy Zoet
Ραδιοτεχνικός Yannick de Wit
Συνεργασία στα κοστούμια Hannah Brüggemann, Cornelia Fischer, Britta Brodda
Υποβολέας Isabell Weiland
Καλλιτεχνική διεύθυνση - Ειδική συμμετοχή Sabine Krüger
Καλλιτεχνικό γραφείο Beatrix Feldmann
Οδηγός Ali Tugrul

Παίζουν Anne Rietmeijer (Άλκηστη), Steven Scharf (Άδμητος), Elsie de Brauw (Τροφός), Pierre Bokma (Ηρακλής), Stefan Hunstein (Πατέρας), Dominik Dos-Reis, Ann Göbel (Παιδιά), Viktor IJdens (Απόλλων), Lukas von der Lühe (Θάνατος)

Συμμετέχουν Antonia Busse σοπράνο, Natalija Radosavljevic σοπράνο, Sarah-Léna Winterberg άλτο, Luzia Ostermann άλτο, Christopher Bruckman / Boris Gurevich εκκλησιαστικό όργανο

Συμπαραγωγή Schauspielhaus Bochum – Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Πηγή: naftemporiki.gr, aefestival.gr

Φωτογραφίες: aefestival.gr

Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ

«Πέτα μπουκάλια με μηνύματα στη θάλασσα. Κάποτε κάποιος θα τα βρει και θα τα διαβάσει…». Τη συμβουλή αυτή είχε δώσει πριν χρόνια ο σπουδαίος Λουκιανός Κηλαηδόνης στην Κάτια Πάσχου, όταν η ίδια έκανε τα πρώτα της βήματα, μαθήτρια ακόμα στο ωδείο.

Η Κάτια Πάσχου, σημαντική σήμερα ελληνίδα υψίφωνος, με ξεχωριστή και λαμπρή σταδιοδρομία, με διεθνή ακτινοβολία, κράτησε ως φυλαχτό τα λόγια του αγαπημένου συνθέτη Λουκιανού…

Ήρθε μάλιστα η ώρα να… πετάξει και η ίδια μπουκάλια με μηνύματα στη θάλασσα. Μόλις ολοκληρώθηκε η παραγωγή του έργου «Το Τραγούδι της Λητώς», μια εξαιρετική δουλειά, η
οποία ήδη ανεβαίνει σε διεθνείς πλατφόρμες, για την οποία τονίζει ότι είναι ένα… μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι που πέταξε στον «ωκεανό» του διαδικτύου.

H Κάτια Πάσχου, υψίφωνος, θεατρολόγος της Φιλοσοφικής Αθηνών, Υπότροφος Ιδρύματος Ωνάση, απόφοιτος του Mannes College of Music της Νέας Υόρκης, ξεκινώντας το 2000 τα
πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ύστερα από το ντεμπούτο της στο Carnegie Hall το 2008, έχει εμφανιστεί εντός και εκτός Ελλάδος σε ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου του λυρικού θεάτρου ως και σύγχρονα έργα.

Έχει στο ενεργητικό της σημαντικές συνεργασίες με την Εθνική Λυρική Σκηνή αλλά και τις ορχήστρες ΚΟΑ, ΕΡΤ, Δήμου Αθηναίων, ενώ παράλληλα ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα με όραμα τη διεύρυνση του κοινού της όπερας δημιουργώντας ανατρεπτικές παραστάσεις κλασικής μουσικής, αλλά και εκπαιδευτικά προγράμματα στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

Από το 2015 μελετά με τον παγκοσμίου φήμης βαθύφωνο και μέντορα Δημήτρη Καβράκο, ενώ η ίδια διδάσκει φωνητική από το 2020 στο Ωδείο Kodály.

Η σπουδαία ελληνίδα υψίφωνος μίλησε στην ενημερωτική ιστοσελίδα «politisargolidas.gr» για το «τραγούδι της Λητώς, την μέχρι τώρα πορεία της, τα όνειρα της, ενώ έστειλε και ένα
μήνυμα στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την όπερα.

-Κάτια, θα ήθελες να ξεκινήσουμε από την τελευταία σου σπουδαία δουλειά, «Το τραγούδι της Λητώς» που ανεβαίνει τώρα στις διεθνείς πλατφόρμες; Τι είναι για σένα η Λητώ;

«Ήθελα να βρω μια προσωπικότητα της νεώτερης Ελλάδας, μια γυναίκα σύγχρονη, που να αγαπάει πολύ τον άντρα της, να έχει δημιουργήσει γύρω του έναν όμορφο κόσμο... μία Ελληνίδα που να είχε ζήσει τον απόλυτο έρωτα μέσα στον γάμο. Συνήθως οι ηρωίδες της όπερας πεθαίνουν για τον απόλυτο έρωτα, αλλά δεν ζουν τον γαμήλιο έρωτα. Η Λητώ έζησε όμως αυτήν την ευτυχία».

-Πώς ξεκίνησε η… γνωριμία σου με τη Λητώ;

«Το 2018 ήμασταν σε αναζήτηση ενός χώρου που θα μπορούσε να φιλοξενήσει μουσικοθεατρικά αναλόγια κλασικής μουσικής σε μια ζεστή και οικεία ατμόσφαιρα. Στην Οικία του Άγγελου & της Λητώς* Κατακουζηνού, που τώρα λειτουργεί ως σπίτι- μουσείο, κατά τη δεκαετία του 60, το ζεύγος των Κατακουζηνών που είχε έντονη δράση και θέση στον πνευματικό κόσμο της εποχής, πραγματοποιούσε πολλές εκθέσεις έργων τέχνης, βραδιές φιλολογικές και μουσικές. Μάλιστα ο Μάνος Χατζιδάκις παρουσίασε τον «Μεγάλο Ερωτικό» πρώτη φορά στο σαλόνι της Λητώς… Η κα. Πελοποννησίου, μουσειολόγος και επιμελήτρια της Οικίας, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, η ψυχή του Ιδρύματος, συνεχίζει αυτές τις εκδηλώσεις τέχνης με πολλή αγάπη, αλλά και μεγάλη επιτυχία.

Ύστερα από δύο σειρές συναυλιών μας που φιλοξένησε στο σαλόνι της Λητώς και του Άγγελου, η κυρία Πελοπονηννησίου μου πρότεινε να σχεδιάσουμε μαζί μια εκδήλωση για την επέτειο των 10 ετών του Ιδρύματος Κατακουζηνού, και μου χάρισε το βιβλίο της Λητώς «Άγγελος Κατακουζηνός, Ο Βαλής μου». Ουσιαστικά το βιβλίο αυτό μέσα από την ιστορία αγάπης του ζευγαριού, παρουσιάζει ένα μεγάλο μέρος της ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Το βιβλίο αυτό το έδωσα με τη σειρά μου στον κορυφαίο στιχουργό, Νίκο Μωραΐτη. Ήταν καλοκαίρι όπως τώρα, και θα έπαιρνε το βιβλίο μαζί του να το διαβάσει τον Αύγουστο στις
διακοπές του. Πριν περάσουν δέκα μέρες μου έστειλε επτά τραγούδια, τόσο μεστά που δεν μπορούσες να αλλάξεις ούτε μία λέξη. Ήταν επτά επεισόδια, επτά κεφάλαια από το βιβλίο
της Λητώς που μελοποίησε μοναδικά ο Χρίστος Παπαγεωργίου, βραβευμένος πιανίστας και συνθέτης, γεφυρώντας το χθες με το σήμερα, μέσα από ηχοχρώματα του κλασικού πιανιστικού ρεπερτορίου μέχρι το μιούζικαλ και το ελληνικό στοιχείο.

Την επόμενη χρονιά παρουσιάσαμε το έργο με τον εξαίρετο πιανίστα Απόστολο Παληό πάλι στην Οικία με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Πάρι Μέξη, και αργότερα στη γενέτειρα του Άγγελου, τη Λέσβο. Πριν από ένα χρόνο το ηχογραφήσαμε στο στούντιο της Massive Productions με το Βαγγέλη Φάμπα. Τώρα αναρτάται σε διεθνείς πλατφόρμες από τη «Subways Music» με την αμέριστη αρωγή του Σοφοκλή Σαπουνά που είναι θερμός υποστηρικτής του "Τραγουδιού της Λητώς" από την πρώτη μέρα της γέννησης του έργου. Πραγματικά θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όλους τους υπέροχους ανθρώπους, δημιουργούς και συντελεστές, του "Τραγουδιού της Λητώς"».

-Πώς είναι να κοιτάς από την κορυφή;

«Όχι, δεν βλέπω από την κορυφή προς τα κάτω, δεν βρίσκομαι στην κορυφή. Η κορυφή άλλωστε για μένα είναι και μια ψευδαίσθηση. Δεν θέλω να πάω ψηλά. Θέλω να πάω βαθιά».

-Σίγουρα έχεις πολλά ακόμα όνειρα να υλοποιήσεις…

«Η αλήθεια είναι ότι είχα πάρα πολλά όνειρα. Περισσότερα από τα οποία τα υλοποίησα, και είμαι πολύ ευγνώμων. Βέβαια υπάρχουν και όνειρα που δεν έχω πραγματοποιήσει ακόμα. Σίγουρα η αναγνώριση σου ανοίγει το δρόμο για τα όνειρά σου, όμως εύκολα μπορεί να σε αποπροσανατολίσει».

-Γυρίζοντας από τις σπουδές στην Αμερική ποιοι ήταν οι στόχοι και οι προτεραιότητες που είχες θέσει;

«Επιστρέφοντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρούσα ότι ως μια ανανεωτική παρουσία στον χώρο, με νέες ιδέες, θα μπορούσα να παρουσιάσω σε ανατρεπτικά μέρη και με μη αναμενόμενο τρόπο κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα της όπερας. Εκεί πρώτα σκεπτόμουν ότι μπορούσες να κερδίσεις το ενδιαφέρον του νεανικού κοινού και σταδιακά να το προσελκύσεις στις κεντρικές σκηνές, όπου θα παρακολουθεί, έχοντας ήδη μυηθεί, μία ολοκληρωμένη παράσταση».

-Ποιος είναι ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού που έρχεται να παρακολουθήσει όπερα;

«Το 2010 ύστερα από έρευνα εντόπισα ότι υπήρχε ένα κενό επικοινωνίας κοινού και όπερας στο νεανικό κοινό, μιας και μέχρι τα 15 του ένα παιδί μπορεί να πάει με το σχολείο και μετά πάλι ως ενήλικας από 35 και πάνω. Στόχευσα στο πως θα γνωρίσω την όπερα στο κοινό με ηλικιακό πυρήνα τα 25 ετή.

Βέβαια, τα μεγάλα έργα «μιλούν» από μόνα τους στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν χρειάζεται να… τα αλλοιώνουμε για να γίνουν κατανοητά ή προσιτά. Χρειαζόταν μόνο ένας τρόπος προσέγγισης του κοινού αυτού λαμβάνοντας υπόψιν τις συγκεκριμένες συνήθειες στην ψυχαγωγία του».

-Θα ήταν προτιμότερο να μην είχαν… πειραχθεί τα μεγάλα αυτά έργα και ας μην γινόταν το άνοιγμα στις πιο νεανικές ηλικίες;

«Όχι, πρέπει το κοινό να ανανεώνεται. Αλλά με σεβασμό προς τα έργα. Για μένα σήμερα πρωτοπορία και ανατροπή είναι να επιστρέψει ένας καλλιτέχνης στις βαθιές ρίζες του και από εκεί εκφράζοντας την αλήθεια του να συνδέσει το χθες με το σήμερα».

-Διδάσκεις και στο ωδείο. Ποια η σχέση σου με τα νέα παιδιά;

«Πιο πολύ με ενδιαφέρει να τους δώσω έναν τρόπο σκέψης, σφαιρική αντίληψη και κριτική σκέψη του αντικειμένου, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν όλες τις συνθήκες.

Για τον ίδιο λόγο, δημιούργησα το 2015 με έδρα το Ίδρυμα Θεοχαράκη και ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα ολιστικής προσέγγισης, ώστε οι νέοι τραγουδιστές να πάρουν το… βάπτισμα του πυρός επί σκηνής. Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη να παρακολουθώ την εξέλιξη αυτών των παιδιών στα μουσικά δρώμενα της χώρας».

-Πώς είναι η συνεργασία με το ίδρυμα Θεοχαράκη

«Με το ίδρυμα Θεοχαράκη συνεργαζόμαστε πάνω από δέκα χρόνια. Ο διευθυντής του Ιδρύματος, κ. Παπαθανασίου, μου έχει δώσει βήμα να υλοποιήσω πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα – και πολλά από τα όνειρά μου- και τον ευχαριστώ πολύ. Εξ αυτών το παλαιότερο, η Συμμετοχική Όπερα, δικής του σύλληψης και εμπνεύσεως, επιστρέφει το 2022-2023, με τις Μεγάλες Άριες της Μαρίας Κάλλας, για τον εορτασμό των 100 ετών από τη γέννηση της μεγάλης καλλιτέχνιδας.

Με αφορμή τα 200 χρόνια της Επανάστασης είχα την τιμή να συμμετέχω στον κύκλο συναυλιών Φιλελληνικής Μουσικής της Πρωτοβουλίας 1821 που έλαβαν χώρα επίσης στο ζεστό, υπέροχο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Β&ΜΘεοχαράκη».

-Τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που όνειρο τους είναι να ασχοληθούν με την όπερα;

«Πάντα πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τραγουδήσουν. Για να πάμε όμως από το απλό τραγούδι, που είναι στη φύση του ανθρώπου, στην όπερα χρειάζεται να συγκεντρώνεις τόσα πολλά χαρίσματα, δεξιότητες και ποιότητες, και διαθέτοντας όλα αυτά μαζί να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου σε επίπεδο του πρωταθλητισμού. Και παράλληλα, να αναπτύξεις το ψυχικό εύρος, για να εκφράσεις αυτά τα μεγάλα συναισθήματα. Και να μη σταματάς ποτέ τη μελέτη.

Αυτά έμαθα μέσα από τη μαθητεία μου δίπλα στο μεγάλο δάσκαλο και μέντορα, Δημήτρη Καβράκο, ο οποίος αποτελεί για μένα φωτεινό παράδειγμα ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος. Του οφείλω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου γιατί με καθοδηγεί ώστε να έχω τη βάση και τη σταθερότητα που απαιτεί αυτή η Τέχνη, και να αναζητώ όλο και πιο βαθιά την ουσία της».

-μια ευχή που θα ήθελες να μοιραστείς κλείνοντας;

«Θα ήθελα ο κόσμος να αγαπούσε περισσότερο το ωραίο. Τότε θα έπαιρνα ακόμη μεγαλύτερη δύναμη να συνεχίσω να δημιουργώ στο μέλλον. Συνεχίζω όμως κρατώντας μέσα μου σας φυλαχτό τη σοφή αυτή φράση: «Πέτα μπουκάλια με μηνύματα στη θάλασσα. Κάποτε κάποιος θα τα βρει και θα τα διαβάσει…».

• Το Τραγούδι της Λητώς σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη μουσική του Χρίστου Παπαγεωργίου, με ερμηνευτές την Κάτια Πάσχου, σοπράνο και τον Απόστολο Παληό στο πιάνο κυκλοφορεί πολύ σύντομα ψηφιακά από τη Subways Music.

• Το βιβλίο της Λητώς στο οποίο βασίστηκε το μουσικό έργο «Άγγελος Κατακουζηνός, ο Βαλής μου» κυκλοφορεί σε 6 η έκδοση από τη Μικρή Αρκτό.

*Γνωρίζουμε ότι η γενική του ονόματος «Λητώ» δεν είναι «της Λητώς», αλλά σεβόμαστε την επιθυμία της ιδίας να την προσφωνούν έτσι.

Με τους αντιδήμαρχους του Δήμου Άργους-Μυκηνών να δίνουν το «παρών», πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης των ενεπίγραφων πινάκων του Άργους, στο επιγραφικό Μουσείο Αθηνών, παρουσία και της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη.

Συγκεκριμένα, την Τετάρτη (29/06) εγκαινιάσθηκε από την Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη και τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού στο Επιγραφικό Μουσείο Αθηνών η περιοδική έκθεση με τίτλο «Οι χαλκοί ενεπίγραφοι πίνακες του Άργους. Το οικονομικό αρχείο της πόλης του Άργους στο α΄ μισό του 4ου αι. πΧ».

Στα εγκαίνια παρέστησαν οι αντιδήμαρχοι του Δήμου Άργους-Μυκηνών Δημήτρης Κρίγγος, Θοδωρής Οικονόμου, Χρήστος Πετσέλης, Μάριος Ρέσκος και Παναγιώτης Σχοινοχωρίτης.

Στην έκθεση παρουσιάζεται ένα σημαντικότατο εύρημα που έφερε στο φως η ανασκαφική έρευνα της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας (πρώην Δ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων) τα έτη 2000-2001 σε ένα οικόπεδο του Άργους (οδός Κορίνθου 48). Στην έκθεση εκτίθενται 16 χάλκινοι πίνακες με το ανάλογο εποπτικό υλικό. Χρονολογούνται κυρίως στις πρώτες δεκαετίες του 4ου αι. π.Χ. και καταγράφουν τις καταθέσεις ή αναλήψεις χρημάτων και ποσοτήτων πολύτιμων μετάλλων που έκαναν διάφορα σώματα αρχόντων για να καλύψουν τις θρησκευτικές, διοικητικές και στρατιωτικές ανάγκες της πόλης.

Ο Δήμος Άργους Μυκηνών αναμένει με αγωνία την επιστροφή των πινάκων στην πόλη που τους «γέννησε», καθώς έχουν για το Άργος την ίδια αξία που έχουν τα μάρμαρα για τον Παρθενώνα, διότι σφραγίζουν την αδιάλειπτη παρουσία της αρχαιότερης διαρκώς κατοικούμενης πόλης στην Ευρώπη!

Η έκθεση αποτελεί συνεργασία του Επιγραφικού Μουσείου και της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας.

Πληροφορίες

Επιγραφικό Μουσείο – Τοσίτσα 1, Αθήνα – Αίθουσα 9

Διάρκεια έκθεσης: 29 Ιουνίου 2022 ως 15 Ιανουαρίου 2023.

Ωράριο Λειτουργίας: Τετάρτη – Δευτέρα 8.30 – 15.30. Τρίτη κλειστά.

Με μεγάλο ενδιαφέρον ξεκίνησε το 2ο Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης «Νίκος Καρούζος» στο Ναύπλιο την 1η Ιουλίου και γι’ αυτό το σημαντικό γεγονός, μίλησαν σε συνέντευξη Τύπου ο Δήμαρχος Ναυπλιέων Δημήτρης Κωστούρος, η Άρτεμης Ποταμιάνου Πρόεδρος της AICA Hellas Εικαστικός και Επιμελήτρια και η Φαίη Τζανετουλάκου Ιστορικός της Τέχνης και Γενική Γραμματέας της AICA Hellas.

Όπως έχει γίνει γνωστό, τρεις μεγάλες προσωπικότητες του Λόγου, συναντιούνται στο 2ο Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης «Νίκος Καρούζος» που οργανώνεται στο Ναύπλιο από τον Δήμο Ναυπλίου και τον ΔΟΠΠΑΤ.

Τρεις προσωπικότητες, από διαφορετικές αφετηρίες η καθεμία, έβαλαν την υπογραφή τους σε μεγάλες και σημαντικές περιόδους της γενικότερης Ιστορίας του τόπου και της χώρας: Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, Άγγελος Τερζάκης, Νίκος Καρούζος.

Η εικαστική έκθεση που ξεκινά την Παρασκευή (01/07) και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του Ιουλίου αποτελεί μια τιμητική εικαστική εκδήλωση στο πρόσωπο της γυναίκας που συνέδεσε το όνομα και τη δράση της με τη Ναυπλιακή Επανάσταση του 1862, την Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου.

Με αφετηρία τη δυναμική αυτή προσωπικότητα 26 εικαστικοί θα παρουσιάσουν αντίστοιχες αναζητήσεις και οπτικές της γυναικείας προσωπικότητας και δράσης. Υπεύθυνη για το εγχείρημα η Ιστορικός της Τέχνης και Γενική Γραμματέας της AICA Hellas Φαίη Τζανετουλάκου γνωστή στην Αργολίδα από άλλες σημαντικές εικαστικές διοργανώσεις και παρεμβάσεις, αλλά και για τη γενικότερη δράση της ως ενεργού πολίτη. Συνεργάτιδα στην υλοποίηση της έκθεσης η αεικίνητη εικαστικός του Ναυπλίου Βασιλική Σαγκιώτη. (Βουλευτικό, Παρασκευή 01/07, 20:30).

Η δεύτερη προσκεκλημένη προσωπικότητα είναι ο ποιητής Νίκος Καρούζος το όνομα του οποίου μόνιμα πλέον φέρει το Φεστιβάλ Λόγου & Τέχνης. Το αφιέρωμα στον μεγάλο Αναπλιώτη ποιητή θα γίνει σε δυο μέρη την Παρασκευή (01/07) και το Σάββατο (02/07) και θα είναι γεμάτο από βιωματικές καταθέσεις αλλά και λογοτεχνικές αναλύσεις και προσεγγίσεις για τη ζωή και το έργο του.

Η σύντροφος των τελευταίων χρόνων της ζωής του, η εικαστικός Εύα Μπέη, θα ανοίξει την παρουσίαση των ιδιαίτερων πλευρών στη ζωή και το έργο του ποιητή με την παρουσίαση του βιβλίου της «Με τον Νίκο Καρούζο». Στην παρουσίαση που θα γίνει στο «Τριανόν», θα πάρουν μέρος ο Γ.Παλαβός (συγγραφέας-μεταφραστής) και ο Νίκος Κουφάκης (συγγραφέας-εκδότης). (Τριανόν, Παρασκευή 1/7, 19:30).

Την επόμενη μέρα στον αίθριο χώρο της Εθνικής Πινακοθήκης θα συνεχιστεί αυτή η αλληλουχία ανάμεσα στις λογοτεχνικές και βιωματικές προσεγγίσεις του έργου και της ζωής του ποιητή με ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις από γνωστούς επιστήμονες/συγγραφείς αρχίζοντας από τον Σάββα Μιχαήλ (ιατρός-συγγραφέας), τον Κώστα Μανωλίδη (αρχιτέκτονας-συγγραφέας), τη Φαίη Τζανετουλάκου (ιστορικό τέχνης), το Γιώργο Πατρινιό (ποιητής) και τον Άρη Βετούλη (ιατρός). Θα διαβάσουν και θα απαγγείλουν η Εύα Μπέη, ο Αντρέας Τσιάκος και ο Νίκος Τσιπόκας. (Εθνική Πινακοθήκη, Σάββατο 2/7, 20:00).

Το τρίτο αφιέρωμα, που θα γίνει στον αίθριο χώρο της Εθνικής Πινακοθήκης, αφορά σε έναν Αναπλιώτη και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’30, τον Άγγελο Τερζάκη. Με ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις θα προσεγγίσουμε για πρώτη φορά ζητήματα που δεν είναι τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό για την παρουσία του συγγραφέα όχι μόνο στα Γράμματα αλλά και τις Τέχνες με έμφαση στην 7η Τέχνη, δηλαδή στον κινηματογράφο. Θα παρουσιαστεί το βιβλίο του Καθηγητή Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Θανάση Αγάθου «Ο Άγγελος Τερζάκης και ο κινηματογράφος» και το Αρχείο του συγγραφέα που έχει κατατεθεί στα αρχεία της Γενναδείου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών Αθηνών.

Η αρχαιολόγος και ερευνήτρια κα Λήδα Κωστάκη θα παρουσιάσει τα αρχεία καθώς την επιμέλεια της οργάνωσής τους είχε η ίδια. Η φιλόλογος Καλλιόπη Καλποδήμου θα παρουσιάσει μια ενδιαφέρουσα πλευρά του έργου του Α.Τερζάκη σχετικά με τη Γυναίκα και τέλος, ένας γνωστός για την παρουσία και το έργο του Αναπλιώτης, ο ποιητής Γιώργος Πατρινιός θα αναφερθεί με τον τίτλο «Η χειρωναξία του πνεύματος» στη φιλοσοφική διάσταση του έργου του συγγραφέα. Η θεατρολόγος Ελπίδα Κομιανού θα διαβάσει με το δικό της εξαιρετικό τρόπο, αποσπάσματα από έργα του μεγάλου λογοτέχνη. (Εθνική Πινακοθήκη, Κυριακή 3/7, 20:00).

Η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ που φιλοδοξεί να δημιουργήσει έναν θεσμό και μια σταθερή αναφορά στη σχέση Λόγου και Τέχνης, αποτελείται από: Μαρία Ράλλη (πρόεδρος ΔΟΠΠΑΤ), Βασιλική Σαγκιώτη (εικαστικός), Γιώργος Κόνδης (Κοινωνιολόγος), Φαίη Τζανετουλάκου (ιστορικός τέχνης, Γ.Γ. AICA Hellas).