Πολλές φορές έχει δημιουργηθεί θέμα σε έργα υποδομής με το κατά πόσο τηρούνται οι όροι (περιβαλλοντικοί και άλλοι) και οι μελέτες που έχουν προηγηθεί, ώστε κατά τη διάρκεια της εκτέλεσής τους, αλλά και με την περάτωση τους να μη δημιουργούνται προβλήματα και αρνητικές επιπτώσεις ειδικά για πολίτες και γενικότερα για τον δημόσιο βίο. Και πάνω απ' όλα να υπάρχει διαφάνεια στη διαχείριση των έργων υποδομής.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι υλοποίησης έργων, προκειμένου να μη δημιουργούνται προβλήματα, χωρίς να υπάρχουν πιέσεις από επενδυτές, που κοιτούν πρωτίστως το κέρδος, ιδιωτικοποιούν χωρίς πολλές φορές να σκέφτονται ότι σχέδια τους μπορεί για παράδειγμα να έχουν καταστροφικές συνέπειες για ένα τοπίο. Και αυτό το βιώνουμε σε μεγάλο βαθμό και στην Αργολίδα με έργα που υλοποιούνται. Το θέμα είναι κατά πόσο υπάρχει ο απαιτούμενος έλεγχος από τις δημόσιες υπηρεσίες και από την αυτοδιοίκηση, και εκεί που χρειάζεται να ακούγεται και το «όχι», όταν δεν τηρούνται οι απαιτούμενες προϋποθέσεις. Θα ακολουθήσουν και σχετικά δημοσιεύματα σχετικά με το θέμα που θίγουμε.

Κακά τα ψέματα, στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία 15 χρόνια, ο ιδιωτικός τομέας παίζει… μπάλα σε επενδύσεις, έχοντας μπει και στο δημόσιο, λόγω της πτώχευσης και της οικονομικής σωτηρίας! Το θέμα είναι να μην κατεβάζουμε τα… σώβρακα, και ότι έργο επιτελείται με στόχο την ανάπτυξη να μην είναι βάρος με πολλές αρνητικές συνέπειες τόσο για εμάς όσο και για τις γενιές που θα ακολουθήσουν…

Κατά κοινή παραδοχή, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας δεν υπάρχει σοβαρή περιβαλλοντική πολιτική και συνείδηση. Μπροστά σε έργα και σχέδια, κυρίως ιδιωτών, δεν αποτελεί προτεραιότητα το περιβάλλον και πολλοί… ξεχνάνε την αξία που έχει το ελληνικό τοπίο. Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι σε μελέτες επιπτώσεων στο Περιβάλλον δεν γράφονται αλήθειες, υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτές και στις όποια οφέλη μπορεί να δώσει ο ιδιώτης. Πολλοί μιλούν για μελέτες που συντάσσονται, διότι αυτό απαιτείται και ζητείται για τυπικούς και όχι ουσιαστικούς λόγους…

Όπως τονίσαμε, πάνω από όλα είναι σημαντικό να υπάρχει διαφάνεια στη διαχείριση των έργων υποδομής. Σημαντικό είναι, βλέπετε, και το οικονομικό κομμάτι, το εάν τηρούνται οι όροι που έχουν προβλεφθεί με… φως, για τα χρήματα που είναι να δοθούν, ειδικά από το δημόσιο.

Με προστασία, κατά την εκτέλεση των έργων, στους εργαζόμενους, οι οποίοι οφείλουν να εργάζονται βάσει των όσων προβλέπονται από τη νομοθεσία και όχι, πολλές φορές, υπό την πίεση ιδιωτών, αλλά και του δημοσίου, να αποτελούν «θύματα» αυτοί που είναι στο «πεδίο μάχης» που αναφέρεται στον κατασκευαστικό τομέα.

Στη Δικαιοσύνη το Λιμάνι Ναυπλίου – Καταγγελία Γκούμα για αποκλίσεις στο έργο εκβάθυνσης

Πριν από μερικές ημέρες η εφημερίδα «Αναγνώστης» στην ηλεκτρονική της έκδοση είχε ρεπορτάζ για όσα συνέβησαν στο Ναύπλιο με καταγγελίες του προέδρου του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Χρήστου Γκούμα, για αποκλίσεις στο έργο εκβάθυνσης στο πλαίσιο της κατασκευής της μαρίνας στην πόλης.

Διαβάζουμε αναλυτικά:

«Με βαρύ φάκελο εγγράφων στο χέρι, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Ναυπλίου Χρήστος Γκούμας, παρουσίασε στο Συμβούλιο την εισήγησή του. «Οι αποκλίσεις στο έργο εκβάθυνσης είναι σημαντικές. Δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε. Ζητώ την έγκριση των ενεργειών που έχω πραγματοποιήσει και την εντολή να συνεχίσω», δήλωσε.

Σύμφωνα με την εισήγηση, η εταιρεία που ανέλαβε το έργο:

• Παρέδωσε εκβάθυνση με απόκλιση έως 0,70 μ..
  
• Δεν υλοποίησε το έργο υποστήριξης των κρηπιδωμάτων.
  

Αποτέλεσμα, όπως τόνισε ο Πρόεδρος: «Η πλειονότητα των πλοίων δεν μπορεί να προσεγγίσει την ανατολική προβλήτα».

Στη Δικαιοσύνη και την Εθνική Αρχή Διαφάνειας

Ο κ. Γκούμας παρουσίασε τις ενέργειές του:

• 1 Απριλίου 2024: Κατάθεση εγγράφου στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Ναυπλίου.
  
• 23 Ιουλίου 2024: Αποστολή φακέλου στην Εθνική Αρχή Διαφάνειας.
  

«Συγκέντρωσα όλα τα αποδεικτικά στοιχεία – σύμβαση, πρωτόκολλα, βυθομετρικό διάγραμμα – και τα παρέδωσα στις αρμόδιες αρχές», υπογράμμισε.

Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν έντονη:

– Ο Λιμενάρχης Παπακωνσταντίνου αντέτεινε: «Τα 70 εκατοστά δεν είναι καθοριστική απόκλιση. Οι λόγοι που δεν μπαίνουν τα πλοία είναι άλλοι. Δεν θεωρώ σωστό να στραφούμε κατά του πρώην Δ.Σ. ή υπαλλήλων».

– Ο πρώην Λιμενάρχης κος Κοντός συντάχθηκε μαζί του, διαφωνώντας επί της ουσίας με την εισήγηση του κ. Προέδρου.

– Η κα Αργυροπούλου εξέφρασε ενστάσεις: «Με προβληματίζει ο χρόνος που φτάνει η ενημέρωση. Ψηφίζω παρών».

– Οι κ.κ. Δαμάλας και Ξηνταροπούλου ψήφισαν επίσης «παρών».

– Ο κ. Δελής επέλεξε «λευκό»: «Το έργο έχει παραληφθεί. Δεν υπάρχει λόγος να επιστρέφουμε πίσω».

– Αντίθετα, η κα Καραγιάννη και ο κ. Γαβρήλος δήλωσαν: «Η διαφάνεια και η διερεύνηση είναι μονόδρομος».

Η οριακή απόφαση

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν οριακό:

– Υπέρ: 3 (συμπεριλαμβανομένου και του Προέδρου)

– Κατά: 2

– Παρών: 3

– Λευκό: 1

Κατά πλειοψηφία αποφασίστηκε:

1. Η έγκριση των ενεργειών του Προέδρου.

2. Η εξουσιοδότησή του να συνεχίσει την παρακολούθηση της υπόθεσης.

Γιατί έχει σημασία για το Ναύπλιο

Το έργο εκβάθυνσης δεν είναι μια τυπική τεχνική υπόθεση. Αφορά το μέλλον του λιμανιού ως πύλη εισόδου κρουαζιεροπλοίων και το στοίχημα του Ναυπλίου να ενισχύσει τη θέση του στον τουριστικό χάρτη.

Η υπόθεση αγγίζει δύο κρίσιμα ζητήματα:

– Τη διαφάνεια στη διαχείριση των έργων υποδομής.

– Την ανάπτυξη της πόλης, που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον θαλάσσιο τουρισμό.

Η συνέχεια θα δοθεί πλέον στις δικαστικές αίθουσες και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, που καλούνται να απαντήσουν στα ερωτήματα που άνοιξε η εισήγηση Γκούμα».

Μέσα στον Ιούλιο, ο Χρήστος Παπαγεωργάκης, που είχε αποχωρήσει πριν από μήνες από την παράταξη «Ανάπλι Εμπρός», αφήνοντας σαφείς αιχμές για τη σημερινή δημοτική αρχή και τη συνεργασία με το «Όραμα Δημιουργίας», αναδημοσίευσε ρεπορτάζ του Γιώργου Λαμπίρη από τα «Παραπολιτικά».

Αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Χαράς ευαγγέλια.

Κύριε Δήμαρχε, ποιος θα σας πιάνει όταν τον Ιούνιο του 2026, θα κόβετε μαζί με τους Υπουργούς Τουρισμού και Ναυτιλίας, τον Περιφερειάρχη, τον Λιμενάρχη και τον Πρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου την κορδέλα των εγκαινίων.

"Με ρυθμούς ταχύτερους του αρχικά προγραμματισμένου εξελίσσονται αυτή τη στιγμή οι εργασίες κατασκευής της Μαρίνας Ναυπλίου από την ΤΕΚΑΛ. Όπως αναφέρουν πηγές κοντά στην κατασκευαστική εταιρεία, επί του παρόντος εκτελούνται τα λιμενικά έργα που αφορούν στην παραχώρηση που έχει αναλάβει η ίδια (η οποία, εξάλλου, αποτελεί και τον επενδυτή που θα έχει την εκμετάλλευση της Μαρίνας).

Τα έργα ξεκίνησαν από τις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ αυτή τη στιγμή αναμένεται η έκδοση της οικοδομικής άδειας για το χερσαίο τμήμα. Από πλευράς χρονικού προγραμματισμού, τα έργα που εκτελούνται στο λιμενικό τμήμα της Μαρίνας «τρέχουν» κατά περίπου έναν μήνα ταχύτερα σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα που είχε καταθέσει η ΤΕΚΑΛ στην Περιφέρεια Πελοποννήσου και το Λιμενικό Ταμείο Ναυπλίου.

Επί του παρόντος, εκτελούνται καθαιρέσεις του προσήνεμου μόλου της Μαρίνας, η εκβάθυνση της λιμενολεκάνης, η κατασκευή του κρηπιδώματος 200 μέτρων, ενώ υφίσταται και άδεια απόρριψης βυθοκορημάτων τα οποία προέρχονται από τη λιμενολεκάνη. Σε περίπου έναν μήνα από σήμερα, αναμένεται η έκδοση της οικοδομικής άδειας για την έναρξη των εργασιών στο χερσαίο τμήμα της Μαρίνας Ναυπλίου (σ.σ. απαιτείται η έγκριση από την αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Τουρισμού και κατόπιν πρόκειται να παραπεμφθεί στην ΥΔΟΜ Ναυπλίου).

Στόχος, είναι η Μαρίνα να λειτουργήσει τον Ιούνιο του 2026, δεδομένου ότι η ΤΕΚΑΛ δεσμεύεται και από τον χρονικό περιορισμό για την κρατική επιδότηση που έχει λάβει για το συγκεκριμένο έργο που ολοκληρώνεται την ίδια περίοδο.

Σημειώνεται, πως παρότι αρχικά η ενίσχυση του έργου από το Ταμείο Ανάκαμψης με ποσό 9,5 εκατ. ευρώ είχε απορριφθεί με απόφαση της Υπουργού Τουρισμού, Όλγας Κεφαλογιάννη, τον Ιούλιο του 2024, εν τέλει το έργο θα χρηματοδοτηθεί από το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Ο εγκεκριμένος συνολικός προϋπολογισμός ανέρχεται στα 9.990.000 ευρώ, εκ των οποίων 9.586.548,34 ευρώ αφορούν σε δημόσια δαπάνη και 403.451,66 ευρώ σε ιδιωτική δαπάνη. Ο ΦΠΑ δεν περιλαμβάνεται στον ανωτέρω προϋπολογισμό.

Αυτή τη στιγμή, βρίσκονται σε εξέλιξη διαβουλεύσεις τόσο για την αξιοποίηση του λιμενικού τμήματος, όπου ο επενδυτής συζητά με μεγάλα γραφεία, προκειμένου να δημιουργήσει συμβόλαια «home port», με στόχο να υφίσταται πληρότητα σε όλη τη διάρκεια του έτους με σταθερά συμβόλαια από 1 έως και 10 έτη.

Ταυτόχρονα, πραγματοποιούνται συζητήσεις και με μία από τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ για τη μίσθωση χώρου περί τα 500 τετραγωνικά μέτρα, ο οποίος θα δημιουργηθεί εντός της Μαρίνας. Επιπλέον θα υφίστανται υπόγειοι χώροι για αποθήκες, αντλιοστάσια και υποσταθμός. Η Μαρίνα, στον υπόγειο χώρο της, θα διαθέτει 60 θέσεις στάθμευσης και περίπου 190 θέσεις υπαίθριας στάθμευσης.

συνολική δομημένη επιφάνεια θα είναι 3.014 τ.μ. και ο υπαίθριος χώρος θα είναι 42 στρέμματα. Σύμφωνα με την υπογεγραμμένη σύμβαση, η ΤΕΚΑΛ έχει το δικαίωμα εκμετάλλευσης της Μαρίνας για 40+3 έτη.
Γιώργος Λαμπίρης
"Παραπολιτικά"
????
ΥΓ: - Έχουν άδεια απόρριψης βυθοκορημάτων,
- Παρότι η Υπουργός Τουρισμού απέρριψε το αίτημα, τελικά το Ταμείο ανάκαμψης ενέκρινε εννιαμισυ εκατομμύρια.
- Το Ταμείο είναι κι αυτό πιθανό για έλεγχο από την ΕΕ.
- Η Οικοδομική άδεια θα βγει μετά από έγκριση του Υπουργείου Τουρισμού».

Ο ίδιος κοινοποίησε και την ανάρτηση της Εύης Σμυρνιωτάκη, η οποία καυτηρίασε άλλο σημαντικό θέμα, πριν από έναν μήνα, κατά τη διάρκεια του καύσωνα:

«Σε όλη την Επικράτεια (πλην κάποιων ορεινών περιοχών)ισχύει η έκτακτη υποχρεωτική παύση εργασιών για υπαίθριες δραστηριότητες , δηλαδή σε χειρωνακτικές εργασίες που εκτελούνται σε εξωτερικό χώρο όπως εργασίες ...σε τεχνικά και οικοδομικά έργα, ΕΡΓΟΤΑΞΙΑ... κλπ . Η απαγόρευση εργασίας σε εξωτερικούς χώρους, ισχύει σήμερα Τετάρτη 23-7-25, ημέρα καύσωνα. Μόνο στην εταιρεία που κατασκευάζει τη μαρίνα στο Ναύπλιο, δεν ισχύουν οι ίδιοι νόμοι, όπως σε όλη την Ελλάδα, πλην κάποιων ορεινών περιοχών.

Πρόκειται για την ίδια εταιρεία που στο ΣτΕ, ισχυρίζεται ότι αν σταματήσει το έργο (θα κινδυνέψει η ανθρώπινη ζωή(!) λόγω προβλημάτων στις θαλάσσιες μεταφορές (!) και στη ναυσιπλοΐα! (αυτός ήταν ο ισχυρισμός τους στην αίτηση διακοπής εργασιών που έκαναν κάποιοι "ενοχλητικοί", προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη, λόγω έλλειψης των νόμιμων Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, που θα εξασφάλιζαν ότι το έργο γίνεται όπως πρέπει να γίνεται ένα έργο, με βάση τον νόμο).

Η ζωή των συγκεκριμένων εργαζομένων στο έργο αυτό, δεν έχει την ίδια αξία, με αυτήν της ανυπόστατης πιθανότητας κινδύνου, για άλλους, γενικώς, ίσως και αν σταματήσει το έργο; Μήπως ήταν λάθος και η οδηγία που απαγόρευσε σήμερα από τις 11 το πρωί ως 6 το απόγευμα τις υπαίθριες εργασίες; Μήπως μας κοροϊδεύουν στα μούτρα με θράσος; Κατά τα άλλα ας ξαπλώσουμε άνετα στους καναπέδες μας, όσο κάποιοι κύριοι και κυρίες, κάνουν τις δουλίτσες τους...".
????
ΥΓ.: 96% επιδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης. Τουτέστιν 9,6 μύρια από τα 10. Ακούγεται ότι η Κοβεσι θα τσεκάρει και το Ταμείο Ανάκαμψης και ιδιαίτερα τους διαγωνισμούς με έναν συμμετέχοντα».

ΥΓ. 1 : Όπως διαβάσαμε στο «insidestory.gr», θερμαίνεται… το μέτωπο κατά της αιολικής ενέργειας στα Κύθηρα, καθώς υποβλήθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για τρεις νέους σταθμούς, με τις περισσότερες ανεμογεννήτριες να σχεδιάζονται σε περιοχές Natura κρίσιμες για τα πουλιά.

Διαβάστε ακόμα:

Κομβικές παραλείψεις που «κάλυψαν» με… καθυστέρηση το σημείο συνένωσης (βίντεο)

Περί… μαρίνων ο λόγος: Το πριγκιπάτο, οι αντιδράσεις και το «stop» από το ΣτΕ (βίντεο, εικόνες)

Το νερό γίνεται στρατηγικός πόρος και η αφαλάτωση είναι η αναπόφευκτη απάντηση, αλλά το κόστος είναι τεράστιο, λένε οι «Financial Times», μιλώντας και για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Βλέπετε, η αφαλάτωση μπορεί ως μέθοδος να έχει εξελιχθεί, αλλά δεν είναι, ωστόσο, καθόλου φιλική προς το περιβάλλον. Επίσης,  η αφαλάτωση δεν μπορεί να λειτουργεί κατά διαστήματα – χρειάζεται σταθερή παροχή ρεύματος.

Σχετικό θέμα με όσα αναφέρουν οι «Financial Times» φιλοξένησε πρόσφατα και η «Ναυτεμπορική» και θα σταθούμε σ' αυτό, καθώς έργα αφαλάτωσης περιμένουμε και στην περιοχή μας, λόγω και της ξηρασίας, με τους υπεύθυνους να στέκονται και στο κόστος για την κατασκευής τους.

Η Κύπρος ετοιμάζεται να εισάγει ντομάτες και καρπούζια. Όχι γιατί δεν θέλει να τα παράγει, αλλά γιατί δεν μπορεί να τα ποτίσει. Είναι μία νέα κανονικότητα, που παρουσιάζουν σε αναλυτικό ρεπορτάζ για τη λειψυδρία και τους τρόπους αντιμετώπισή της οι «Financial Times».

Με τα φράγματα να έχουν γεμίσει μόλις κατά 21,7% και τις βροχές να έχουν εξαφανιστεί για τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κόψει τις παροχές νερού προς τους αγρότες στο μισό, και να διακόψει εντελώς την παροχή για εποχικές καλλιέργειες.

Οι τιμές των τροφίμων θα εκτιναχθούν και η αφαλάτωση εξελίσσεται πλέον στη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για την ύδρευση του νησιού, όπως αναφέρουν οι «FT». Η Υπουργός Γεωργίας της Κύπρου, Μαρία Παναγιώτου, έχει καταρτίσει σχέδιο 28 σημείων για την υδάτινη κρίση, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η συνεχής λειτουργία των τεσσάρων μεγάλων μονάδων αφαλάτωσης του νησιού. Στόχος της είναι να καλύπτονται όλες οι ανάγκες σε πόσιμο νερό αποκλειστικά από την αφαλάτωση μέσα στα επόμενα δύο με τρία χρόνια.

Ο δακτύλιος της λειψυδρίας

Η Κύπρος δεν είναι η μόνη. Ένας ολόκληρος παγκόσμιος «δακτύλιος λειψυδρίας» επεκτείνεται από την Ινδία έως τη Βόρεια Αμερική, αγκαλιάζοντας τη Νότια Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τμήματα της Αφρικής και του Ειρηνικού. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ένας στους δέκα ανθρώπους στον πλανήτη ζει σε συνθήκες «υψηλού ή κρίσιμου υδατικού στρες». Και το πρόβλημα δεν είναι προσωρινό.

Όπως λέει ο Καβέ Μαδανί, διευθυντής του Ινστιτούτου για το Νερό, το Περιβάλλον και την Υγεία του ΟΗΕ, «οι κοινωνίες γίνονται όλο και πιο διψασμένες, καθώς αυξάνεται ο πληθυσμός και η οικονομική δραστηριότητα, την ώρα που οι ανανεώσιμοι υδάτινοι πόροι μειώνονται λόγω της κλιματικής αλλαγής».

Η αφαλάτωση

Η τεχνολογία αφαλάτωσης έχει εξελιχθεί σημαντικά. Από τον βρασμό του θαλασσινού νερού της δεκαετίας του 1950, η βιομηχανία έχει περάσει στη μέθοδο της αντίστροφης όσμωσης, με εξειδικευμένες μεμβράνες που φιλτράρουν το αλάτι. Η μέθοδος είναι πολύ λιγότερο ενεργοβόρα από την παραδοσιακή θερμική τεχνολογία και επιτρέπει την κατασκευή μονάδων ακόμα και σε δύσκολες περιοχές, όπως το Ομάν.

Εκεί, το εργοστάσιο «Barka IV» ρουφά θαλασσινό νερό από σωλήνες ύψους ανθρώπου που φτάνουν έως ένα χιλιόμετρο στη θάλασσα. Πριν φιλτραριστεί, το νερό καθαρίζεται από φύκια με φούσκες αέρα που σχηματίζουν ένα στρώμα λάσπης. Οι τσούχτρες κρατιούνται μακριά με ένα πέπλο φυσαλίδων.

Η αφαλάτωση δεν είναι, ωστόσο, καθόλου φιλική προς το περιβάλλον. Παράγει τεράστιες ποσότητες άλμης – ένα εξαιρετικά αλμυρό υγρό – που επιστρέφει στη θάλασσα. Σύμφωνα με έρευνες, η άλμη προκαλεί λεύκανση των κοραλλιών και πλήττει τη θαλάσσια ζωή στα σημεία απόρριψης.

Η Κύπρος αποφορτίζει την άλμη δυο χιλιόμετρα ανοικτά μέσω διαχυτών, και δεν έχουν καταγραφεί βλάβες στο θαλάσσιο περιβάλλον, ωστόσο οι αρχές προειδοποιούν ότι η επαγρύπνηση είναι κρίσιμη. Ακόμα και με τις τεχνολογικές βελτιώσεις, το κόστος είναι υψηλό. Η Κύπρος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας, χρησιμοποιεί αντίστροφη όσμωση, αλλά καίει εισαγόμενα ορυκτά καύσιμα για να τροφοδοτήσει τις μονάδες. Το αποτέλεσμα: το κόστος φτάνει το 1,50 ευρώ ανά κυβικό μέτρο.

Ντουμπάι, Άμπου Ντάμπι και Σαουδική Αραβία

Στην άλλη άκρη της κλίμακας, το Ντουμπάι θα πληρώνει μόλις 0,37 ευρώ όταν τεθεί σε λειτουργία το νέο εργοστάσιο «Hassyan». Η διαφορά προκύπτει από το μέγεθος, τις συμφωνίες σύμπραξης με τον ιδιωτικό τομέα και τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η κρατική εταιρεία Taqa στο Άμπου Ντάμπι έχει προσθέσει 70 MW ηλιακής ενέργειας στο εργοστάσιο Taweelah και φιλοδοξεί να φτάσει το 66% της αφαλάτωσης μέσω αντίστροφης όσμωσης μέχρι το 2030, από 40% σήμερα. Παρά τις εξελίξεις, η αφαλάτωση παραμένει ενεργοβόρα και εξαρτημένη από μια εύθραυστη ισορροπία.

Στην Κύπρο, όπως εξηγεί η Παναγιώτα Χατζηγεωργίου, πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ανάπτυξης Υδάτων, «η αφαλάτωση δεν μπορεί να λειτουργεί κατά διαστήματα – χρειάζεται σταθερή παροχή ρεύματος». Το σχέδιο για τοποθέτηση φωτοβολταϊκών στις αντλίες σκοντάφτει στον περιορισμένο χώρο και στις αδυναμίες του ηλεκτρικού δικτύου. Παράλληλα, η βιομηχανία παγκοσμίως αναζητά λύσεις για να μειώσει τις επιπτώσεις της άλμης.

Στη Σαουδική Αραβία, οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου King Abdullah προσπαθούν να εξάγουν πολύτιμα μέταλλα από την άλμη, όπως λίθιο και κάλιο. Ο καθηγητής Ζίπινγκ Λάι έχει κατοχυρώσει μια νέα τεχνική εξαγωγής λιθίου, με στόχο να την εμπορευματοποιήσει — μια προσπάθεια που θα μπορούσε να μετατρέψει ένα απόβλητο σε πηγή εισοδήματος. Η κρίση, πάντως, έχει φέρει επενδυτικό πυρετό.

Η Ευρώπη μένει πίσω

Ο γαλλικός όμιλος «Veolia», με πωλήσεις σχεδόν πέντε δισ. ευρώ το 2023 στον τομέα της αφαλάτωσης, δηλώνει ότι η Μέση Ανατολή είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη αγορά του. Το 18% της παγκόσμιας δυναμικότητας αφαλάτωσης λειτουργεί με δική του τεχνολογία. Η CEO Εστέλ Μπραχλιανόφ λέει ότι έχουν μειώσει το ενεργειακό κόστος παραγωγής κατά πέντε φορές τα τελευταία 12 χρόνια και βλέπει την Ευρώπη να «μένει πίσω», καθώς δεν είχε την ίδια επίγνωση της ανάγκης για νερό.

Το νερό γίνεται στρατηγικός πόρος και η αφαλάτωση η ακριβή αλλά αναπόφευκτη απάντηση. Το τίμημα όμως – περιβαλλοντικό, ενεργειακό και οικονομικό – παραμένει δυσβάσταχτο. Για χώρες όπως η Κύπρος, η επιλογή δεν είναι μεταξύ καλού και κακού. Είναι μεταξύ λειψυδρίας και επιβίωσης.

Διαβάστε ακόμα:

Υπόθεση νερού: Κουνηθείτε… οι αρμόδιοι, ολοκληρώστε τα έργα που είναι σε σχέδια και προχωρήστε με νέα

Περί νερού το... ανάγνωσμα: «Ζήσε Μάη μου να… φας τριφύλλι» για τον Ανάβαλο – Στερεύουν βρύσες στην Ερμιονίδα (εικόνες)

Κρίση νερού στην Αργολίδα και στην Ελλάδα: Πολλαπλά τα προβλήματα, μεγάλη πρόκληση για την ΕΕ (βίντεο)

Ανάβαλος: Τι σημαίνει για την Αργολίδα και την Ερμιονίδα η μεταφορά νερού για άρδευση; Υπεγράφη η σύμβαση υλοποίησης του έργου (εικόνες)

Πηγή: www.naftemporiki.gr

Πριν από περίπου έναν μήνα έγιναν γνωστά τα ευρήματα της νέας περιβαλλοντικής αποστολής του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» στον Αργολικό και τον νότιο Σαρωνικό κόλπο, όπως και τις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου και τα στοιχεία προβληματίζουν έντονα.

Σχετικό θέμα φιλοξένησε και η εφημερίδα «Αναγνώστης» και σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ινστιτούτου, στα επιφανειακά νερά των περιοχών αυτών καταγράφηκε μεγαλύτερη παρουσία πλαστικού από ζωοπλαγκτόν, με την πλαστική ρύπανση να έχει διεισδύσει σε όλα τα επίπεδα της θαλάσσιας στήλης.

Η αποστολή πραγματοποιήθηκε με το ερευνητικό σκάφος «Τρίτωνας», το οποίο πλέον είναι εξοπλισμένο με πλωτό εργαστήριο που επιτρέπει τη διεξαγωγή εξειδικευμένων ωκεανογραφικών μετρήσεων, καθώς και χημικών, μικροβιολογικών και μικροπλαστικών αναλύσεων.

Το «Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος», με αυτοχρηματοδότηση και ανεξαρτησία, στοχεύει να εντοπίσει και να καταγράψει τις κύριες πηγές θαλάσσιας ρύπανσης, προκειμένου να πιέσει για πραγματικές και αποτελεσματικές λύσεις, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Την ίδια στιγμή, γίνεται λόγος για πολιτική και κοινωνική αδιαφορία, καθώς εκατοντάδες παράνομες ή επισήμως «ανενεργές» χωματερές εξακολουθούν να λειτουργούν σε όλη την ακτογραμμή της χώρας.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και στην κατάρρευση των βιολογικών καθαρισμών, με πολλές εγκαταστάσεις να βρίσκονται εκτός λειτουργίας ή να υπολειτουργούν, με καταστροφικές συνέπειες για τη δημόσια υγεία και το θαλάσσιο οικοσύστημα.

Το Ινστιτούτο επισημαίνει ότι τα ευρήματα του δεν είναι μεμονωμένα: περισσότερα από 30.000 δείγματα έχουν ήδη αναλυθεί σε βάθος ετών, ενώ οι 15 επιστημονικές δημοσιεύσεις που έχουν προκύψει επιβεβαιώνουν την ολοένα αυξανόμενη μικροπλαστική ρύπανση.

Όπως ανέφερε και ο «Αναγνώστης», παρά τις διαρκείς εξαγγελίες εκατομμυρίων για την προστασία των θαλασσών, την ίδια ώρα εταιρείες με ιστορικό ρύπανσης συνεχίζουν το λεγόμενο greenwashing, διοργανώνοντας επιφανειακές δράσεις καθαρισμού παραλιών, χωρίς να αντιμετωπίζονται οι πραγματικές αιτίες της θαλάσσιας ρύπανσης.

Σύμφωνα και με το «AI», το «Αρχιπέλαγος Τρίτωνας» είναι το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος, ένας ελληνικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1998. Ο σκοπός του είναι η προστασία της βιοποικιλότητας των θαλασσών. Το ινστιτούτο δραστηριοποιείται σε διάφορους τομείς, όπως η επιστήμη των πολιτών, η οικονομική ναυσιπλοΐα και το πρόγραμμα Fish4Life.

Επίσης, διαθέτει τη Διεθνή Σχολή της Θάλασσας, η οποία έχει φιλοξενήσει πάνω από 22.000 φοιτητές, ερευνητές και επαγγελματίες από 43 χώρες. Η σχολή προσφέρει πρακτική άσκηση στο Αιγαίο, εξ αποστάσεως πρακτική άσκηση, μαθήματα πεδίου στο Αιγαίο και εμπειρίες Αρχιπελάγους. Οι προσπάθειες του ινστιτούτου περιλαμβάνουν την προετοιμασία της επόμενης γενιάς επιστημόνων και συντηρητών, την αντιμετώπιση των αυξανόμενων προβλημάτων που απειλούν τις θάλασσες και την καλλιέργεια υποβρύχιων κήπων από ποσειδωνία.

Όπως έγινε γνωστό πριν από μερικές εβδομάδες και από τον Περιβαλλοντικό Πολιτιστικό Σύλλογο Ερμιονίδας βρέθηκε ακόμα μία, μέσα σε λίγα χρόνια, νεκρή θαλάσσια χελώνα καρέτα-καρέτα σε ακτή της περιοχής μας και συγκεκριμένα στο Τζέμι Κρανιδίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει αυξηθεί ο αριθμός των θαλάσσιων χελωνών που βρίσκονται νεκρές σε παραλίες στα μέρη μας και ειδικότερα στην Ερμιονίδα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Νεκρές θαλάσσιες χελώνες έχουν βρεθεί τα τελευταία χρόνια ξανά στην παραλία Λαμπαγιαννά, απέναντι από τον όρμο Βουρλιάς, σε τρία διαφορετικά σημεία της Βερβερόντας, στην Πετροθάλσσα. Σε πολλές περιπτώσεις έχει ειδοποιηθεί το Α’ Λιμενικό Τμήμα Πορτοχελίου του Λιμεναρχείου Ναυπλίου, ώστε η αρμόδια Υπηρεσία να κάνει την υγειονομική ταφή, όπως και συνέβη.

Σχετικό θέμα είχε φιλοξενήσει και ο «Πολίτης Αργολίδας», καταγράφοντας νεκρές θαλάσσιες χελώνες καρέτα-καρέτα και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου.

Και στο παρελθόν οι θάλασσές μας φιλοξενούσαν χελώνες. Κάποιες φορές πιανόντουσαν και στα δίχτυα ψαράδων. Τώρα τι συμβαίνει και οι θαλάσσιες χελώνες ανασύρονται από τα νερά νεκρές ή βρίσκονται στην ίδια κατάσταση σε παραλίες;

Υπενθυμίζεται ότι λειτουργεί Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών από το 1994 στη Γλυφάδα Αττικής, δίπλα στη θάλασσα και εκεί κάθε χρόνο φιλοξενούνται δεκάδες τραυματισμένες ή άρρωστες θαλάσσιες χελώνες, πολλές εκ των οποίων επιστρέφουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Σε πολλές χελώνες βρίσκονται ααπορρίμματα ανθρώπινων δραστηριοτήτων, όπως πλαστικά...

Ασταμάτητη βαίνει η τσιμεντοποίηση μεγάλου μέρους του παράκτιου μετώπου της χώρας, γεγονός που συμβαίνει και στην Αργολίδα. H παραλιακή ακτογραμμή σε Ναύπλιο και Νέα Κίος βρίσκεται, μάλιστα, στο «κόκκινο», ενώ με κίτρινο χρώμα... βάφεται το υπόλοιπο του νομού και η Τροιζηνία.

Όπως προκύπτει από – προσφάτως δημοσιευμένη – έρευνα, η πίεση που δέχεται η ακτογραμμή στην Αττική, προσεγγίζει το 30%, σύμφωνα με σχετικό θέμα που δημοσίευσε και το «ieidiseis.gr».

Το φαινόμενο είναι, όμως, ευρύτερο, καθώς δεν αφορά μόνο αστικές και τουριστικές περιοχές, αλλά μεγάλο κομμάτι της χώρας. Όπως έδειξαν, άλλωστε, και οι πρόσφατες πλημμύρες που έπληξαν κυρίως τις Κυκλάδες και μέρος της Κρήτης, αυτή η ασταμάτητη ανάπτυξη, οδηγεί πολλές περιοχές, αντιμέτωπες με αυξανόμενους κινδύνους φυσικών καταστροφών εξαιτίας και των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής.

Κάτι που το έχουμε βιώσει και στην Αργολίδα. Τα δεδομένα της έρευνας καλύπτουν οτιδήποτε αφορά τη σφράγιση του εδάφους την περίοδο 2006-2018, οπότε η εικόνα είναι περισσότερο προς το… κόκκινο, καθώς την προηγούμενη επταετία έχει αυξηθεί και η οικοδομική δραστηριότητα, με πολλά σπίτια να… γλείφουν τις παραλίες. Για να μην πούμε ότι πολλές κατοικίες, ξενοδοχεία και άλλα χτίσματα είναι… μέσα στη θάλασσα, αφήνοντας απλά μια πρόσβαση στην παραλία για το κοινό.

Η επίμαχη έρευνα, επικεντρώθηκε σε περιοχές μέχρι δυο χιλιόμετρα από την ακτογραμμή. Ο δείκτης που χρησιμοποιήθηκε, αφορά το ποσοστό του εδάφους που έχει σφραγιστεί σε αυτή τη λεπτή λωρίδα γης από κάθε αδιαπέραστη επιφάνεια, όπως κτήρια, πάρκινγκ, στέγαστρα, μεγάλες κατασκευές και υποδομές ξενοδοχείων, αλλά και αυτοκινητοδρόμους.

Φυσικά αυτή η κατάσταση έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτό που προέχει είμαι να γίνουν κινήσεις και ενέργειες ρυθμιστικά, ώστε να προστατεύσουμε, να επανασχεδιάσουμε, προκειμένου οι περιοχές με μεγάλο πρόβλημα να είναι περισσότερο λειτουργικές, ασφαλείς, με πολεοδομικό σχέδιο και φιλικά περιβαλλοντικές. Επίσης, οφείλουμε να προστατεύσουμε όσες περιοχές δεν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, ακολουθώντας πιστά τη νομοθεσία, κάτι που τα τελευταία χρόνια γίνεται, ειδικά σε μεγάλα με μεγάλα κτήρια, όπως ξενοδοχείο.

Στην Αργολίδα και ειδικά στην Ερμιονίδα προχωρούν, άλλωστε, και μεγάλα πρότζεκτ που αφορούν την κατασκευή ξενοδοχειακών μονάδων, ενώ εδώ και χρόνια είναι έντονες οι ενέργειες που αφορούν το real estate.

Χάρτης όπου αποτυπώνονται οι αδιαπέρατες επιφάνειες στην ελληνική ακτογραμμή. Με κόκκινο οι περιοχές που δέχονται την μεγαλύτερη πίεση

Διαβάστε αναλυτικά όσα ανέφερε ο Απόστολος Λαγαρίας στο «iEidiseis.gr»

«Η τρωτότητα της παράκτιας ανάπτυξης»

Σύμφωνα με όσα ανέφερε στο «iEidiseis.gr» ο Απόστολος Λαγαρίας, επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του πανεπιστημίου Θεσσαλίας, η συγκεκριμένη, προσωπική του έρευνα, βασίστηκε σε δορυφορικές εικόνες από την υπηρεσία «Copernicus» και δεδομένα από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος. Αυτά τα δεδομένα, όπως εξήγησε, «καλύπτουν οτιδήποτε αφορά τη σφράγιση του εδάφους την περίοδο 2006-2018».

Όπως σχολίασε, «ουσιαστικά πρόκειται για την περίοδο της κρίσης στην Ελλάδα. Από στατιστικά στοιχεία των πολεοδομιών, γνωρίζαμε ότι είχαμε μια κάμψη της οικοδομικής δραστηριότητας αυτά τα χρόνια». Όπως προέκυψε όμως, αυτή δεν ήταν η πραγματικότητα, για πάρα πολλές περιοχές στο παράκτιο μέτωπο της χώρας.

Στο 30% οι αδιαπέρατες επιφάνειες στην Αττική

Η επίμαχη έρευνα, επικεντρώθηκε σε περιοχές μέχρι δυο χιλιόμετρα από την ακτογραμμή. Όπως εξήγησε ο κ. Λαγαριάς, ο δείκτης που χρησιμοποιήθηκε, «αφορά το ποσοστό του εδάφους που έχει σφραγιστεί σε αυτή τη λεπτή λωρίδα γης από κάθε αδιαπέραστη επιφάνεια, όπως κτίρια, πάρκινγκ, στέγαστρα, μεγάλες κατασκευές και υποδομές ξενοδοχείων, αλλά και αυτοκινητοδρόμους».

Στη συγκεκριμένη έρευνα, πραγματοποιείται σύμφωνα με τον κ. Λαγαρία μια ταξινόμηση των περιοχών: «Στην Αττική για παράδειγμα, τα ποσοστά αδιαπερατών επιφανειών, μπορεί να αγγίζουν το 30%, που είναι τεράστιο νούμερο. Και σε περιοχές όμως όπου το ποσοστό κυμαίνεται στο 10%, αλλοιώνεται ιδιαίτερα το φυσικό τοπίο και δημιουργείται επικινδυνότητα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Άλλες περιοχές όπου το ποσοστό κυμαίνεται κάτω από 5% είναι ουσιαστικά παρθένες».

Οι «κόκκινες» περιοχές

Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, τα υψηλότερα ποσοστά αδιαπερατών επιφανειών (άνω του 20%) στην παράκτια ζώνη, βάσει της έρευνας, «εντοπίζονται στο σύνολο σχεδόν του παράκτιου μετώπου της Αττικής, με επέκταση αυτού του άξονα προς την Κορινθία, αλλά και μια σαφή επίδραση στα παράλια του νομού Βοιωτίας και νομού Εύβοιας, έως την περιοχή της Χαλκίδας».

Παρόμοια ποσοστά καταγράφονται και στη Θεσσαλονίκη, «με επέκταση του άξονα προς τη Χαλκιδική, αλλά και την Πιερία. Σημειακά υψηλές τιμές όπως είναι αναμενόμενο εντοπίζονται στις περιοχές των παράκτιων αστικών κέντρων της ηπειρωτικής χώρας (Πάτρα, Βόλος, Αλεξανδρούπολη, Καλαμάτα, Ναύπλιο, Πρέβεζα, Ηγουμενίτσα, Ναύπακτος, Αίγιο), μεγάλων νησιωτικών πόλεων (Χίος, Μυτιλήνη, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Χανιά, Ερμούπολη), αλλά και σε ζώνες έντονου μαζικού τουρισμού (Χερσόνησος Κρήτης, Καλλικράτεια Χαλκιδικής, Σταυρός-Ασπροβάλτα Χαλκιδικής, Κιάτο Κορινθίας)».

Και μπορεί στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη να υπήρξε «μια στασιμότητα στην κατασκευή νέων υποδομών τα χρόνια της κρίσης, ξέρουμε όμως ότι σήμερα, ειδικά στην Αττική, έχουμε πλέον ξανά πολύ μεγάλες επενδύσεις στον παράκτιο χώρο».

Ακόμη όμως και σε εξωαστικές περιοχές, σύμφωνα με την έκθεση, υψηλά επίπεδα αδιαπερατότητας (10%-20%), εντοπίζονται «στο μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Κρήτης και στην περιοχή της Ιεράπετρας, στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, στη Μύκονο, στην Πάρο, στη Θήρα, στο βόρειο τμήμα της Ρόδου, στην κεντρική και βόρεια Κέρκυρα, στο νοτιοανατολικό τμήμα της Ζακύνθου, στη βόρεια Λευκάδα, αλλά και στους Παξούς».

Επέκταση και σε νέες περιοχές

Ταυτόχρονα όμως, η αστική διάχυση επεκτείνεται και σε νέες περιοχές, «που δεν παρουσιάζουν σημαντικά ποσοστά αστικών και τουριστικών υποδομών σε προηγούμενες περιόδους. Τέτοιες περιοχές είναι η Λήμνος, η Ίος, η νότια Ρόδος και η νότια Κως, το σύνολο σχεδόν των περιοχών του νομού Λασιθίου, η περιοχής της Κύμης στην Εύβοια και περιοχές στη νότια Πελοπόννησο (Γύθειο, Μάνη, Πύλος)».

Ως αποτέλεσμα, στην έκθεση αναγράφεται ότι στην Ελλάδα, κατά την περίοδο 2006-2018, «καταγράφεται αύξηση της γης που επηρεάζεται από αδιαπέρατες επιφάνειες κατά 8,5%». Μια αύξηση που δεν προκλήθηκε μόνο εξαιτίας της δημιουργίας οδικών αξόνων και οικιστικών επεκτάσεων οικισμών, αλλά και από «διάχυτη τουριστική ανάπτυξη εντός περιοχών του δικτύου Natura 2000».

Σύμφωνα με τον κ. Λαγαρία, αυτή η τσιμεντοποίηση στον παράκτιο χώρο, «όχι μόνο δεν σταματάει, αλλά έχει τη λογική να καταλάβει ακόμη περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, με αποτέλεσμα μετά να έχουμε να διαχειριστούμε ακόμη μεγαλύτερη επικινδυνότητα».

Καταστροφές μεγάλης κλίμακας

Η παράκτια ζώνη της Ελλάδα έχει μήκος άνω των 15 χιλιάδων χιλιομέτρων, εκ των οποίων, βάσει όσων αναγράφονται στην έκθεση, το 40% περιλαμβάνει χαρακτηρισμένους και προστατευμένους οικοτόπους.

Όπως σημειώνεται στην έκθεση, «η τρωτότητα της ελληνικής παράκτιας ανάπτυξης σε καταστροφικά φαινόμενα και κυρίως πλημμύρες και δασικές πυρκαγιές αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά», εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Άλλωστε, σύμφωνα με την έκθεση, ήδη έχουν καταγραφεί καταστροφές μεγάλης κλίμακας σε Μάτι, Ρόδο, Ιόνιο και Πελοπόννησο από τον «Ιανό» και Θεσσαλία από τον «Daniel».

Διάβρωση των ακτών

Ένα φαινόμενο που επηρεάζει εδώ και δεκαετίες την ελληνική παράκτια ζώνη, είναι σύμφωνα με την έκθεση, η διάβρωση των ακτών, «την οποία αναμένεται να επιταχύνει η άνοδος της στάθμης της θάλασσας». Μάλιστα, «ακόμη και με μία άνοδο της στάθμης της θάλασσας της τάξης των 50 εκατοστών» τις επόμενες δεκαετίες, «μεγάλο μέρος της αμμώδους παραλίας θα χαθεί, επηρεάζοντας τη λειτουργία δημοφιλών τουριστικών και παραθεριστικών προορισμών, ενώ ορισμένες παραθεριστικές περιοχές του ελληνικού χώρου βρίσκονται στην άμεση ζώνη κινδύνου».

Βασικές ζώνες επικινδυνότητας

Σύμφωνα με τον κ. Λαγαρία, «τα επόμενα χρόνια, αναμένουμε πιο συχνές και ενδεχομένως πιο έντονες πλημμύρες από χειμάρρους και ποτάμια. Σύμφωνα με τους χάρτες επικινδυνότητας πλημμύρας, οι πιο ευάλωτες ζώνες σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως είναι οι παράκτιες περιοχές, πολλές εκ των οποίων είναι τουριστικές».

Πράγματι, στην έκθεση αναγράφεται επίσης ότι οι βασικές ζώνες επικινδυνότητας εξαιτίας της ανόδου της θάλασσας, εντοπίζονται «α) στην περιοχή Αξιού-Χαλάστρας-Εχδώρου-Αιγινίου στην κεντρική Μακεδονία, όπως και στην περιοχή της Θέρμης (αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης), β) στην περιοχή Αμβρακικού – Λούρου – Άραχθου, Φαναρίου και Σαγιάδας -Ηγουμενίτσας στην ήπειρο, γ) στην περιοχή Κάτω Ολύμπου στη Θεσσαλία, δ) στην περιοχή της Λαμίας, ε) στην περιοχή Μεσολλογίου και Οινιάδος, στ) σε περιοχές της Ηλείας (Πύργου-Βόλακος), της Αχαΐας (Λεχαινά) της Μεσσηνίας (Καλαμάτα – Μεσσήνη), στην περιοχή Τραϊανούπολης – Φερών. Από τις νησιωτικές περιοχές διαπιστώνονται ζώνες επικινδυνότητας κυρίως στην Κέρκυρα, στο βόρειο τμήμα της Ρόδου και της Κω, και σε λίγες εντοπισμένες χωρικά περιοχές της Κρήτης (Ιεράπετρα, Κίσσαμος)».

Παρόμοιες είναι οι βασικές ζώνες επικινδυνότητας πλημμύρας ποτάμιων συστημάτων, στις οποίες προστίθενται «οι περιοχές Έλους-Σκάλας, Άργους-Νέας Κίου, η περιοχή Τοπείρου στην ανατολική Μακεδονία-Θράκη, και η περιοχή Ευρυμένων στη Θεσσαλία. Σημαντική επικινδυνότητα σε πλημμύρα με ποσοστό ζώνης κινδύνου εντός του παράκτιου τομέα μεταξύ 30%-50%, εμφανίζουν επιπλέον οι περιοχές Ορμύλιας (Κ. Μακεδονία), Αγίου Γεωργίου (Κ. Μακεδονία), Λιτόχωρου- Αν. Ολύμπου. Αλμυρού (Θεσσαλία), Μαραθώνος και Ωρωπού Αττικής».

Ελάχιστη απόσταση δόμησης από αιγιαλό

Έντονο ζήτημα υπάρχει σύμφωνα με τον κ. Λαγαρία και σε ότι αφορά την ελάχιστη απόσταση δόμησης από τον αιγιαλό, που ορίζεται στα 30 μέτρα για τις κατοικίες και στα 50 μέτρα για τα ξενοδοχεία. Όπως σχολίασε ο ίδιος, «θεωρώ πως αυτό το όριο είναι πολύ μικρό, όμως το διατηρούν οι νέες νομοθεσίες και τα διατάγματα για την εκτός σχεδίου δόμηση. Το πρωτόκολλο της Βαρκελώνης ορίζει την ελάχιστη απόσταση των νέων κατοικιών στα 100 μέτρα από τον αιγιαλό, γεγονός που θα συμβάλλει στην προστασία του τοπίου και των οικοσυστημάτων. Υποτίθεται ότι δεσμευόμαστε από αυτό το πρωτόκολλο, όμως δεν το έχουμε υιοθετήσει έως τώρα».

Άλλωστε, «έντονες πιέσεις δέχονται και πολλές ευάλωτες περιοχές, όπως υδροβιότοποι. Αυτές οι περιοχές χρειάζονται περαιτέρω προστασία και όχι κατακερματισμό».

Οι λύσεις που προτείνονται

Αυτό που θα πρέπει να γίνει πλέον, σύμφωνα με τον κ. Λαγαρία, είναι «εκεί όπου έχει διαμορφωθεί αυτή η κατάσταση εδώ και δεκαετίες, να πάμε ρυθμιστικά, να προστατεύσουμε, να επανασχεδιάσουμε, ώστε αυτές οι περιοχές να είναι περισσότερο λειτουργικές, ασφαλείς, με πολεοδομικό σχέδιο και φιλικά περιβαλλοντικές. Επίσης, να προστατεύσουμε όσες περιοχές δεν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση».

Παράλληλα, «θα πρέπει να διοχετεύσουμε τη ζήτηση για νέα ανάπτυξη, σε κάποιες περιοχές, κατάλληλα οριοθετημένες, σε απόσταση από την ακτογραμμή. Η Ελλάδα έχει πάρα πολλούς τέτοιους οικισμούς, όμως δεν έχει αξιοποιηθεί αυτό το πλεονέκτημα».

Διαβάστε ακόμα:

Τολό: Έτσι έχτισαν στο κύμα με τα θεμέλια πάνω σε ρέμα – Μια απίστευτη ιστορία παρανομιών…

Πηγή: ieidiseis.gr